| Κείμενο |
Πολυ φοβαμαι πως μπαινω σφηνα και καποιος θα βρεθει να με κυνηγισει... Χιχι. Θα ηθελα ομως να καταθεσω την δικη μου αποψη, που στηριζεται περισσοτερο στις εντυπωσεις μου απο το εξωτερικο παρα στις φιλολογικες ερμηνιες κειμενων. Την ταυτοτητα σου την παιρνεις απο το σπιτι σου, απο την οικογενεια και το αμεσο περιβαλλον σου. Τα περι παιδειας αποδεικνυονται πλουμιστες φουσκες, οταν χρειαστει να αποφασισεις ποια πλευρα θα στηριξεις σε περιπτωση πραγματικης συγκρουσης. Οσα κι αν μαθεις για και απο τον λαο που σε φιλοξενει, οσο ανθρωπο κι αν σε κανει, που μεχρι προσφατως δεν ειχες στον ηλιο μοιρα και δευτερο βρακι να φορεσεις, αν η καρδια σου ειναι αλλου, παντα εκει θα σε τραβαει. Και η οικογενεια ειναι αυτη που σου εμφυτευει τις ριζες. Φυσικα και υπαρχουν εξαιρεσεις, και καποιοι αλλοδαποι καταληγουν να ξεπερασουν ακομα και τους ντοπιους σε πατριωτικο αισθημα. Αλλα ειναι εξαιρεσεις. Οι πιο ισορροπημενοι συνδυαζουν αυτα που μαθαινουν απο τον φιλοξενο λαο και την εθνικη νοοτροπια τους. Το καλυτερο παραδειγμα, που μπορω να αναφερω απο προσωπικες εντυπωσεις, ειναι οι Τουρκοι της Γερμανιας. Υπαρχουν ακομα καποιοι φανατικοι Τουρκοι, αλλα πολλοι εχουν προτιμησει συνειδητα την Γερμανια. Ομως, σε περιπτωση προστριβων η καρδια χτυπαει για την παλια πατριδα. Δεν μπορει κανεις να περιμενει απο καποιον αλλοδαπο να γινει τη καρδια Ελληνας. Απο την τριτη γενια και μετα μπορει κανεις να το θεωρησει πιθανο....
Μπορω να πω πως κι εγω ανηκω στην ιδια περιπτωση. Επελεξα την Γερμανια, γιατι η Ελλαδα με πληγωσε περαν της αντοχης μου και δεν ξερω αν θα ειμαι ποτε σε θεση να συγχωρησω. Οπως και να εχει, η πατριδα με ακολουθει παντου, κι ας προσπαθω να της ξεφυγω. Θεωρω την Γερμανια σπιτι μου και πιστευω πως της εχω και μεγαλυτερη αφοσιωση, καθως της οφειλω μεγαλη ευγνωμοσυνη για τις ευκαιριες που μου εδωσε και μου δινει, αλλα η εγνοια της πατριδας δεν με αφηνει. Δεν ξεπετας ποτε απο πανω σου την, ας το πουμε, ψυχικη σου υπηκοοτητα. |
