| Κείμενο |
Το συμβάν με το Μακρυγιάννη που αναφέρεις για εμένα δυο πράγματα λέει:
1) Ό,τι ο Μακρυγιάννης, ο λαϊκός ήρωας αυτός της επανστάσεως, παρά την περιορισμένη μόρφωσή του, ήταν ένας ολοκληρωμένος ηγέτης και ένας ατόφιος μπροστάρης του πολιτισμού. Το ότι ένας τέτοιος άνθρωπος ηγήθηκε των Ελλήνων εκείνες τις δύσκολες εποχές δείχνει και το ποιόν του λαού αυτού, που παρά τα δεινά που είχε υποσθεί, δεν ανέδειξε ως στρατιωτικούς ηγέτες τους πιο ψυχρούς σφαγείς, αλλά προσωπικότητες εντελώς διαφορετικές.
2) Το ό,τι ο μέσος απλός τότε έλληνας που βρέθηκε γύρω από το συμβάν δεν κινήθηκε να κάνει κάτι για να σώσει τους φλεγόμενους, δεν νομίζω ότι μπορεί να οδηγήσει σε κάποιο ευρύτερο συμπέρασμα για το λαό, παρά μόνο στο ότι οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε είχαν δημιουργήσει συναισθήματα έντονου μίσους μεταξύ των δυο εθνοτήτων, πράγμα πολύ λογικό.
Νομίζω τελικά ότι το συμβάν δεν συνηγορεί στην επιχειρηματολογία σου, παρά στο αντίθετο
|
