| Κείμενο |
Είμαστε μια μικρή χώρα περίπου 11.000.000 κατοίκων. Οι ψηφοφόροι είναι περίπου 6.500.000. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε το 10% που είναι φοιτητές, το 15% που είναι άνεργοι, το 15% που είναι συνταξιούχοι, μένουν να εργάζονται, σε απόλυτο αριθμό, 3.900.000 Έλληνες. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι αδιανόητο και άδικο το 1/5 από αυτούς (οι οποίοι εργάζονται στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα), να απολαμβάνουν διαφορετική μεταχείρηση, διαφορετικές συνθήκες εργασίας (το κυριότερο είναι ότι δεν έχεις άγχος μήπως απολυθείς ή αλλιώς "μονιμότητα") από τα υπόλοιπα 4/5. Αυτή η αδικία είναι κατάφορη και κατά τη γνώμη μου δε συγκρίνεται με κανένα πλεονέκτημα που μπορεί να έχουν οι μεν σε σχέση με τους δε. Από εκεί και ύστερα αυτό το κάτι που υπάρχει στο Σύνταγμα και ονομάζεται "δικαίωμα στην απασχόληση"... για μένα δεν έχει καμία ισχύ. Εγώ δε λέω να μπούμε όλοι στο Δημόσιο, ούτε να δοθούν όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Λέω όλοι οι εργαζόμενοι είτε εργάζονται στο Δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα να έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά για να έχουν οι εργαζόμενοι ίσα δικαιώματα πρέπει πρώτα απ' όλα να είναι εργαζόμενοι. Έχω λοιπόν διαπιστώσει ότι ένα κράτος (και πολύ περισσότερο ένα μικρό κράτος) δεν μπορεί να εξασφαλίσει εργασία σε όλους τους πολίτες του, (αυτό αποδεικνύεται έυκολα)αφού η ανεργία είναι στο 15%. Άρα λοιπόν θα πρέπει να είμαστε δυσαρεστημένοι από αυτή την κατάσταση και να πιέζουμε έτσι ώστε να δημιουργηθούν και άλλες θέσεις εργασίας. Εγώ δεν είμαι οικονομολόγος αλλά πιστεύω πως για να υπάρξουν περισσότερες θέσεις εργασίας πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη, παραγωγή και κατανάλωση. Η παραγωγή θα επιτευχθεί με τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της βιομηχανίας και των νέων τεχνολογιών.
Κώστα, δεν μπορώ να καταλάβω που έρχονται σε αντίθεση η κοινωνική πολιτική, η αειφορία, η καταστροφή του κοινωνικού ιστού και του περιβάλλοντος με αυτά που γράφω.
Τέλος, αν η πλειοψηφία των Ελλήνων ψήφιζε με γνώμονα το ίδιον όφελος, στα γκάλοπ προεκλογικά δε θα είχαμε τους αναποφάσιστους στο 20%. |
