Ένα καιρό επήγαινα στο ΕΜΠ πετώντας
μα τώρα που βαρέθηκα, πηγαίνω περπατώντας.
Πρωί , πρωί σηκώνομαι στο μάθημα να πάω
δεν βλέπω από την νύστα μου, συχνά παραπατάω...

Βάζω τα ρούχα μου στραβά και σαν το σκιάχτρο μοιάζω
αρπάω την τσάντα τη βαριά κι απ' το θυμό μου βράζω!
Γιατί να μην μπορώ και γω συχνά να χουζουρεύω
αντί να τρέχω σαν χαζός, γκόμενες να χαζεύω;;;

Και τότε ξεπετάχτηκαν πεντέξι μακαρίτες
οι ευεργέτες οι τρανοί, οι πλούσιοι Μετσοβίτες
Τέκνο και συ του ΕΜΠ βαριά η κληρονομιά σου
βαραίνει όμως μαζί με αυτή, νύστα τα βλέφαρά σου
Κοιμήσου αγγελούδι μου και η τύχη σου δουλεύει
με πέντε χρόνια φοίτηση κανείς δεν ξεμπερδεύει...

Πόπη Φουντουλάκι Ηλεκτρολόγος ΕΜΠ Άλλα άρθρα του συγγραφέα