| Κείμενο |
<< Δεν είναι πολύ δύσκολο να γράψεις ένα κομμάτι για κάποιον που έφυγε, για μια περίοδο που έκλεισε, για κάτι που τελείωσε. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή η αδυναμία μου να φυλακίσω σε λέξεις τη σκέψη μου απλά επιβεβαιώνει τις τρομακτικές υποψίες μου πως κανένας δεν φεύγει, τίποτα δεν τελειώνει.
Είναι σχετικά εύκολο να δεχθεί κάποιος αβασάνιστα το γεγονός ότι το ΝΥΓΜΑ δεν πρόκειται να ξαναενοχλήσει ευγενικά με την παρουσία του, όπως συνήθιζε άλλωστε (...). Βέβαια, για αυτόν τον κάποιο ασφαλές συμπέρασμα προκύπτει πως μυρωδιά δεν έχει πάρει περί της όλης υπόθεσης... Θα ήταν φρόνιμο - μα ίσως και μάταιο - να χάσει λίγο από το χρόνο του ένας από όσους έθεσαν τον εαυτό τους τμήμα της υπόθεσης και να εξηγήσει στον όποιο κάποιο ορισμένα απλά και πολύ αληθινά συμπεράσματα που ξεπηδούν μέσα από τρία χρόνια ‘ψαξίματος’. Μια χούφτα φοιτητές μηχανικοί, που φιλοξένησαν τα όνειρά τους, ένα κομμάτι από την ψυχή τους, σε ένα περιοδικό δικό τους, δεν έκαναν μόνο το χαβαλέ τους. Έζησαν μοναδικές καταστάσεις γεμάτες ομορφιά, ανέπτυξαν σχέσεις περίεργες, δυνατές, έμαθαν να (συν)εργάζονται. Κάτι που μου μένει ύστερα από τόσο καιρό είναι οι συζητήσεις τις μικρές (έως μικρομεσαίες) ώρες της ημέρας, εμπειρίες που μοιράστηκαν τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, αναζητήσεις του εαυτού, δημιουργία, εν τέλει, νεανικών αναμνήσεων. Δεν θα κρύψω πως αισθάνομαι τυχερός που σε λίγα χρόνια δεν θα έχω μόνο τις εξισώσεις Maxwell να θυμάμαι από το σύντομο πέρασμά μου στο Μετσόβιο...
Κλείνοντας το σύντομο σημείωμα συμπληρώνω πως μάλλον το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τελευταίο, όμως η ομάδα εξακολουθεί να «δραστηριοποιείται επί παντός επιστητού» και δεν παύει να υπάρχει (ούτε η εκδοτική ομάδα...) >>
Αντιγράφω από το τελευταίο έντυπο τεύχος του ΝΥΓΜΑτος, Μάιος 1997. Πόσο χαίρομαι που η τελευταία μου σκέψη δεν διαψεύστηκε... |
