| Κείμενο |
17 Νοεμβρίου.
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν, είχαμε ένα βασιλιά (τον Κωνσταντίνο, αγνώστου επωνύμου). Είχαμε και μια δημοκρατία (Γεώργιο Παπανδρέου) που δεν άρεσε στους αμερικανούς. Μέσα από μυστικές υπηρεσίες λοιπόν, και μασονικές στοές σκαρώσανε τη χούντα των συνταγματαρχών (21 Απριλίου 1967). Με δεύτερο κόλπο λίγο αργότερα ξεπέταξαν και τον βασιλιά, και έτσι είχαν να κάνουν με ένα μόνο αφεντικό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, για να κουμαντάρουν το έθνος μας.
Κάποια στιγμή όμως ο Παπαδόπουλος ξέχασε ποιος ήταν το μεγάλο αφεντικό και άρχισε να μπαίνει στην μύτη των αμερικανών και να προστατεύει τα συμφέροντα μας στην Κύπρο όπου εθνάρχης ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος (ο «ερυθρός καλόγερος», σύμφωνα με τον Κίσινγκερ), όποτε οι αμερικανοί αποφάσισαν να τους φάνε με ένα κόλπο (ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ) και τους δυο. Έτσι έκαναν την προβοκάτσια με το Πολυτεχνείο.
Ο Παπαδόπουλος, δεν ήθελε να γίνει καμία επέμβαση ενάντια στα παιδιά, αλλά απομονώθηκε, και το πράσινο φως το έλαβε ο πραγματικός δικτάτορας (αν και αόρατος) ο Ιωαννίδης ο οποίος έκανε την επέμβαση με τα τανκς, έριξε μετά και τον Παπαδόπουλο για να φανεί ότι κάτι αλλάζει προς το δημοκρατικότερο, έκανε και το πραξικόπημα στη Κύπρο ώστε να προκληθεί η επέμβαση των τούρκων και η διχοτόμηση του νησιού, και στη συνέχεια (μετά την εθνική αυτή τραγωδία) έφερε και τον Καραμανλή για να δώσει το δικαίωμα στους τούρκους να μας εμπαίζουν ότι αυτοί έφεραν ξανά την δημοκρατία στην Ελλάδα.
Αυτήν την «δημοκρατία» (την αμερικανοτουρκική) γιορτάζουμε σήμερα, καλά μου παιδάκια!!!..
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ!
|
