| Κείμενο |
Η υπέροχη βροχή που για αρκετό καιρό τώρα πέφτει στη διψασμένη γη , πέφτει σαν βάλσαμο στις ψυχές μας.
Η ματιά μας ανηφορίζει προς τα πάνω. Ψάχνουμε να δούμε τι γίνεται πέρα από τα σύννεφα και την καταχνιά .
Φανταζόμαστε το χιόνι να πέφτει στις κορφές και στις πλαγιές του Ψηλορείτη , το άσπρο πέπλο να καλύπτει τις Μαδάρες , τα Λευκά όρη . Ο καθάριος αέρας , ο κρύος αέρας που στροβιλίζει , το παραστρατημένο συννεφάκι μας κοκκινίζει το μάγουλο. Είναι η φωνή του βουνού. Μας καλεί η περιπέτεια. Το οξυγόνο μας μεθά. Η κεφάτη παρέα μας παρακινεί. |
