Θα ήταν ήδη δώδεκα όταν φτάσαμε. Δεν υπήρχε χώρος για να αφήσω το αυτοκίνητο, η περιοχή έσφυζε από κόσμο. Πλησιάζοντας το κτίριο, άρχισα να συνειδητοποιώ τί συνέβαινε, κάτι που δεν είχα μπεί στη διαδικασία να σκεφτώ νωρίτερα. Ίσως ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς, ίσως η περιέργεια, ίσως ακόμη και η αδημοσύνη και η έλλειψη ενασχόλησης με τέτοια θέματα, είχαν δημιουργήσει μέσα μου ένα ομιχλώδες τοπίο σε σχέση με το χαρακτήρα του συγκεκριμένου γεγονότος. Στην είσοδο μας έδωσαν μια καρτέλα, αφού συμπληρώσαμε τα στοιχεία μας δείχνοντας την άδεια εισόδου. «Ανοίξτε την τσάντα σας», μου είπε επιτακτικά ένας τύπος με στρατιωτικά ρούχα. Μου έκανε έλεγχο.

Προχωρήσαμε με εξιχνιαστικό βλέμμα και το χαμόγελο της νευρικότητας στo πρόσωπο. Μπροστά μας άρχισε να εκτυλίσσεται το σκηνικό. Νομίζω οτι το πρώτο που είδαμε ήταν κάτι τουρμπίνες αεροσκαφών. Ήταν εντυπωσιακές. Είχαν και καθρέπτη από κάτω, και μπορούσες να βλέπεις όλες τις πλευρές τους, ολόκληρη την ανατομία του κινητήρα. Σταθήκαμε μαγεμένοι. Ύστερα γύρισα το κεφάλι δεξιά, προς τη συνέχεια του διαδρόμου, και τότε τα είδα. Πάγωσα. ¶ρχισα να καταλαβαίνω, να συνειδητοποιώ αυτό που πάσχιζε να φωνάξει μέσα μου από την αρχή. Το ένστικτο.

Δεν θυμάμαι αν το πρώτο πράγμα που πέρασε από το νού μου ήταν ο φόβος, η αηδία ή η αγανάκτηση. Τώρα δεν μπορώ να πώ με σιγουριά με ποιά σειρά τα αισθάνθηκα. Ξέρω οτι κοντοστάθηκα, τρόμαξα, λύγισαν τα πόδια μου. Πρέπει να φαινόταν. Το κατάλαβα από τον τρόπο που με κοιτούσαν. Ίσως και να με κοιτούσαν επειδή ήμουν γυναίκα, ίσως επειδή ήμουν διαφορετική. Και τα μάτια τους... δε μπορούσα να πιστέψω οτι ήταν δυνατόν κάποιος να έχει τόσο άδειο βλέμμα. Κενό. Να μην αισθάνεται τίποτα. ¶ραγε ήταν ξένοι; Τόσο ψυχρά γαλάζια μάτια, πώς μπορεί κάποιος να έχει τόσο άδεια μάτια;

Βρήκαμε το περίπτερο Χ, ήταν και η Ειρήνη εκεί. Τί ειρωνεία αλήθεια. Η Ειρήνη, οικοδέσποινα σε περίπτερο της defendory. Η Ειρήνη, που τρελαίνεται για όπλα, που είχε στο καρτελάκι της ο,τι αεροσκάφος-καρφίτσα είχε βρεθεί μπροστά της, μας τα ανέλυε με κάθε λεπτομέρεια, με τη χαρά ενός παιδιού που δείχνει τα καινούργια του παιχνίδια. Μας μιλούσε και τα μάτια της έλαμπαν, χωρίς επιδεικτικότητα, χωρίς συναίσθηση. Εικοσιεννιά χρονών παιδί. Πόσο ακίνδυνος μπορεί να είναι κάποιος σε αυτή την ηλικία; Πώς μπορεί να μην αισθάνεται; «Να πάτε επάνω, που είναι το αμερικάνικο περίπτερο, είναι φανταστικό...»

Πήγαμε. Τάνκς, ρουκέτες, πύραυλοι, μάσκες. Μάσκες αερίων, αποτρόπαια τοτέμ. Και όπλα. Δεν είχα ξαναδεί από τόσο κοντά. Συνειρμικά μου ήρθαν εικόνες από πολεμικά ντοκυμαντέρ. Δεύτερος Παγκόσμιος, Χιροσίμα, Βιετνάμ, πόνος… «Τί έχεις; Είσαι καλά;», «...λίγο νερό σε παρακαλώ. Πού είναι η τουαλέτα;». Το στομάχι μου είχε γεμίσει αηδία. Προσπαθούσε να αποβάλλει τις εικόνες που είχαν φωλιάσει στη σκέψη μου. Σπασμωδικά, αυθόρμητα, βίαια..

«Είναι νόμιμα αυτά τα πράγματα; Και γιατί είναι νόμιμα, αφού έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με αυτά που χαρακτηρίζονται παράνομα;». Και αυτοί οι άνθρωποι, καλοντυμένοι, στολισμένοι, και καθαροί, τόσο καθαροί, λες και ήθελαν να ξεπλύνουν από πάνω τους όλη τη φρίκη που διαπραγματεύονται. Απίστευτα καθαροί και γυαλισμένοι. Πόσο παράλογο μου φαίνεται να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Όλοι αυτοί, που κάτω από το γενικότερο τίτλο άμυνα παράγουν όπλα καταστροφής, και έχουν και τη δυνατότητα να τα εκθέτουν και να κάνουν συμφωνίες με τις ευλογίες του κάθε κράτους. Και οι γειτονικές χώρες, τόσο κοντά, μα τόσο μακριά, πιόνια στα θελήματα των ισχυρών… μα κάπου τα έχω ξανακούσει όλα αυτά.

Στα γρήγορα, χωρίς να κοιτάμε πια γύρω μας, κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Πάλι έλεγχος. Αυτή τη φορά μια γυναίκα με στρατιωτικά. «Ανοίξτε σας παρακαλώ την τσάντα σας...και αυτή την τσέπη...». ¶δικα ψάχνεις. Αυτό που άξιζε να πάρω το έχω φυλάξει πολύ βαθιά...

Μ Π ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ (αρχιτεκτονική) Άλλα άρθρα της