Πάνω σε μια απέραντη κοιλάδα κάτω από ένα σκοτεινό συννεφιασμένο ουρανό κείτεται το πληγωμένο σώμα σου. Αγναντεύοντας τα σύννεφα που πλέουν μέσα στον ποταμό του ουρανού, η ψυχή σου γαληνεύει και το μυαλό σου στοχάζεται πάνω στα πιο απλά θαύματα αυτού του κόσμου. Ο πόνος του κορμιού σου έχει πάψει εδώ και πολύ ώρα να σε απασχολεί. Η δυσκολία στην αναπνοή σου έχει ξεχαστεί χάρη στα απαλά χάδια του κρύου βόρειου ανέμου. Μια γλυκιά νύστα και μια απόλυτη ηρεμία εισβάλλουν στην κουρασμένη συνείδησή σου. Οι κραυγές της μάχης έχουν σβήσει και κάθε σκέψη έχει πνιγεί μέσα στην άβυσσο της απλότητας που ανοίγεται μπροστά σου. Ο θάνατός σου τώρα φαντάζει τόσο απλοϊκός και τόσο φυσικός, που αλήθεια αναρωτιέσαι γιατί όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόσουν με τόσο τρόμο αυτή τη στιγμή. Ο ζεστός λήθαργος σε πλησιάζει. Ανατριχιάζεις καθώς ανακαλύπτεις πως μέσα σου η ψυχή σου αγαλλιάζει.

Ο κάθε χτύπος της κουρασμένης καρδιάς σου αντηχεί μέσα στο άδειο μυαλό σου. Νοιώθεις το αίμα σου να ανεβαίνει με όλο και πιο αργό ρυθμό προς το μουδιασμένο κεφάλι σου και να κυλάει σιγά-σιγά από τα ρουθούνια της μύτης σου στα χιλιοφιλημένα μάγουλά σου για να ποτίζει τελικά το νωπό χώμα πάνω στο οποίο είσαι τώρα ξαπλωμένος. Το νωπό αυτό χώμα που το πατούσες με τόση υπεροψία αυτά τα 29 χρόνια της τόσο σημαντικής ύπαρξής σου. Το νωπό αυτό χώμα που τώρα σφίγγεις μέσα στους καρπούς σου, όμως αυτό σου ξεγλιστράει και ξαναγυρίζει πάνω στο γαλήνιο έδαφος της γης που το αγκάλιαζε εδώ και αμέτρητους αιώνες. Σύντομα αυτό το χώμα και οι κάτοικοί του -αυτές οι τιποτένιες υπάρξεις- θα σκεπάσουν και θα γλεντήσουν το νεκρό σου κουφάρι. Ήδη ο άνεμος έχει αρχίσει να σκορπίζει το χώμα πάνω στο χρησιμοποιημένο και άχρηστο πια κορμί σου. Μια παράλογη έμμονη ιδέα τώρα σε βασανίζει. Η σκέψη μιας μεταθανάτιας συνείδησης εκεί βαθιά κάτω από τη γη. Εκεί όπου βασιλεύει το πλάσμα που καταβάλλει όλες τις θνητές υπάρξεις αυτού του κόσμου. Το πλάσμα που περιμένει υπομονετικά κουρνιασμένο βαθιά κάτω από το νωπό χώμα. Ο μέγας και παντοδύναμος σκώληκας.

Το μυαλό σου είναι βαρύ. Ο αέρας παρασέρνει τα σκούρα σύννεφα από πάνω σου -από πάνω από την ψυχή σου- και για μια στιγμή -ή για μια αιωνιότητα ποια η διαφορά άλλωστε;- ο ήλιος σου θολώνει τα μάτια. Οι καυτές ακτίνες του χτυπάν αλύπητα τα κουρασμένα μάτια σου και εισβάλλουν στον εγκέφαλό σου. Και τώρα, μέσα στη ζάλη - ή στη μέθεξη- βλέπεις να γλιστρά μέσα στον πελώριο ουρανό από πάνω σου μια τεράστια χρυσή φιγούρα. Μια φιγούρα που μέχρι τώρα ζούσε μονάχα στα όνειρά σου μα τώρα σου χαρίζει μια πρωτόγνωρη λύτρωση. Μια χρυσή φιγούρα που κολυμπά με τα γιγάντια φτερά της ανάμεσα στα σύννεφα και κοιτάζει υπεροπτικά τον θνητό κόσμο της γης. Για αυτή τη μικρή στιγμή, καθώς αφήνεις τρέμοντας την τελική σου ανάσα, μπροστά από τα μάτια σου πετά το πλάσμα που ο μοχθηρός σκώληκας ποτέ δεν θα δοκιμάσει, ο αθάνατος χρυσός δράκος των αιώνων...

'' Ίαμος." Άλλα άρθρα του συγγραφέα