| Κείμενο |
Συνεχίζουμε με ένα Κρητικό.
Ήταν μια φορά ο Μανολιός στο χωριό του στα Σφακιά και κανόνιζε να ανέβει Αθήνα. Πάει και βρίσκει τον Πατέρα του και αυτός του λέει:
-Πάρε αντράκι μου τούτονε το μαχαίρι, γιατί στην Αθήνα είναι άγρια τα πράματα, απού μου το 'δωσε ο πατέρας μου, που του το 'δωσε ο πατέρας του κοκ, (φοβερό μαχαίρι με σκαλιστό χέρι κλπ, κλπ). Αλλά πρόσεχέ το μην το χάσεις!
-Ω μορέ πατέρα σ' ευχαριστώ, θα το κρατώ σαν την τιμή τσι οικογένειάς.
Πάει λοιπόν ο Μανολιός στην Αθήνα καθόταν σε ένα cafe στο Θησείο, όταν ο σερβιτόρος μπανίζει το μαχαίρι και λέει στο Μανολιό:
- Πωπω φιλαράκι και γαμώ τα μαχαίρια, πόσα θές για να μου το δώσεις;
- Ήντα λές μορέ κουζουλάθηκες! Τούτονε το μαχαίρι δεν πουλιέται, τούτονε είναι η τιμή τσι οικογένειάς.
- Έλα ρε φιλαράκι, να και αν σου δώσω το ρολόι μου, κοίτα δεν είναι γαμάτο ρολόι, έχει λεπτοδείκτη, ωροδείκτη, ημερομηνία, μπλέ φωτάκι, πράσινο φωτάκι, έχει χρυσό μπρασελέ κλπ, κλπ, τον έπρηζε ο σερβιτόρος 1-2 ώρες, μέχρι ο Μανολιός που πείστηκε, έδωσε το μαχαίρι και πήρε το ρολόι περήφανος οτι τελικά έκανε καλή ανταλλαγή.
Γυρίζει πίσω στο χωριό, πάει στο καφενείο κάθεται μοστράροντας το καινούριο του ρολόι και κάποια στιγμή πάει δίπλα του ο πατέρας του.
-Ήντα 'γινε μορέ Μανολιό, που διάολο το βρήκες τούτονε το ρολόι, σαν πολύ ακριβό μου φαίνεται.
-Χεε, μπαμπά έδωκα το μαχαίρι...
-Τιιιιι! Το μαχαίρι μορέ μούργο, απού 'ναι τιμή τσι οικογένειάς μας;
-Χεε, μα να μπαμπά είναι καλό ρολόι, έκανα καλή ανταλλαγή...
-Ηντα 'ναι μορέ αυτά που λές, και αν σου πουν γαμώ την μάνα σου θα τονε πεις οκτώ παρά τέταρτο;;;;;;;; |
