Είδαμε και την Τετάρτη 28/3/2001 τη εθνική ομάδα του ποδοσφαίρου για να καταλήξουμε για ακόμα μια φορά στα ίδια συμπεράσματα. Μια ομάδα δίχως σαφείς προσανατολισμούς, μια ομάδα με οδηγό έναν προπονητή που δείχνει να έχει χάσει επεισόδια από το σύγχρονο ποδόσφαιρο, μια συστοιχία αρκετά καλών μονάδων, οι οποίες όμως από μόνες τους σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν για να κερδίσουν έναν στοιχειωδώς οργανωμένο αντίπαλο.

Γιατί και χθες είδαμε την εθνική να πελαγοδρομεί δίχως ο κάθε παίχτης να ξέρει το ρόλο του στο γήπεδο, με αρκετούς ομολογουμένως παίκτες σε μέτρια απόδοση αλλά και έναν προπονητή που να διστάζει να ρισκάρει και να κοιτάζει το ρολόι του μήπως είναι νωρίς για αλλαγή ακόμη και όταν ο αντίπαλος βρίσκεται με παίχτη λιγότερο και έχει κάπως στριμωχτεί. Μα ακόμα και όταν δέχθηκε το γκολ πρώτη μέριμνα συνέχιζε να μένει η ισορροπία στον αριθμό παιχτών από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, η οποία έφθασε μέχρι και στην αντικατάσταση του χαρακτηριστικά κινητικού Χαριστέα αντί του χαρακτηριστικά εκτός κλίματος παιχνιδιού Λυμπερόπουλου.

Απορώ πώς τα καταφέρνει η εθνική εδώ και χρόνια να έχει στο τιμόνι της από μέτριους έως και κακούς προπονητές, πολλοί εκ των οποίων εξαφανίζονται από την ποδοσφαιρική σκηνή μετά την αποχώρησή τους από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Παπαποστόλου, Παναγούλιας, Γεωργιάδης, Πολυχρονίου και τώρα ο 100 χρόνια μπροστά Δανιήλ! Καλά η ΕΠΟ μήπως έχει βρει την Εθνική για χώρο συνταξιοδότησης; Α ναι πέρασε και στα γρήγορα, για λίγους μήνες ο Ιορντανέσκου, παραλίγο να τον ξεχάσω αυτό. Μα μήπως τον θυμάται και κανείς;

Πάντως αληθινά θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει την Αλβανία αλλά και την φετινή Γερμανία η οποία μας κέρδισε δυο φορές φέτος. Όντας η ομάδα με την ανύπαρκτη επίθεση και το σχεδόν ανύπαρκτο παιχνίδι κατάφερε να μας βάλει αρκετά γκολ σε δυο αγώνες. Μιλάμε για την ομάδα που δεν μπορούσε να σκοράρει με τίποτα στο τελευταίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και έχει για επιθετική της αιχμή ένα άτεχνο άκομψο τέρας το οποίο για να κοντρολάρει τη μπάλα θέλει 30 μέτρα. Αυτή είναι η ανίκητη Γερμανία; Αυτή την ομάδα δεν μπορούμε να χτυπήσουμε; Έλεος κύριε Δανιήλ και κύριοι της ΕΠΟ.

Και το χειρότερο είναι ότι κάνουν και κάλεσμα του κόσμου. Ελάτε στο γήπεδο λένε για να κάνουμε τον υπερ πάντων αγώνα. Ελάτε να γιορτάσουμε μια μεγάλη νίκη. Μάλιστα υποτίθεται ότι θέλουμε τη νίκη πάση θυσία παρά ταύτα παίζουμε με έναν επιθετικό όλο το παιχνίδι. Αλλά βέβαια τα ίδια κάνουμε σε όλα τα παιχνίδια γιατί να κάνουμε εδώ κάτι διαφορετικό. Καλούν τον κόσμο, ο κόσμος ανταποκρίνεται μια φορά στα ένα-δυο χρόνια και πηγαίνει να δει την εθνική. Και το αποτέλεσμα μονίμως το ίδιο: απογοητεύεται τόσο ώστε να αργήσει να ξαναπάει.

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν εθνικές νίκες και ήττες, είναι απλώς ένα παιχνίδι. Όμως εμείς οι έλληνες στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στην εθνική ομάδα καταφέρνουμε να εκδηλώνουμε όλη μας την εθνική ανοργανωσιά. Από μια άλλη άποψη βέβαια - όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ένας βρετανός προπονητής το όνομα του οποίου μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή - το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από αυτό.

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ) Άλλα άρθρα του