| Κείμενο |
Πιστεύω ότι αν ήμασταν μια χώρα όπου το ποδόσφαιρο ήταν μια φυσιολογική και κανονικά οργανωμένη αθλητική δραστηριότητα, θα ασχολούμασταν περισσότερο με την ουσία (το ποδόσφαιρο που παίχτηκε) και όχι με τα εξωγηπεδικά.
Συνήθως σε ένα ντέρμπυ μεγαλύτερο ρόλο παίζει η δύναμη και η αποφασιστικότητα και το θέαμα περνάει σε δεύτερη μοίρα. Επίσης ο φανατισμός και οι αντιθέσεις μεταξύ των φιλάθλων υπάρχουν και σε άλλες χώρες, όμως χωρίς φωτοβολίδες, πετροπόλεμο, σπασμένα καθίσματα και κινητοποίηση όλης της αστυνομικής δύναμης. Όλες οι πόλεις της Ευρώπης θα ήθελαν να φιλοξενήσουν έναν τελικό κυπέλλου μεταξύ των δύο μεγαλύτερων ομάδων της χώρας τους, πλην της Ελλάδας! Αυτό και μόνο είναι λυπηρό, δείχνοντας ότι σε εμάς ένα τέτοιο γεγονός είναι ένας πόλεμος και όχι μια αθλητική αντιπαράθεση. Προσωπικά δεν θα είχα καμμία αντίθεση να πάω στο γήπεδο μαζί με φίλους ολυμπιακούς, όπως γινόταν παλιότερα, γιατί ξέρω ότι θα περιοριστούμε στην πλάκα και δεν θα πλακωθούμε στο ξύλο!
Για να δείτε πόσο πίσω είμαστε, έτυχε να είμαι στην Αγγλία την επομένη του ματς Μονακό-Τσέλσι. Υπήρχαν ολοσέλιδα άρθρα για την γελοιότητα παίκτη της Τσέλσι (του Μακελελέ αν θυμάμαι καλά) ο οποίος έπαιξε θέατρο για να αποβληθεί παίκτης της Μονακό (Ζήκος). Στην Ελλάδα τέτοιο θέμα θα πέρναγε στα ψιλά, γιατί δεν δίνουμε σημασία στο πως κερδίζεις, αλλά μόνο στο αποτέλεσμα. Αυτή είναι η διαφορά στη νοοτροπία μας! Πόσοι βάζελοι έβρισαν τον Κυριάκο που έριξε μπουνιά στον Τζιοβάνι; Πόσοι γαύροι έχουν καταδικάσει παίκτες τους που έχουν κερδίσει πέτσινα πέναλτι; Στην Αγγλία υπήρξε περίπτωση όπου παίκτης κέρδισε άδικο πέναλτυ, το είπε στο διαιτητή ότι έκανε λάθος και το εκτέλεσε σκόπιμα άστοχα για να μην αλλοιώσει το αποτέλεσμα. Αυτή είναι η διαφορά επιπέδου!
Περαστικά μας! |
