Την ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου δεν μπορείς εύκολα να τα καταλάβεις ούτε να τα αποκωδικοποιήσεις - αυτό είναι γνωστό. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με τον ψυχισμό ενός συνόλου, κάποιων εκατοντάδων. Παράξενο, όμως, είναι που εμείς οι υπόλοιποι (τα κάποια εκατομμύρια) προσπαθούμε εναγωνίως να ερμηνεύσουμε αυτούς τους λίγους βέβηλους, βάρβαρους καταπατητές, ασυνείδητουςž και δεν προσπαθούμε διόλου να διερωτηθούμε, «εμείς τι κάνουμε;».

Αν το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας ήταν και είναι οι λίγες εκατοντάδες που εδώ και χρόνια δημιουργούν επεισόδια και καταστροφές πάσης φύσεως, τότε, από τις 18 Νοεμβρίου για την ελληνική κοινωνία δεν υφίσταται τέτοιο πρόβλημα πλέον. Λύθυκε εν μία νυκτί. Οι αναρχικές ομάδες με την επωνυμία ‘γνωστοί - άγνωστοι’ διαλύθηκαν. Οι άγνωστοι πήγαν στο διάολο και οι γνωστοί μας απέμειναν για να μας παραδώσουν τα διαπιστευτήριά τους, να τους τιμωρήσουμε προειδοποιητικά, ίσως και να μας υποσχεθούν πως στο εφεξής θα είναι (τα) καλύτερα παιδιά.

Επειδή, όμως, αυτό το τέλος μοιάζει με happy end, τα happy end είναι παραμυθένια και η σκληρή ελληνική πραγματικότητα δεν πλησιάζει καν «το όμορφο, πλάσμένο μες το ψέμα», η αλήθεια είναι αλλού. Βρίσκεται, μάλλον, μέσα σε κάποια άλλα ψέματα πιο δύσκολα για τον κοινό νου και τις επιφανειακές σοβαροφανείς αναλύσεις και βλακείες.

Βρίσκεται, ίσως, στα ψυχικά αδιέξοδα της ελληνικής νεολαίας που παραπατάει προσπαθώντας να σταθεί κατά το δυνατόν αυτάρκης, αυτόφωτη και αυτοδύναμη μέσα σε μια κοινωνία που δεν μας δίνει κάτι να πιστέψουμε, μας δίνει πολλά να παραμυθιαστούμε, να χαθούμε «για να ξεχαστούμε», μας βλέπει και κάνει πως δεν είδε, βάζει αυθαίρετα ‘ΔΕΝ’ στα ‘πρέπει’ και τα ‘θέλω’ μας και μας δίνει το ΤΙΠΟΤΑ ζητώντας μας μ’αυτό να πλάσουμε τα ΠΑΝΤΑ με συνέπεια να μην μας μένει τίποτα εκτός από ... εμάς. Και είναι σχεδόν σίγουρο πως αν δίπλα μας δεν έχουμε κάποιον ή κάτι άλλο να μας δώσει και να του δώσουμε να καλύψει τα κενά μας (είτε αυτό λέγεται πρότυπο, αξία, γονέας ή φίλος), τότε θα οδηγηθούμε πολύ πιθανόν στην άρνηση και την αντίδραση.

Κάποιοι παλιότεροι γελούν με νόημα χαιρέκακα κάτω από τα μουστάκια τους επαίροντας τις δικές τους πράξεις και καταγγέλλοντάς μας για ασυνέχεια και στειρότητα. Όμως, όπως λέει και το τραγούδι «τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία, αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς...». «Εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι είναι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κουνήσουν», γράφει ο Σεφέρης. Και μεις απομένουμε σπαρμένοι στο «ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»⁽¹⁾. Νεκρές ιδέες, νεκρές αξίες, νεκρά ιδανικά, νεκροί οι καινοτόμοι, οι εμπνευστές, οι ιδεολόγοι στο βούρκο, το έλος το ωραιοφανές της ελληνικής κοινωνίας.

Είμαστε κοινωνικά εκφυλισμένοι, ημιθανείς δίχως αρχή και τέλος. Είναι τραγική διαπίστωση αυτό. Είναι συνάμα και κραυγή αγωνίας. Εϊναι δε, ακόμα, πιο σημαντική όταν γίνεται από μια θέση που δεν διεκδικεί ούτε ακροθεαματικότητες ούτε εντυπώσεις ούτε υλικές επιβραβεύσεις. Μπορεί να είναι «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Μα είναι σίγουρα ο λόγος που η 18η Νοεμβρίου 1995 δεν θα αποτελέσει ούτε ορόσημο ούτε στίγμα εξυγίανσης ούτε τίποτε άλλο για την ελληνική κοινωνία. Όπως και να’χει, τα λόγια σώθηκαν μπροστά στα ‘έργα’ž και κατά τα φαινόμενα η ελληνική κοινωνία θα εξακολουθεί για πολύ ακόμη να είναι ένας τραυματισμένος κορυδαλλός στο πεδίο μάχης του προαυλίου και των πέριξ χώρο του Πολυτεχνείου.

Δυστυχώς.



⁽¹⁾ «Γεμάτο από νεκρούς Αιγαίο πέλαγος»

Thomas S. Άλλα άρθρα του