| Κείμενο |
και μας πήρανε και τα σαλάκια... Σύμφωνοι Μαρλέν, ελευθερία απόψεων, ο καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να κάνει ότι γουστάρει, να χέζει πάνω στον τάφο του Χ, να κλάνει πάνω σε κόκκινο χρώμα και να το πετάει στον πίνακά του, να σε βρίζει μέσω της τέχνης του επειδή σε θεωρεί κολλημένο και άλλα καλά που αν τα αναφέρω δε θα τελειώσουμε ποτέ. Πριν λίγες μέρες ένα καλλιτεχνικό βραβείο στη Μ. Βρετανία δόθηκε σε ένα περίπου τραβεστί (περίπου γιατί ούτε ο ίδιος δε ξέρει τι είναι) και δεν άνοιξε μύτη. Παρουσιάστηκε να πάρει το βραβείο του φορώντας ένα φουστάνι σαν αυτά που φοράγαν τη δεκαετία του '60. Συνέχισε να βγαίνει έτσι σε πρωινές εκπομπές και τελευταία φορά που τον είδα φόραγε τζίν και μπλούζα! Κοινώς ο κόσμος τον είχε χεσμένο και κατάλαβε και ο ίδιος οτι ο μόνος τρόπος να σοκάρει είναι να κάνει κάτι πιο ακραίο (να βγει γυμνός ίσως αλλά και πάλι γραμμένο θα τον είχανε) αλλά μέχρι στιγμής δεν το έχει κάνει. Αντιθέτως 'συμορφώθηκε'. Ή μπορεί να θέλει να προκαλέσει την απορία μας αφού τον είχαμε συνηθίσει τραβεστί!
Ότι και να λέμε, η αναγκη να είσαι εκκεντρικός και διαφορετικός πηγάζει από την ανάγκη του Εγώ να επιβληθεί στο ΄Ολον. Όταν καταφέρουμε να περάσουμε από το Εγώ στο Εμείς τότε τέτοιες υπερβολές αφθορμητισμού και διαφορετικότητας δεν θα χρειάζονται, η διαφορετικότητα θα υπάρχει μέσα σου και δε θα έχεις την ανάγκη να την εκφράσεις και να την επιβάλεις. Αλλά που μυαλό για μερικούς, την παρτάρα τους και τίποτα άλλο, κατα τα άλλα ότι εκκεντρικό είναι τέχνη και οι υπόλοιποι είμαστε μαλάκες (μετα συγχωρήσεως) που δεν πιάνουμε τι ήθελε να πεί ο ποιητής. |
