Ένα αργοπορημένο editorial είναι πάντα καλύτερο από ένα ανύπαρκτο editorial... Αυτό συνειδητοποίησα ενώ οδηγούσα χθες το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι μου. Η αλήθεια, ομολογώ, είναι ότι μέχρι χθες δεν είχα καμία όρεξη να το γράψω, προφασιζόμουν έλλειψη χρόνου προς τον εαυτό μου (που δεν είναι και ψέμα, μεταξύ μας), αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν είχα και καμμία αφορμή...

Μέχρι που χθές το βράδυ μια γιαγιά-φονιάς-των-δρόμων παραλίγο να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να χαίρομαι τη ζωή μου έτσι όπως είναι τώρα, ήρεμη, χωρίς τύψεις, χωρίς τραγωδίες, τρακαρισμένα αυτοκίνητα και θύματα. Η συμπαθέστατη κατά τα άλλα κυρία μετέφερε το σύζυγο (αδιμφισβήτητα ήταν σύζυγος και όχι εξωσυζυγική σχέση) μετά του τροχοφόρου της κατά μήκος της λεωφόρου Κηφισίας, ώσπου αποφάσισε να αρχίσει να κινείται διαγώνια προς όλα τα ρεύματα και –εννοείται- χωρίς βέλη πορείας (τι είναι το βέλος πορείας;). Λίγο το απότομο φρενάρισμα στο δρόμο, λίγο τα ιδιαίτερα άσχημα νέα που είχα μάθει μέσα στην ημέρα για την υγεία ενός φιλικού προσώπου, λίγο η καλοκαιρινή νύχτα, ρίγησα, γέμισα μυρωδιές και φως, συνειδητοποίησα την αξία της καθημερινότητάς μας, την αξία της ζωής, όπως κι αν την βιώνουμε.

Και να και η αφορμή που γύρευα! Τι πιο μαγικό, τι πιο ελπιδοφόρο και αισιόδοξο από το να έχεις την ανάγκη να μιλήσεις για τη ζωή, έστω και με δύο λόγια. Για τη ζωή που θεωρούμε δεδομένη, για τη ζωή που προσπερνάμε και δεν αγγίζουμε. Και κάποια μέρα συνειδητοποιούμε ότι αδρανούμε, έχουμε πάψει να εισπράτουμε από αυτήν και να πράτουμε. Απλά καθόμαστε. Και όταν το καταλάβουμε, έχουμε και πάλι την εντύπωση και το άγχος ότι είναι αργά, ότι δεν έχουμε πάρει αυτά που αξίζαμε. Και αυτές οι σκέψεις μας αφήνουν μια πικρή γεύση εγκατάλειψης – ξανά απογοήτευση...

Βλέπω γύρω μου. Αυτό που βλέπω δεν είναι ο παράδεισος, έχει όμως ακόμα εκτός από μήλα να μου χαρίσει απλόχερα και άλλους καρπούς. Καρπούς που είναι ακόμα τσάμπα.

Γιώργος Βότσης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ. & Μηχ. Η/Υ ΕΜΠ) Άλλα άρθρα του