| Κείμενο |
Η ιστορία την οποία θα διηγηθώ είναι πραγματική και έτσι δεν θα αναφέρω ονόματα για να μην θίξω κανένα...
Μπα, τώρα που το ξανασκέφτηκα δε με νοιάζει καθόλου. Ο τύπος στον οποίο αναφέρομαι λέγεται Σταυράκης και είναι καθηγητής Φυσικής στο Λύκειο Κιάτου. Μερικά στοιχεία για τον χαρακτήρα του: Μέθυσος, άθλοιος στο μάθημά του, 0 (μηδέν) σε γνώσεις.
Για να καταλάβετε το γελείο της υπόθεσης πρέπει να σχηματίσετε την εξείς εικόνα στο μυαλό σας:
Χειμωνιάτικο πρωινό, τα παιδιά ψιλονυσταγμένα από τη ζέστη των καλοριφέρ μέσα στην αίθουσα, δεν έδιναν καμία προσοχή σε αυτά που έλεγε ο Σταυράκης.
Αυτός από την άλλη, είχε αράξει στην έδρα σε στυλ Al Bundy, με το ένα χέρι μισοβαλμένο μέσα στο παντελόνι (αυτό να το θυμάστε). Συν τοις άλλοις έιχε ψιλονυστάξει και αυτός και δεν ξέρω αν έδινε σημασία σε αυτά που έλεγε.
Με το χέρι πάντα μέσα στο παντελόνι, ξαφνικά ο καθηγητής αντιλαμβάνεται μια μαθήτρια στην τελευταία σειρά να μιλάει. Δεν την επιπλήττει για λίγο, περιμένοντας να σταματήσει. Αυτή από την άλλη, ξεχνιέται και αρχίζει να μιλά ακόμα πιο έντονα με τη διπλανή της (όχι μιλώντας δυνατά, οι υπόλοιποι δεν την ακούγαμε, αλλά με έντονες εκφράσεις και νοήματα.)
Ε, λοιπόν κάποιοα στιγμή, εντελώς ξαφνικά, ο Σταυράκης διακόπτει το μάθημα και λέει:
"Έχω μια εδω μέσα... που σκέφτομαι να την πετάξω έξω, αλλά έχε χάρη που είναι μεγάλη και ντρέπομαι!"
:) |
