| Κείμενο |
Για όσο καιρό υπάρχουν παράγοντες στο ελληνικό ποδόσφαιρο τύπου Μητρόπουλου, Γκαγκάτση, Κόκκαλη, οι οποίοι διώκονται για ποινικά αδικήματα, οι οποίοι επιδιώκουν την προβολή τη δική τους και των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων, όσο καιρό το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, βρίσκονται στο έρμαιο του κάθε τυχάρπαστου, απαιτείται η ύπαρξη στην προεδρία του Παναθηναϊκού ανθρώπων όπως ο Φιλιππίδης.
Διαφωνώ με τα όσα γράφτηκαν στο κείμενο. Δεν μπορούμε να ζητάμε ευθύνες μόνο από τη μια μεριά όταν εξαντλείται η αυστηρότητα του διαιτητή σε ένα σφύριγμα στο 93', όταν καθόλη τη διάρκεια του αγώνα κιτρινίζονται παίκτες μόνο του Παναθηναϊκού (και όχι εκείνοι που συνήθως διαμαρτύρονται), όταν αντιαθλητικά μαρκαρίσματα των παικτών του Ολυμπιακού δεν δίνονται ούτε απλά φάουλ, όταν στις καθυστερήσεις του αγώνα ο Ολυμπιακός σπρώχνεται στην περιοχή του Παναθηναϊκού είτε με σφυρίγματα υπερ του είτε δίχως να δίνονται καθαρά φάουλ υπερ του Παναθηναϊκού.
Αν ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού χρησιμοποιήσει τη θέση του για να πολιτευτεί ή όχι, είναι καθαρά δικό του θέμα. Αυτός δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα το κάνει. Ακολουθεί το παράδειγμα ανθρώπων του συνδικαλισμού, των συμφερόντων και του παρασκηνίου, όπως ο πρόεδρος του Ολυμπιακού. Αυτός δεν είναι που έβαλε τις φυλλάδες του να τον υποστηρίξουν όταν του απαγγέλθηκαν κατηγορίες; Η Θύρα 7 δεν εξέδωσε ανακοίνωση πολιτικού περιεχομένου η οποία σχολίαζε το κατηγορητήριο εναντίον του προέδρου του Ολυμπιακού; Αυτοί δεν είναι που αποτελούν το πολιτικό όπλο του Κόκκαλη, που θα προκαλέσουν επεισόδια, που αποτελούν τη δύναμη κρούσης του συγκεκριμένου επιχειρηματία;
Ας αφήσουμε τις υποκρισίες και τις εντυπωσιοθηρικές δηλώσεις, ας δούμε μια φορά τα πράγματα περισσότερο αντικειμενικά, για να μπορέσουν να εξαλειφθούν όρισμένα φαινόμενα από την ελληνική κοινωνία (και το ποδόσφαιρο αποτελεί μέρος της ελληνικής κοινωνίας).
Αν κάποιος πηγαίνει το ποδόσφαιρο πίσω, αυτός δεν είναι ο Παναθηναϊκός. Άλλη είναι η ομάδα της οποίας οι πρόεδροι καταλήγουν αργά ή γρήγορα στη φυλακή. Άλλη είναι η ομάδα της οποίας οι τρόποι κατακτήσης πρωταθλημάτων κυκλοφορούν ως ανέκδοτα. Άλλη είναι η ομάδα την οποία αγνοούν οι ευρωπαϊκοί ποδοσφαιρικοί κύκλοι. Άλλη είναι η ομάδα που ως δια μαγείας ξεχνάει το καλό ποδόσφαιρο που την καθιερώνει επάξια στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος όταν παίζει με ευρωπαϊκές ομάδες (και με ξένους διαιτητές).
Άγρια ομορφιά υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Άγρια ομορφιά ήταν η κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος από την Μάντσεστερ εναντίον της Μπάγερν, ήταν η αστοχία του Μπάτζιο στον τελικό του Μουντιάλ. Ήταν ο αποκλεισμός της Παραγουάης από τη Γαλλία. Δεν ήταν ο καταλογιμσός του πέναλτυ που είδαμε την Κυριακή. Η άγρια αυτή ομορφιά οδηγεί πολλές φορές στην απογοήτευση, στη στεναχώρια και στην πίκρα. Δεν οδηγεί στη βία. Στη βία οδηγεί η αίσθηση της αδικίας και της αγανάκτησης.
Το ήθος των ανθρώπων του Ολυμπιακού, οι οποίοι με τις ειρωνίες και τις μεγαλοστομίες, με τις εντυπωσιοθηρικές δηλώσεις (Λεμονής-Ελευθερόπουλος) ή με τις ευπρεπείς δηλώσεις τους (Μητρόπουλος) φάνηκε για ακόμα μια φορά. Οι συμπεριφορές αυτές, που είναι ίδιον των θρασύδειλων και των νταήδων δεν είναι καταδικαστέες; Δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι με πράσινες φόρμες που κυνηγούσαν το διαιτητή και που χτυπούσαν το ελληνικό ποδόσφαιρο.
|
