Γράφω από αγανάκτηση. Αγανάκτηση προς το ελληνικό δημόσιο, την ανύπαρκτη υποδομή, την αδιαφορία και το στόμφο της κάθε γραμματέος, και κυρίως, μιας και υπάρχει το forum για τους άνδρες στο περιοδικό, για να δείξω την ποιότητα της πλειοψηφίας των "ανδρών επιστημόνων". Ας θέσουμε λοιπόν το εξής ζήτημα: Έχεις πόνους στα μάτια και αρχίζεις να μη βλέπεις. Δεν είχες ποτέ κανένα οφθαλμολογικό πρόβλημα, και δε φοράς γυαλιά. Ξαφνικά λοιπόν, αρχίζεις να χάνεις την όρασή σου.

Το κυνήγι του γιατρού. Διότι, πρέπει να βρεις εφημερεύον νοσοκομείο να σε δεχτούν, και εν μέσω προχειρότητος και βρωμιάς να σε εξετάσουν και να σου πουν : "Ξέρεις, δεν βλέπουμε κάτι, άρα είναι βαθύτερο το πρόβλημα, πρέπει να κοιτάξεις και το ΚΝΣ". Και τότε είναι που τα παίρνεις βέβαια, και λες αυτό ήταν, πάει και η καριέρα, πάει και η ζωή αυτή καθ'αυτή, διότι που ακούστηκε τυφλός αρχιτέκτων, και μέχρι και η αυτοχειρία σου περνάει απο το νου, μη τυχόν και σε φορτωθεί κανείς, γιατί σιχαίνεσαι τον οίκτο.

Και είσαι στο τρέξιμο. Απο τον οφθαλμίατρο στο νευρολόγο, στο μαγνητικό τομογράφο και τους υπερήχους, και δε μου έρχονται στο νου όλες οι άλλες εξετάσεις, ανώδυνες και επώδυνες, ψάχνοντας τον τάδε πανεπιστημιακό που απεργούσε, παίρνοντας πληροφορίες από την άσχετη γραμματέα που μασώντας "εξαιρετικά κόσμια" τσίχλα, με δυσθυμία σταματούσε την πασιέντζα στον υπολογιστή για να σου απαντήσει, ή τη γενική γραμματέα, που δεν έκλεινε το ρημάδι το τηλέφωνο, γιατί βέβαια με σένα θα ασχοληθεί ή με την φίλη της την Κατίνα που πήρε καινούργια κρέμα προσώπου;

Και δεν είναι μόνο αυτά. Όταν λοιπόν σε βάλουν σε ένα θάλαμο με ανθρώπους με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας, έχεις τον κάθε αρσενικό γιατρό να σου λέει "πώς είσαι σήμερα μικρό μου;", ή "έλα βρε μωρό μου που πονάς" και άλλες τέτοιες αβρότητες, επειδή έτυχε να είσαι κοπέλα, και βρήκε κάτι για να απασχολείται ο "επιστήμων" πέραν από τους γέρους αρρώστους. Και βέβαια, εσύ δεν μπορείς να πεις και τίποτα, γιατί περιμένεις αυτός ο "άνθρωπος", (που πολύ θα ήθελες να βρίσεις, αλλά απλά χαμογελάς σα βλάκας και υπομένεις) να σου δώσει μια γνωμάτευση και μια θεραπεία. Και ενώ ο ένας επιμελητής "Α" σου λέει κάτι, ο άλλος επιμελητής "Α" το αντικρούει, και εσύ (και ο νέος γιατρός που είναι ο μόνος που σου μιλάει ειλικρινά) κάθεσαι και τους ακούς και προσπαθείς να καταλάβεις αν το κάνουν από ενδιαφέρον για σένα, ή για να αποδείξουν "ποιός κάνει κουμάντο εδώ μέσα". Σε συνδυασμό με την αμφιβολία και την ταλαιπωρία των εξετάσεων, έχεις και το άγχος οτι έχει μείνει πίσω η δουλειά σου, και σκέφτεσαι βέβαια οτι τελικά ίσως και να μην αξίζει να αγχώνεσαι για κάτι τέτοιο, αφού μπορεί και να μη δουλέψεις ποτέ.

Οπότε, τα δίνεις όλα μέχρι την τελευταία στιγμή, και αφού καταθέσεις όλο σου το ψυχικό απόθεμα, σου λένε οτι "Μια απλή φλεγμονή είναι, μην ανησυχείς. Έπρεπε να είμαστε σίγουροι οτι δεν είναι κάτι σοβαρότερο". Τότε, δεν ξέρεις να θες να τους φιλήσεις για το ευχάριστο της είδησης ή να τους δείρεις για όλο αυτό που σου αξίωσαν μια εβδομάδα. Να ηρεμήσω και να μην ανησυχώ. Γιατί απ'όλα να μην ανησυχώ; Για την υγεία μου, την ποιότητα των εξετάσεων, την ευγένεια των εκάστοτε γραμματέων, τη συνέπεια των γιατρών ή τη κακομοιριά που είδα γύρω μου; Πόσοι από το προσωπικό άξιζαν ως άνθρωποι; Ελάχιστοι. Ποιές ήταν οι συνθήκες υγιεινής σε ένα χώρο νοσηλείας; Αυτό ας μην το συζητήσω καν. Εντάξει, τώρα είμαι καλά, μου εγγυάται όμως κανείς οτι σε ένα σοβαρότερο πρόβλημα αυτοί είναι άξιοι να βρουν τη λύση; Να μην ανησυχώ ούτε γι'αυτό;

Μ Π ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ (αρχιτεκτονική) Άλλα άρθρα της