| Κείμενο |
Μετά τα σχόλια που έγραψα στο κείμενο της Καρανασοπούλου είχα αποφασίσει να μην ξαναγράψω γιατί, παρά το γόνιμο διάλογο που θα μπορούσε να γίνει (π.χ. με τον Thomas S) είναι νομίζω μάταιο να συζητάς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τύπους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τις δομές του ελληνικού από το τουρκικό κράτος, σε χαρακτηρίζουν φασίστα μόνο και μόνο επειδή θέτεις το θέμα, και δίνουν το ιδεολογικό τους στίγμα με μόνιμη αναφορά σε μπάτσους λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο (ναι GDelta για σένα λέω).
Αλλά επανέρχομαι γιατί το σχόλιο του TTask έβαλε ξανά τα πράγματα σε ενδιαφέρουσα βάση. Γιατί όσο και αν βλέπεις χωρίς ιδεολογικές αυταπάτες τι γίνεται μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όσο και να καταλαβαίνεις ότι η Τουρκία έχει (επιμένω) τα χαρακτηριστικά της ναζιστικής Γερμανίας και ότι βασικά εκβιάζει την Ελλάδα με υπερεξοπλισμό και απειλές για να πετυχαίνει τους στόχους της, όσο και να σε ενοχλεί ως έλληνα και ως πολίτη να βλέπεις το κράτος σου να καταπίνει σκηνικά τύπου Ίμια, S300 και Οτσαλάν και να ντύνει αυτές τις αναγκαστικές υποχωρήσεις με σκηνικά "φιλίας" και ζεϊμπεκιές, υπάρχει το πρόβλημα "δηλαδή πώς να τους αντιμετωπίσουμε;". Και η απάντηση "με πόλεμο" δεν είναι εύκολη, τουλάχιστον αν είσαι ένα νέο παιδί με κάποια παιδεία που θέλει να ζήσει τη ζωή του, και όχι ένας ανεγκέφαλος οπαδός του Πλεύρη.
Το πρόβλημα αυτό τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά όταν πας φαντάρος, γιατί πράγματι εκεί καταλαβαίνεις ότι ο ελληνικός στρατός είναι κάθε άλλο παρά μάχιμος, ΓΤΠ, όπως είπε και ο ttask (φίλε πριν δύο χρόνια έφευγα κι εγώ για Έβρο, λίγο πιο βόρεια από εκεί που είσαι). Και είναι εύκολο να μπεις στη λογική "αφού αυτά είναι τα χάλια μας, λογικό είναι να μας απειλούν οι τούρκοι και εμείς όλο και κάτι να δίνουμε". Εγώ φίλε νομίζω ότι ανάποδα θα έπρεπε να πηγαίνει η εξίσωση
Δηλ. όχι "είμαστε χάλια" άρα "δε μπορούμε να τους κοντράρουμε" άρα "ας κάνουμε υποχωρήσεις", αλλά "δε θέλουμε να κάνουμε υποχωρήσεις" άρα "θέλουμε να μπορούμε να τους κοντράρουμε" άρα "να πάψουμε να είμαστε χάλια". Τώρα βέβαια κάποιος φίλος σαν τον GDelta θα μας πει "και γιατί να μην κάνουμε υποχωρήσεις; οι λαοί πρέπει να είναι φίλοι". Εγώ θα απαντήσω ότι οι λαοί δε γίνονται φίλοι με υποχωρήσεις αλλά με αμοιβαίο σεβασμό. Δεν είμαι κάποιος φανατικός που θέλει μια "μεγάλη δυνατή και ορθόδοξη Ελλάδα" (όπως μου καταλόγισε ο GDelta) αλλά νομίζω κανείς δε θα ήθελε να δει τις γυναίκες π.χ. της Μυτιλήνης να βιάζονται όπως βιάστηκαν οι γυναίκες της Κύπρου πριν 28 χρόνια.
Αν λοιπόν θέσουμε ως στόχο "να πάψουμε να είμαστε χάλια" τότε μπορούμε να πάμε λίγο παραπέρα και να δούμε κατ' αρχήν γιατί είμαστε χάλια. Εγώ νομίζω πως τα χάλια μας οφείλονται στο ότι είμαστε τζαμπατζήδες. Και εξηγούμαι: Ναι μεν μας ενοχλεί λίγο στο φιλότιμό μας να μας πηγαίνουν έτσι οι τούρκοι, αλλά όπως είπες κι εσύ όταν έρθει η ώρα να υπηρετήσεις, το ύψιστο status symbol είναι να πας αεροπορία, μετά ναυτικό και ο στρατός για τους μαλάκες. Και βέβαια παντού βύσμα και γλείψιμο, να χωθούμε κάπου. Και βέβαια πιάνουν και οι πολιτικοί το σφυγμό, και να μείωση θητείας και να διαβατήρια και ρυθμίσεις στους ανυπότακτους και να διευκολύνσεις στους Ι5 για να μπορούν με άνεση να κοροϊδεύουν τους υπόλοιπους. Και καταλήγει μια μονάδα πεζικού να μην έχει κόσμο, όχι να κάνει εκπαίδευση, αλλά ούτε να βγάλει τις υπηρεσίες.
Επομένως το πρώτο και μέγα πρόβλημα είναι το πώς βλέπει ο καθένας αυτό που λέγεται "καθήκον προς την πατρίδα" (και ας ακούγεται πομπώδες). Όταν οι ισραηλινοί το 1967 πήραν παραμάζωμα όλους τους άραβες σε 6 μέρες, στην κοινωνία τους οι μεγαλύτερες οικογένειες ανταγωνίζονταν και έβαζαν βύσμα ποια θα κάνει τα παιδιά της πιλότους στα πολεμικά αεροπλάνα και ποια λοκατζήδες. Στην Ελλάδα σήμερα ελάχιστοι γονείς αρνιούνται στο γιόκα τους να βάλουν βύσμα για να την περάσει πιο χαλαρά και όλοι λένε "αν γίνει τίποτα εγώ πάω Ιταλία". Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα και νομίζω το είπες κι εσύ φίλε ttask. Αν όλοι καταλάβουμε τι διακυβεύεται, ίσως αλλάξει και το χάλι του στρατού.
Εν τω μεταξύ φίλε ttask, να ξέρεις ότι οι μήνες στην παραμεθόριο θα περάσουν και λίγα χρόνια μετά που θα κοιτάς πίσω δε θα νιώθεις μαλάκας, αλλά μάγκας που πήγες στον Έβρο. Άκου το από κάποιον που το πέρασε. Και όσο είσαι εκεί προσπάθησε να περάσεις καλά, γιατί ο Έβρος έχει και ομορφιές. Και όταν σφίξουν τα κρύα πήγαινε σε καμιά έξοδο στο ρετσινάδικο "Φανός" στην Ορεστιάδα ή στο "Ευρωθήραμα" στα Πετρωτά. Θα με θυμηθείς!
|
