And I shall strike upon the,
with great vengeance and furious anger
those who attempt to poison my brothers

Όλος ο κόσμος μιλάει για τη χτεσινή τρομοκρατική επίθεση εναντίον των ΗΠΑ, από άγνωστους μέχρι στιγμής τρομοκράτες. Ο αριθμός των νεκρών είναι ανυπολόγιστος και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις αναμένεται να φτάσει τις μερικές χιλιάδες. Ασφαλώς και πρόκειται για μια από τις πιο καλά οργανωμένες και εκτελεσμένες τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν γίνει ποτέ και σίγουρα ο αριθμός των θυμάτων θυμίζει πόλεμο. Κάθε είδους τρομοκρατικές ενέργειες ασφαλώς και είναι καταδικαστέες, αφού είναι άνανδρες και στόχο τους έχουν άμαχους πολίτες, ώστε να προκαλέσουν όσο το δυνατό μεγαλύτερο πλήγμα και μεγαλύτερο πανικό.

Πίσω όμως από όλες αυτές τις κοινά παραδεκτές διαπιστώσεις και απόψεις περί της ανανδρίας των τρομοκρατικών ενεργειών και της καταδίκης τους, θα πρέπει να αναζητήσει κανείς και τα αίτια που όπλισαν με τέτοια αποφασιστικότητα τόσο εκείνους που οργάνωσαν μια τέτοια επιχείρηση, όσο και εκείνους που ανέλαβαν να την εκτελέσουν θυσιάζοντας τη ζωή τους για να επιτύχουν ένα τόσο μεγάλο πλήγμα στην μόνη πλέον υπερδύναμη. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κατάφεραν να αποδείξουν παγκοσμίως ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανασφαλής. Κατόρθωσαν να πραγματοποιήσουν 5 (τουλάχιστον) αεροπειρατείες με διαφορά μερικών λεπτών ξεφτιλίζοντας κάθε μέτρο ασφαλείας των αμερικανικών αεροδρομίων σε τέτοιο βαθμό που αν ήμουν στη θέση του κ. Ρέππα θα έβγαζα ταξιδιωτική οδηγία προς τους έλληνες που ταξιδεύουν προς και από τις ΗΠΑ ή θα ανακοίνωνα ότι σκόπευα να εκδώσω ταξιδιωτική οδηγία, αλλά ότι με πρόλαβαν οι ΗΠΑ και έκλεισαν τα αεροδρόμιά τους. Κατόρθωσαν να πλήξουν το μεγαλύτερο εμπορικό και οικονομικό κέντρο του κόσμου, όπου βρίσκονται τα γραφεία των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών οίκων και πολυεθνικών, το κέντρο της αμερικανικής άμυνας και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Δηλαδή ό,τι δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως είναι δυνατό να συμβεί.

Ποια ήταν λοιπόν η δύναμη που ώθησε μια οργάνωση να εκτελέσει μια τέτοια επιχείρηση; Δεδομένου ότι μέχρι στιγμής καμμία οργάνωση δεν έχει αναλάβει την ευθύνη, δεν μπορούμε παρά να εικάζουμε για τα ακριβή αίτια. Μπορούμε όμως να αναφέρουμε μια σειρά από γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν την αφορμή για αρκετούς φανατικούς εξτρεμιστές. Είναι γεγονός ότι εδώ και αρκετό καιρό οι ΗΠΑ κάνουν επίδειξη δύναμης σε όλο τον κόσμο, έχουν κρατήσει μια στάση υπεροπτική και η πολιτική τους σε εξωτερικά, οικονομικά και οικολογικά θέματα μόνο ως συμφεροντολογική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Από την μέρα της εκλογής του νέου προέδρου και έπειτα δε, η συμπεριφορά τους έχει σκληρύνει, αφού από την επομένη κιόλας της εκλογής του ξεκίνησε βομβαρδισμούς στο Ιράκ, για να σπάσει τον τσαμπουκά στους Άραβες. Αδιαφόρησε για τα οικολογικά προβλήματα που παρουσιάζονται και γιγαντώνονται, φτάνοντας στο ανεπανάληπτο αίτημα να δικαιούνται οι ΗΠΑ να υπερβαίνουν το ποσοστό της ρύπανσης που επιτρέπεται να προκαλεί κάθε χώρα στο περιβάλλον, «εξαγοράζοντας» τα ποσοστά των φτωχότερων χωρών που δεν έχουν αντίστοιχη βιομηχανική παραγωγή και άρα ρυπαίνουν λιγότερο! Με τις δηλώσεις του περί των οπλικών συστημάτων ανακίνησε ζητήματα εξοπλισμών που υποτίθεται ότι είχαν αποσυρθεί μετά την εποχή του Reagan και τα οποία προκάλεσαν την αναστάτωση σε όλο τον κόσμο. Επέδειξε στάση αδιαφορίας, αν όχι απρόκλητης υποστήριξης προς το Ισραήλ, τη στιγμή που ισραηλινά στρατεύματα έκαναν επιδρομές με μπουλντόζες και άρματα μάχης σε παλαιστινιακά χωριά και κατεδάφιζαν σπίτια αμάχων και αρνούνταν να πιέσουν την ισραηλινή κυβέρνηση να δεχτεί ειρηνευτική δύναμη του ΝΑΤΟ στην περιοχή για να εκτελεί ειρηνευτικές αποστολές και να εκτελεί ρόλο διεθνούς διαιτητή, την ίδια ώρα που καταδικάζει το Μιλόσεβιτς στη Χάγη για πράξεις ανάλογες με αυτές των ισραηλινών, που δε διστάζει να στέλνει διαρκώς στρατεύματα στα Βαλκάνια, που φοράει τη μάσκα του διεθνούς χωροφύλακα και του προασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι εξόφθαλμο, ακόμα και για τον τελευταίο κρετίνο της υφηλίου που έχει μια στοιχειώδη ενημέρωση για τα διεθνή θέματα, ότι οι ΗΠΑ ανακατεύονται όπου έχουν συμφέροντα, ειδάλλως κάνουν τα στραβά μάτια.

Οι συμπεριφορές αυτές δεν μπορούν παρά να στρέψουν την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίον τους. Μόνο που οι αμερικανοί, ως συνήθως, ζώντας μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, βιώνοντας την εικονική πραγματικότητα που οι ίδιοι με τις τεχνολογίες, τις επιχειρήσεις και το καπιταλιστικό τους σύστημα έχουν δημιουργήσει, νομίζουν ότι ο ομφαλός της γης είναι το Empire State Building, το World Trade Center (Centre επί το αγγλικότερον), το Hollywood ή η Disneyland, και νομίζουν ότι η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο νησί κάπου στα ανοικτά του Ειρηνικού. Η στάση τους αυτή δεν μπορούσε παρά να αποτελέσει τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους Άραβες, οι οποίοι έβλεπαν μια κατάφωρη αδικία να συντελείται σε βάρος τους, να μην έχουν τρόπο να αντισταθούν και να ζητήσουν διεθνή μεσολάβηση, να μην υπάρχει ενημέρωση προς τον υπόλοιπο κόσμο για όσα συμβαίνουν στις χώρες τους (πόσες χιλιάδες άμαχοι έχουν πεθάνει στο Ιράκ από τα χημικά, την έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την ασιτία ή τις επιδημίες μακριά από το φακό του CNN, του Reuters ή του BBC;), να βλέπουν τους Ισραηλινούς να αποκτούν ολοένα και περισσότερο αλαζονική και σκληρή συμπεριφορά, εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία των ΗΠΑ, να βλέπουν τις αραβο-ισραηλινές συμφωνίες να καταρρέουν η μια μετά την άλλη και το πρόβλημά τους να διαιωνίζεται στο διηνεκές; Ένα πρόβλημα που δεν αφορά τη διάθεση των κεφαλαίων τους, τις επενδύσεις τους, την οικονομική τους πολιτική ή τη βιομηχανική τους παραγωγή, αλλά τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τη γη των πατέρων τους. Πως μπορούν κάτω από αυτές τις συνθήκες καταπίεσης και απελπισίας να μη δημιουργούνται εξτρεμιστικά κινήματα που να επανδρώνονται από ομάδες αυτοκτονίας, να οπλίζονται ενάντια σε κάθε εχθρό, που να μην επιθυμούν το θάνατο κάθε άμαχου αμερικάνου, αφού βιώνουν καθημερινά το χαμό δικών τους αμάχων; Ποιος ξέχασε την εικόνα του μικρού παλαιστίνιου που έπεφτε από τα πυρά των ισραηλινών στρατιωτών; Όλοι μας καθώς φαίνεται...

Καλά θα κάνουμε λοιπόν, πριν βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματά μας, πριν αρχίσουμε να χύνουμε κροκοδείλια δάκρια για τους καημένους τους αμερικάνους και για τη συμφορά που τους βρήκε, να δούμε τα γεγονότα συνολικότερα και όχι υπό την πίεση που μεταδίδουν και επιθυμούν τα μέσα ενημέρωσης. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε δράση προκαλεί αντίδραση και ότι όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Να μην ξεχνάμε ότι όσοι πολιτικοί και όσες χώρες τήρησαν σκληρή, αδιάλλακτη και υπεροπτική στάση κατά το παρελθόν, το πλήρωσαν είτε οι ίδιοι είτε οι λαοί τους, ότι τα ολοκληρωτικά και τα αυταρχικά καθεστώτα δεν είναι πλέον ανεκτά. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διεθνείς μπαμπούλες και οι τσαμπουκάδες πάντα θα βρεθούν αντιμέτωποι με κάποιον ατίθασο και ανυπότακτο που δεν τους φοβάται και δεν θα διστάσει να απαντήσει στο χαστούκι που του ρίχνουν. Καλά θα κάνουν οι αμερικάνοι να ξεφύγουν από τη λογική του Forrest Gump αναζητώντας τις ώρες αυτές έναν John Wayne, έναν Clint Eastwood, έναν John Rambo γιατί θα βιώσουν και πάλι ένα Platoon, ένα Apocalypse Now ή στη χειρότερη (όλοι μας) ένα Day After. Τον πύργο της κολάσεως (εις διπλούν) τον έζησαν χτες.

Τάσος Τάσκαρης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ