ΝΥΓΜΑ #28 - Απρίλιος 1997

 

η δικιά μου ζωή

 

Σήμερα είναι Κυριακή. Μέρα ξεκούρασης. Υποτίθεται. Κάθε άλλο παρά ξεκούραση αισθάνομαι. Πού να μ' αφήσουν τα μαθηματικά και η φυσική να ανασάνω κι εγώ. Οι εξετάσεις πλησιάζουν κι όλα δείχνουν πως δεν θα κάνω καλή αρχή - καθότι νέα στο Πολυτεχνείο μας. Άλλες φορές με κυριεύει ένας φόβος και το άγχος, άλλες πάλι λέω "δε βαριέσαι, μπόρα είναι, θα περάσει". Όπως σήμερα, που βρέχει από το πρωί κι εγώ, μάλλον μάταια, ελπίζω αύριο να 'χει σταματήσει, ώστε να μη χρειαστεί να πάρω το πρωινό μου μπάνιο μαζί με τους υπόλοιπους φοιτητές και τα γεροντάκια (λόγω νεκροταφείου) στο 222. Ας είναι όμως.

Λατρεύω τη βροχή. Δεν παραπονιέμαι. Όχι. Είναι και ο λόγος που δεν διάβασα σήμερα. Όχι ο μοναδικός σίγουρα. Άλλωστε, πώς είναι δυνατόν να αφοσιωθείς σε οτιδήποτε άλλο, όταν το υπέροχο άκουσμα της κάθε σταγόνας πλημμυρίζει το δωμάτιο. Όταν η φύση ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου και σε καλεί να τη νιώσεις. Τότε είναι που το διάβασμα και κάθε άλλη ενέργεια φαντάζει τόσο ασήμαντη. Τόσο πολύ ανόητη.

Γιατί να κάτσεις να ασχοληθείς με ανούσια πράγματα, ενώ τόσο εύκολα μπορείς να μεγαλουργήσεις αν αφεθείς παρά μονάχα στη ζωή. Να την αφήσεις να σε οδηγήσει όπου τύχει. Χωρίς προγράμματα. Γι' αυτό αναρωτιέμαι. Αξίζει τελικά να έχω μια συγκεκριμένη πορεία ζωής, συγκεκριμένους στόχους και όνειρα ή μήπως αν ελευθερώσω τους ορίζοντές μου καταφέρω τελικά να ζήσω όπως ταιριάζει σε μένα και όχι όπως ταιριάζει σ' αυτούς που με περιβάλλουν. Αξίζει να ασχοληθώ με τις σπουδές μου και τα διαλείμματα διασκέδασης, ενώ θα μπορούσα να γίνω ένας ταξιδιώτης ζωής. Να γυρίσω όλον τον κόσμο. Να ζήσω σε διαφορετικούς πολιτισμούς. Να αντικρίσω πρωτόγνωρες εικόνες, να γευθώ νέες εμπειρίες, να διευρύνω τις γνώσεις μου. Τις προσωπικές μου γνώσεις. Αυτές που θα γνωρίζω μόνον εγώ. Κουράστηκα να μαθαίνω αυτά που κάποιοι έχουν καθορίσει, επειδή κρίνουν πως θα μας χρησιμεύσουν, θεωρώντας μας όλους σαν μια άμορφη μάζα.

Γιατί να κάτσεις να ασχοληθείς με ανούσια πράγματα, ενώ τόσο εύκολα μπορείς να μεγαλουργήσεις αν αφεθείς παρά μονάχα στη ζωή

Εγώ η ίδια δεν κάνω απολύτως τίποτα για να το αλλάξω. Αντιστέκομαι μόνο, μέχρι τα όριά μου. Ίσως όμως να είναι κάτι κι αυτό, γνωρίζοντας πως οι περισσότεροι έχουν συμβιβασθεί, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει. Βέβαια, η ζωή είναι ένας συμβιβασμός. Εδώ είναι το πρόβλημά μου. Ίσως και το πρόβλημα όλων μας. Δεν θέλω η ζωή μου είναι ένας μεγάλος συμβιβασμός. Θέλω να είναι μια μεγάλη, απεριόριστη ζωή. Να μπορώ να πράττω ελεύθερα, χωρίς καταναγκασμούς, υποχρεώσεις και εσωτερικές πιέσεις. Να πάψω να με καταδυναστεύω. Να αποβάλλω τους εσωτερικούς μου φραγμούς, να ελευθερωθώ απ' την προσωπική μου φυλακή. Ώστε να μπορέσω να ζήσω για μένα. Μόνο για μένα.

Τα σκέφτομαι, τα ξανασκέφτομαι. Κοντεύω να εκραγώ. Όμως τίποτα δεν αλλάζει. Εύκολα τα σκέφτομαι, δύσκολα, όμως, μπορώ να τα κάνω πραγματικότητα. Εδώ παρουσιάζεται άλλο ένα πρόβλημα. Πώς μπορείς να αντλήσεις όλη τη δύναμη της θέλησής σου για να αποκτήσεις αυτό που ποθείς; Μπορείς να υποστείς τις συνέπειες των αποφάσεών σου και να ανεχθείς τις απαιτούμενες θυσίες; Και αν ναι, για πόσον καιρό;

Θα μπορέσω ποτέ να κάνω το όνειρό μου μια απλή πραγματικότητα; Θα μπορέσω να αφήσω πίσω μου όλες τις δυνάμεις που με κρατούν, την οικογένεια, τους φίλους, τις σπουδές, την τωρινή ζωή μου, για να ασχοληθώ με τις πραγματικές μου ανάγκες και να πιω όλο το ποτήρι της ζωής; Να πάψω να τη ρουφώ με ένα σπασμένο καλαμάκι.

Άραγε, θα μπορέσουμε ποτέ να ακολουθήσουμε τις απόλυτα αληθινές μας επιθυμίες, αυτές που μερικές φορές ξεχειλίζουν απ' τα απέραντα βάθη της ψυχής μας ή θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε πλαστά όνειρα και αποπροσανατολισμένες ανάγκες. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως τα όνειρά όλων μας είναι πανομοιότυπα. Πως όλοι μας επιθυμούμε μια σωστή εκπαίδευση, μια αξιοπρεπή εργασία, μια ευχάριστη οικογένεια και τελικά μια σύνταξη. Και αν είναι έτσι, θέλω να πιστεύω πως δεν επιλέξαμε εμείς γι' αυτό. Μας πότιζαν εκ γενετής κάνοντάς μας να θέλουμε αυτά που εκείνοι ζητούσαν. Μετατρέποντάς μας σε μια καλοστημένη μηχανή άριστης λειτουργίας. Εσύ κι εγώ, πώς μπορούμε να ανεχόμαστε να αποτελούμε γρανάζια αυτής της μηχανής; Το χειρότερο απ' όλα και ίσως το πιο τραγικό είναι πως όλοι νομίζουμε πως είμαστε ευχαριστημένοι. Όμως δεν είμαστε. Άλλωστε, πώς να είμαστε, όταν εκπληρώνουμε επιθυμίες άλλων. Όταν κατευθυνόμαστε, χωρίς να είμαστε ικανοί να ελέγξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν σκέφτονται άλλοι για μας. Φοβάμαι όταν σκέφτομαι ότι τελικά, τις δικές μου επιθυμίες, ποιος θα τις εκπληρώσει;

Άλλα ξεκίνησα να γράφω και τελικά αλλού κατέληξα. Προφανώς το ηφαίστειο που βρίσκεται μέσα μου δεν άντεξε άλλο και εξερράγη. Περιμένω με αγωνία πότε η αγανάκτηση όλων μας θα ξεχυθεί ταυτόχρονα για να δω τα αποτελέσματα. Είμαι σίγουρη πως θα με ευχαριστήσουν πολύ.

Δεν ξέρω, δεν έχω την παραμικρή ιδέα, γιατί ξενυχτώ γράφοντας όλα αυτά. Ίσως επειδή θέλω κάποιος να τα διαβάσει και να σκεφθεί. Θα ήθελα να μπορούσα να δώσω υλικό σκέψης έστω και σε έναν άνθρωπο. Για μένα είναι κατόρθωμα κάποιος να δίνει αφορμές και ιδέες στα ανθρώπινα μυαλά για περισυλλογή. Για συζητήσεις με τον εαυτό τους και τους διπλανούς τους.

Δεν γνωρίζω καν αν αυτά που γράφω θα δημοσιευθούν. Αν γίνει έτσι, σίγουρα κατάφερα να με γεμίσω σκέψεις. Αν γίνει το αντίθετο, θα ξέρω πως τουλάχιστον προσπάθησα να σας σφηνώσω κάποιους στοχασμούς μου, να κάνω εφικτή κάποια επικοινωνία. Μόνο και μόνο γι' αυτό νομίζω πως αξίζει την προσπάθεια.

Γαρυφαλλίδου Σοφία

Μεταλλειολόγος Μηχανικός ΕΜΠ