- Το έκανες τελικά.
- Δεν το πιστεύω αλλά έγινε. Τελικά αν δεν το βιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις τη μαγεία του αλλά και τη δυσκολία του. Μου το έλεγες εσύ αλλά εγώ ‘αλλού’…
- Αυτό το άγχος σου..
- Ναι! Ποιος μιλάει τώρα! ‘Προβολάρα’…
- Καλώς ήρθαμε στο κόσμο της Θεραπείας.
- Αν ήξερα από την αρχή ότι το ταξίδι της θεραπείας θα περιλάμβανε μια τέτοια διαδικασία, δεν είμαι σίγουρη αν τα θα το είχα τολμήσει.
- Τι; Να κάνεις παράσταση τη ζωή σου; Ο θεραπευτής ανεβαίνει στο σανίδι…
- Που να φανταστώ Εφάκο ότι όταν κάποτε είχα πει: "Αυτό που ζούμε δεν είναι πρόβα ζωής, γιατί αν σκοπεύουμε να μείνουμε στην πρόβα θα χάσουμε την παράσταση", ότι θα το συνειδητοποιούσα κιόλας και θα έπαιρνε σάρκα και οστά.
- Σκληρή η στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τα λόγια σου! :-)

Δεν ξέρουμε αν καταλάβατε ακόμα γιατί κι εμείς ακόμα την ψάχνουμε την άκρη του νήματος, αλλά σκεφτήκαμε (πήραμε το ρίσκο;) να μοιραστούμε με τους 4.000 γνωστούς και αγνώστους του Νύγματος μια μοναδική εμπειρία που είχαμε μέσα στα πλαίσια της εκπαίδευσης μας στην Αγγλία. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. (Η Έφη μετράει τις εβδομάδες προς την ‘απελευθέρωση’...)

- Δηλαδή τι είσαι τώρα;
- Θαρρώ πως είμαι εκπαιδευόμενη δραματοθεραπεύτρα και σε τρεις μήνες δραματοθεραπεύτρια. Τελεία.
- Εσύ;
- Άστα να πάρει. Μια από τα ίδια. Απλά στο πρώτο συνθετικό κόλλα τον ‘χορό’.

Κι εκεί που έχεις μπει σ’ ένα πρόγραμμα εξετάσεων, παρουσιάσεων, διαβάσματος, ανάλυσης…ρίχνεις και μια αυτοανάλυση μέσω παράστασης κι έρχεσαι αντιμέτωπος με το παρελθόν σου, το αβέβαιο παρόν σου και το άγνωστο μέλλον σου. Με άλλα λόγια, μέρος του εκπαιδευτικού προγράμματος του πανεπιστημίου μας είναι η δημιουργία δυο αυτοβιογραφικών παραστάσεων.

- Ρουλάκο τι σημαίνει αυτό για σένα;
- Σκάναρα τη ζωή μου κι αποφάσισα να πάρω το ρίσκο να παρουσιάσω ένα κομμάτι της μπροστά σε καθηγητές, συναδέλφους, γνωστούς κι αγνώστους.
- Εγώ αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από αυτούς που ανέφερες αφήνοντας τον εαυτό μου να εθεαθή. Από τις λίγες στιγμές που δεν αισθάνθηκα αόρατη.
- Τι διαδικασία κι αυτή βρε φιλενάδα. Γεμάτη άγχος, πανικό, συναίσθημα, μπέρδεμα, ξεκαθάρισμα, ένταση, προσωπική έκθεση, όνειρα…Να πρέπει να βρεθείς για μισή ώρα πάνω στη σκηνή και οι προβολείς απάνω σου. Με τη διαφορά ότι δεν υποκρίνεσαι αλλά κρίνεσαι.
- Τα μάτια μου δάκρυσαν πολλές φορές βλέποντας μας να βιώνουμε την προοπτική αυτής της κρίσης. Από την άλλη, τώρα πλέον νιώθω ότι η μόνη κρίση ξεπήδησε από το παρελθόν μας.

Άγχος για το τι είδους μουσική θα επιλέξουμε (ευχαριστούμε Κυριάκο), άγχος για τους ρόλους που θα επιλέξουμε να παίξουμε, ποιους από τους συμφοιτητές μας θα υποδυθούν τα οικεία πρόσωπα μας και πώς… Και τη στιγμή που ανάβουν οι προβολείς, κατά ένα περίεργο τρόπο ξεχνάς τα πάντα, το άγχος μεταμορφώνεται σε μια κουκκίδα λεπτομέρειας και μένεις εσύ κι ο εαυτός σου. Εσύ κι η Ελλάδα μεταφερόμενοι στην Αγγλία. Οι δικοί σου μακριά με μικρή υποψία για το τι ρόλο θα παίξουν στην παράσταση σου.

- Αυτό σηκώνει τσιγάρο.
- Τσιγάρο πριν την πρόβα, τσιγάρο μετά την παράσταση... γιατί εκεί συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν πρόβα... νικοτινίαση πάθαμε!

Κατά την διάρκεια αυτών των 30 λεπτών, ο χρόνος παίρνει άλλη μορφή. Έρχεται με το μέρος σου, σε αγκαλιάζει, υποδέχεται το ταξίδι σου και τον αγώνα σου, υπερασπίζει την προσπάθεια σου να είσαι πάνω απ’ όλα αληθινός, χωρίς προσωπεία, χωρίς άμυνες, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς εκλογικεύσεις. Απλά αληθινός. Απλά ο εαυτός σου. Ό,τι πιο δύσκολο. Ό,τι πιο προκλητικό. Ό,τι πιο λυτρωτικό.

- Πώς θα κλείσουμε;
- Τι να κλείσουμε; Μα μόλις τώρα αρχίσαμε.
- Μα θέλω να τους αποχαιρετίσω.
- Μη βιάζεσαι. Έπεται κι συνέχεια...

(ευχαρίστουμε για την πολύτιμη βοήθεια σου Κυριάκο)

Εφη Τζακα ΦΟΙΤΗΤΗΣ-ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ Άλλα άρθρα της Drama Therapy Άλλα άρθρα της