Δεν μπορούσαμε να κάνουμε Ανάσταση στη Μητρόπολη. Είναι παράλογο πλέον να μη μπορεί να παρκάρει η λίμο απ’ έξω και ακόμα πιο παράλογο να συνωστίζεται όλος αυτός ο κόσμος και να πρέπει να περάσεις ανάμεσά τους και να κινδυνεύουν τα καινούρια σου ρούχα να γίνουν πυροτέχνημα και τα ολοκαίνουρια «μπίμπλος σου» να ποδοπατηθούν.

Πήγαμε με τη Τίνα σ’ αυτό το πανέμορφο ερημικό εκκλησάκι πάνω στους λόφους και πήγαμε και κάπως αργούτσικα δηλαδή 12 παρά πέντε, γιατί αν δεν φτάσεις αργά πρώτον δεν κάνεις εντύπωση και δεύτερον ξεχνάνε για πάντα τι φορούσες.

Δεν δεχτήκαμε να μας φέρει ο σοφέρ του ντάντι μου με τη λίμο γιατί πήρα τη καινούρια ανοιχτή CLK που υπάρχει στο σπίτι (σ’ αυτό το λευκό χρώμα του γάλακτος) και άσκησα βέτο να μη τη πειράξει κανείς και κυρίως ο μικρός μου αδελφός που αυτό τον καιρό φοράει όλα αυτά τα ξεβαμμένα και γρατσουνισμένα και τραυματισμένα τζιν και συχνάζει σ’ αυτά τα κλαμπ που αν εμφανιστείς με κάμπριο σου βγάζουν το καπέλο από τους παρκαδόρους μέχρι τους μπάρμαν και φυσικά όλα αυτά τα χαζοκόριτσα με τα ξεβαμμένα τζιν φουστάκια που από όλα τα σημεία τους ξεπροβάλουν δαντέλες και κεντημένα υφάσματα και φοράνε σύνολο κουστουμάκι ή ταγιεράκι τζιν και είναι και οι μπότες τους τζιν και όλο το σύνολο στοιχίζει 100 ευρώ και νοιώθουν πολύ σικ για να τη πέσουν στον αδελφό μου που κάθε τόσο γνωρίζει και κάποια τέτοια και δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει γιατί δεν γεμίζει το κενό του (αυτό που νοιώθει μέσα του) και είναι καλά μόνο αν οδηγεί με το στροφόμετρο στο κόκκινο και όλη η παραλιακή γίνεται δική του αλλά και πολύ επικίνδυνη όμως.

Πήγαμε με τη Τίνα στο πάρα πέντε για να φθάσουμε τελευταίοι και να μας δουν όλοι. Ναι δεν θα το πιστέψετε το εκκλησάκι είχε ...παρκαδόρο και πλησιάσαμε πάρα πολύ στο προαύλιο πριν μας πάρει το αμάξι και ...ναι κατέβηκα πρώτος πατώντας το χαλίκι με τα καινούρια μπίμπλος μου, μόλις αγορασμένα για 300 ευρώ, κοστούμι Αρμάνι με μαζεμένα τα μανίκια και αθλητικό φανελάκι από μέσα και πήγα στο πλάι για να ανοίξω τη πόρτα στη Τίνα και την έπιασα από το χέρι για να βγει και φορούσε ένα εκπληκτικό μικρό μαύρο φόρεμα και μαύρα λεοπάρ μιούλ αλλά το κλου είναι οι λαμπάδες μας, θαλασσί εγώ και ροζ η Τίνα και φυσικά έχουμε στις λαμπάδες μας τι άλλο; ...Το Φοίβο και την Αθηνά. Ήταν δική μου έμπνευση και πίεσα τη μητέρα μου να μας κάνει η μοδίστρα της ρούχα από παγιέτες, γαλάζιες για το Φοίβο και ροζ για την Αθηνά και δεν έχει κανείς απόψε Φοίβο και Αθηνά και μάλιστα πήγαμε στο Τόνυ’ς όπου αγοράσαμε τις βέρες μας (λευκόχρυσος με πολλά μπριγιάν ) – με την Τίνα αρραβωνιαστήκαμε πριν από δύο εβδομάδες με βέρες του Τόνυ – και φυσικά ζητήσαμε από τον Τόνυ που αυτός μας κάλεσε σ’ αυτή την «πριβέ ανάσταση», δεύτερες βέρες για το Φοίβο μου και την Αθηνά της που η μοδίστρα της μητέρας μου τις στερέωσε στα άγαρμπα δάχτυλά τους και όλοι, μα όλοι, μα όλοι, κοιτάζουν τις λαμπάδες μας και κανείς άλλος δεν έχει Φοίβο και Αθηνά απόψε και σχεδόν όλοι σπεύδουν να μας δώσουν φωτιά και για να δούνε τα κουκλιά μας από κοντά και πολύ φοβάμαι όμως ότι ...δεν έχουν έρθει όλοι ακόμα δυστυχώς, ο ίδιος ο Τόνυ δεν είναι εδώ και αυτός συνηθίζει να έρχεται ακόμα και στα δικά του πάρτι τελευταίος.

Εκφράζω όλες αυτές τις αμφιβολίες, αν κάναμε την εντύπωση που ήθελα όταν σταματάει το αυτοκίνητο της Μάρας που φθάνει με το καινούριο της τεκνό που παρεμπιπτόντως είναι και σοφέρ της απόψε, πολύ ηλιοκαμένος και σχετικά γυμνασμένος με τέλειο πουκάμισο και εφαρμοστό παντελόνι, ο τύπος είναι ένα τυπικότατο ζιγκολό και η Μάρα που δεν θα χάσει ποτέ το χιούμορ της φοράει πουκάμισο και παντελόνι Μιγιάκι, και τα δύο από πολύ τσαλακωμένο ύφασμα με τη μέθοδο Μιγιάκι και δεν θα το πιστέψετε έχει σκουλαρίκια μικρά ατμοσίδερα από στράς και ασήμι, δαχτυλίδι με μία μυτερή, τριγωνική, υπερβολικά μεγάλη πέτρα σε σχήμα ατμοσίδερου και φυσικά δεν θα πιστέψετε ούτε αυτό: ...φοράει πολύ χοντροκομμένα σαμπό με πολύ παχιά σόλα σε σχήμα ατμοσίδερου και αυτά. Το λατρεύω αυτό το κορίτσι, έχει φοβερό χιούμορ και ξέρει να φτιάχνει κλίμα σε μια παρέα. Θα μπορούσα να ζω μαζί της χρόνια και να τη λατρεύω για πάντα, αλλά τα ερωτικά της ήταν πάντα ένα δράμα. Ποτέ δεν ήξερε τι ήθελε η Μάρα με το υπέροχο κόκκινο μαλλί της απόψε δεμένο σε αυστηρό κότσο και τα απίθανα πράσινα μάτια. Το ζιγκολό της κρατάει μια λιτή γαλάζια λαμπάδα ενώ η Μάρα, η απίθανη Μάρα κρατάει ροζ με Φοίβο και Αθηνά μαζί και τους δύο αγκαλιασμένους και φυσικά και οι δύο φοράνε τι άλλο; ...χοντροκομμένα παπούτσια – ατμοσίδερα. Περιττό να σας πω πόσο τσαλακωμένα είναι τα ρούχα τους με το στυλ Μιγιάκι. Θέλω πάρα πολύ να γελάσω με τη Μάρα, θέλω να τη σηκώσω στα χέρια μου, όλοι γύρω μας όταν συνειδητοποιούν τι φοράει γελάνε ασταμάτητα... αλλά έχω θυμώσει με τη κυρία που ανέλαβε τα κουκλιά μας που φαίνεται να κελάηδησε πολύ το στοματάκι της και φοβάμαι ότι όλοι θα καταφθάσουν με Φοίβο και Αθηνά.

Σταματάει τώρα η Ζ3 BMW της Φάνυ. Εγωκεντρική, κακιά και σαδίστρια. Στην προηγούμενη ζωή της πρέπει να ήταν άντρας. Κουβαλάει μαζί της εκείνο τον «μπούλη» που οι γονείς του έχουν εργοστάσιο πλαστικών, χοντρός σαν βαρελάκι, πολύ ερωτευμένος μαζί της, κι ας του βγάζει το λάδι, φοράει πάντα μεγάλα νούμερα κοστούμια με γραβάτα και καρφίτσα και εκείνη ντυμένη με κοστούμι Ντιόρ σε πολύ αυστηρή γραμμή και στο κεφάλι φοράει μπούργκα... ναι καλά ακούσατε μπούργκα με μία μικρή παραλλαγή στα μάτια είναι κομμένη και έχει εκείνα τα διάφανα Ντόλτσε Γκαμπάνα γυαλιά που βλέπεις άνετα και τη νύχτα και στα κλαμπ και σε σκοτεινούς χώρους και παντού. Κρατάνε κι αυτοί Φοίβο και Αθηνά και η «Αθηνά της» φοράει το μονόπετρο που της χάρισε εκείνος ζητώντας της το χέρι. Τα κουκλιά είναι ντυμένα με μαύρα κοστούμια όπως και η ιδιοκτήτρια τους και φυσικά όλες οι κυρίες πέφτουν πάνω της για να τη συγχαρούν που τη ζήτησε σε γάμο ο «μπούλης».

Η άνοιξη με μια γλυκιά ψύχρα απόψε, σαν να προσπαθεί να τσιτώσει το δέρμα μας, σαν να θέλει να μας φέρει ρίγη και ανατριχίλες και αγκαλιάζω τη Τίνα και έχω ξεχάσει την προδοσία και ξέρω πως μπορώ πάντα να φαντάζομαι ποιο είναι το τρέντυ, χωρίς να μου το ψιθυρίσει κανένας σχεδιαστής και θα ήθελα πάρα πολύ να τη φιλήσω τώρα, εδώ, σ’ αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που έχει σταματήσει ο χρόνος και δεν έρχεται κανείς τώρα και είναι δώδεκα και πέντε και ο Τόνυ που οργάνωσε τη βραδιά αργεί κι άλλο. Ο αέρας έχει αυτό το άρωμα της γύρης χιλιάδων λουλουδιών που προσπαθούν μ’ αυτή την αξεπέραστη μέθοδο της φύσης να προσελκύσουν, να κάνουν πιο δυνατή την έλξη του άλλου φύλου, ο αέρας έχει αυτό το μεθυστικό, είναι ίσως η μοναδική αιτία που αξίζει να έχεις κάμπριο, τα κορίτσια ούτως ή άλλως αν είναι σπορ το αμάξι τρελαίνονται, αλλά αυτό το κλίμα αυτή η ατμόσφαιρα τα ανοιξιάτικα βράδια... πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα τραγούδια του Σινάτρα γράφτηκαν σ’ ένα κάμπριο... εκείνες τις... τότε ατελείωτες αμερικανικές νύχτες.

Οι καλεσμένοι του Τόνυ είναι διατεθειμένοι να κάνουν εντύπωση, ειδικά απόψε που υπάρχει ενδιαφέρον με τον Φοίβο και την Αθηνά και γι αυτό ακόμα καθυστερούν και βλέπω ότι καθυστερεί και το «Χριστός Ανέστη» εδώ στο μικρό μας εκκλησάκι και κανείς άλλος δεν είναι εδώ πέρα από τη μεγάλη παρέα του Τόνυ και τώρα φθάνει η εκκεντρική, εύθραυστη Σεσίλια που η αδελφή της εισάγει αυτό το εκπληκτικό γυναικείο άρωμα που απευθύνεται σε πολύ μη μου άπτου κυρίες και έχει επηρεαστεί πολύ από τη διαφήμιση γιατί οι τρεις σωματοφύλακές της την κουβαλάνε σαν εύθραυστη πορσελάνινη κούκλα από το αυτοκίνητο ως εμάς και εκείνη έχει λαμπάδα Αθηνά που η «Αθηνά της» κρατάει στο χέρι αυτό το μικροσκοπικό κινητό που λάνσαρε πρόσφατα η εταιρεία του ντάντι της σε κόκκινο χρώμα ενώ οι τρεις μπόντιγκαρντ κρατάνε τρεις Φοίβους με μαύρα κινητά, επίσης μικροσκοπικά και κανείς δεν συγκρατείται πλέον και όλοι τη χειροκροτούμε, έχει περάσει σώμα και πρόσωπο μ’ αυτή τη λευκή σκόνη που δίνει στο δέρμα της μια απόχρωση καθαρής πορσελάνης και πλέον εδώ έχει διαρρεύσει σε όλους ότι δική μου ιδέα ήταν οι λαμπάδες με Φοίβο και Αθηνά και πολλοί από τους καλεσμένους νόμισαν ότι αυτό ήταν το θέμα του πασχαλινού πάρτι, γιατί ο Τόνυ μας έχει καλεσμένους μετά στην έπαυλη του για να δοκιμάσουμε τη φοβερή μαγειρίτσα της καινούριας μαγείρισσάς του από την Ουγγαρία – φερμένη κατευθείαν από τη Βουδαπέστη, από ένα ακριβό ξενοδοχείο όπου πληρωνόταν ψίχουλα – και κάποιες άλλες εκπλήξεις.

Φθάνει ακόμη μία λίμο και δεν είναι ούτε αυτή του Τόνυ και κατεβαίνει το ζευγάρι με τις μεγαλύτερες εισαγωγές ακριβών κρυστάλλων και γυαλιών από τη Σκανδιναβία. Είναι και οι δύο ντυμένοι στα λευκά, φοράνε και οι δύο αυτά τα «λευκά» γυαλιά με τους ντεγκραντέ φακούς και μη χάσετε με τίποτε το Φοίβο και την Αθηνά τους που φοράνε ειδική παραγγελία ίδια γυαλιά με τα αφεντικά τους που νομίζω ότι είναι με υπογραφή Τζον Γκαλιάνο.

Και επιτέλους φθάνει ο Τόνυ. Τα παιδιά που κρατάνε τόση ώρα με υπομονή το σκοινί, χτυπάνε με λύσσα τη καμπάνα, ο ιερέας από τη μικρή εξέδρα ψάλλει το «Χριστός Ανέστη» πέφτουν και κάποια βεγγαλικά και ο Τόνυ βγαίνει από τη λίμο του και κρατώντας αγκαλιά τη Σάντρα έρχονται να πάρουν το άγιο φως από τις λαμπάδες μας. Είναι απλά ντυμένοι στα λευκά, ξεχωρίζει στο χέρι του Τόνυ το νέο μοντέλο Βασερόν ρολόι του, ενώ η Σάντρα κλείνει το πουκάμισό της μπροστά με μία τεράστια καρφίτσα με αγριολούλουδα φτιαγμένα από πάρα πολλά διαμάντια και φυσικά κανείς δεν το πιστεύει και ο Φοίβος και η Αθηνά τους έχουν διαμαντένια μάτια με ασύλληπτα τεράστιες πέτρες, πρέπει αυτά τα κουκλιά απόψε να φοράνε τουλάχιστον είκοσι καράτια σε διαμάντι, μας αγκαλιάζουν και χαρίζουν σε όλους το φιλί της αγάπης, η νύχτα είναι υπέροχη, το «Χριστός Ανέστη» ηχεί στα αυτιά μας μ’ αυτόν τον όμορφο και απλό τρόπο που ακουγόταν όταν είμαστε παιδιά. Η Τίνα δίπλα μου δείχνει ευτυχισμένη και σε λίγο θα είναι ακόμα περισσότερο γιατί οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ, γιατί ο Τόνυ αυτός ο αιρετικός τύπος που ξεκίνησε από σχεδιαστής κοσμημάτων και βρέθηκε με δικό του οίκο, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να σχεδιάσει σχεδόν οτιδήποτε, οπουδήποτε, όπως μία χρυσή ζώνη–φίδι που ξερνάει έναν εμετό από διαμαντόσκονη στον αφαλό της κοπέλας που τη φοράει, κάνει τώρα σινιάλο στους σωματοφύλακές του που περιμένουν στο σκοτάδι και φέρνουν αυτά τα σπάνια αυγά με σχέδια από στρασάκια και τσουγκρίζουμε και το πιο δυνατό αυγό είναι της Τίνας το οποίο ο Τόνυ τής το ανταλλάσσει εκείνη τη στιγμή με ένα σπάνιο αντικέ αυγό, πανάκριβο, από την προσωπική του συλλογή εξαγοράζοντας έτσι τη «δύναμη» του αυγού της Τίνας που είναι πολύ χαρούμενη πλέον και με φιλάει για πολύ ώρα στο στόμα. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, οι πολύ επιτυχημένοι άνθρωποι κάποια στιγμή γίνονται υπερβολικά προληπτικοί.

Τότε ο Τόνυ δίνει το σύνθημα για να ακολουθήσουμε το αυτοκίνητό του, είμαστε περίπου είκοσι ζευγάρια που κορνάροντας, βάζοντας δυνατά τα cd, αναπνέοντας αυτό το υπέροχο διαπεραστικό αεράκι φτιάχνουμε μια μακριά φωτεινή γραμμή που κατηφορίζει σαν φίδι στους λόφους για να μας απορροφήσει κάποια στιγμή η φωτεινή φωλιά που είναι το σπίτι του Τόνυ.

Υπάρχει παντού κρυφός φωτισμός ανάμεσα στα δέντρα και μας τυλίγει μια ονειρική ατμόσφαιρα και αφήνουμε τα αυτοκίνητα για να πλησιάσουμε με τα πόδια στο σπίτι, κρατάω τη Τίνα σφικτά από το χέρι και πλησιάζουμε σε ένα έτοιμο στρωμένο πολύ μακρόστενο μοναστηριακό τραπέζι, όπου μια σειρά από αναμμένα κεριά χαρίζουν το γαλήνιο φως τους στο λιτό δείπνο μας με μαγειρίτσα και στυφό κόκκινο κρασί ειδική παραγγελία από γνωστή κάβα στα Τέμπη και είναι το απόλυτο κρασί που ταιριάζει με τη μαγειρίτσα. Φυσικά μας σερβίρουν σεμνές κοπέλες ντυμένες καθολικές καλόγριες και η μαγειρίτσα είναι ψιλοκομμένο κατσικάκι με χορταρικά γιατί ο Τόνυ φοβάται όλες αυτές τις ιστορίες με τα εντόσθια των ζώων και τις ασθένειες που κουβαλάνε.

Το ανοιξιάτικο ψύχος δυναμώνει όσο πέφτει η νύχτα και παρόλη τη ζεστή αίσθηση του κόκκινου κρασιού ο Τόνυ μας καλεί να περάσουμε μέσα στο σπίτι όπου σε ένα πολύ μεγάλο λίβινγκ ρουμ μας σερβίρουν ένα απίθανο παγωτό με αληθινές φράουλες και γαλλική σαμπάνια που δεν λείπει ποτέ από το σπίτι. Έχουμε ζεσταθεί και είμαστε όλοι πολύ άνετοι και συζητάμε για όλη αυτή την ιστορία με το Φοίβο και την Αθηνά και ο Τόνυ χαμογελώντας μας λέει ότι ενημερώθηκε τυχαία για την ιδέα μου στις λαμπάδες και δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία να το διασκεδάσουμε λίγο. Μετά σε μια κατάσταση χαλάρωσης και ευθυμίας πήρε το Φοίβο της Μάρας και δοκίμασε να σιδερώσει με τα παπούτσια του το μανίκι του κουστουμιού του. Απίθανη σαμπάνια, απίθανη βραδιά, η Τίνα καταγοητευμένη από τις εμπνεύσεις μου και ενώ το προσωπικό μαζεύει τα πιάτα και νομίζω ότι εδώ και αρκετή ώρα έχω την εντύπωση ότι μία ανεπαίσθητη λεπτή τσίκνα από αρνάκι φθάνει στη μύτη μου, μας μοιράζουν εντελώς αιφνιδιαστικά μπλε βαμβακερά γάντια και βγαίνουμε στο πίσω μέρος της κατοικίας που το προσωπικό ψήνει αρκετά αρνάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Και φυσικά όπως καταλάβατε δεν έχει πιρούνια και μαχαίρια. Θα φάμε με τα γάντια χωρίς να κάψουμε τα χέρια μας και χωρίς να λερωθούμε.

Απίθανο αρνάκι στην ιδανική θερμοκρασία και πολύ νόστιμο και εδώ στο πίσω μέρος του σπιτιού κυκλοφορεί ένα άλλο κρασί, λιγότερο ξινό με πιο ισορροπημένη γεύση και βγάζουμε το γάντι για να κρατήσουμε το ποτήρι, ανταλλάσσουμε με τη Τίνα υπέροχα τραγανά κομμάτια από τη πέτσα του αρνιού και ταΐζουμε ο ένας τον άλλο στο στόμα, τσουγκρίζουμε κι άλλα αυγά και κάπου, κάποια στιγμή ένα κλαρίνο αφήνει να ξεχυθούν οι δυνατές νότες ενός καλαματιανού και κανείς μα κανείς δεν μένει έξω από το χορό και πάλι θυμάμαι το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων, όταν προτιμούσα αντί αρνάκι να τρώω ζαμπόν και είχα μία φοβερή απέχθεια για το κρέας και πολλές φορές αναρωτήθηκα τότε: γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να τρώνε κάθε μέρα σάντουιτς; γιατί οι οικογένειες δεν ψήνουν κάθε μέρα τοστ; και γιατί δεν φτιάχνουν πιο συχνά παστίτσιο και μακαρόνια με κιμά; Υπήρξα πολύ δύσκολο παιδί στο φαγητό γι’ αυτό άλλωστε διατηρώ πάντα αυτή την απόσταση από το φαγητό και αποκλείεται να παχύνω. Αυτό το πάρτι κυλάει πολύ όμορφα, υπάρχει κάπου ένας DJ που παίζει ένα ρεμίξ δημοτικών, τσιφτετέλι και χάουζ. Έχει βρει ένα τρόπο να μη κουράζει και το κέφι συνεχίζεται. Όταν πια μας έχουν πονέσει τα πόδια μια χορεύτρια εμφανίζεται από το πουθενά για να χορέψει ένα χορό της κοιλιάς στους ήχους του «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου» και δεν ξέρω τι μας πιάνει αλλά όλοι θέλουν εκεί επί τόπου να κάψουν όσο πιο πολλά χρήματα γίνεται. Πρώτες οι κυρίες ανάβουν τα τσιγάρα τους από πεντακοσάρι ευρώ που πρόσφατα κυκλοφόρησε στην αγορά και ουσιαστικά είναι σαν δίγραμμη τραπεζική επιταγή και χωρίς έξοδα μάλιστα, αφού καμιά εκατοστή από αυτά είναι ούτε λίγο ούτε πολύ δεκαεπτά εκατομμύρια σε δραχμούλες. Και αφού λύσαμε τις διαφορές μας και με το χρήμα - αυτό το άθλιο και ποταπό κατασκεύασμα που κάνει την ανθρώπινη ύπαρξη έρμαιο της εκμετάλλευσης - το προσωπικό του Τόνυ μας έφερε ουίσκι δεκαπεντάρι και χοντρά πούρα σε διάφορα αρώματα.

Τα αστέρια τρεμοσβήνουν πάνω μας στο σκοτεινό θόλο της νύχτας, στα ηχεία η μουσική παραπαίει ανάμεσα σε σίξτις και σέβεντις. Όλα ρεμίξ, όλα «βελτιωμένα» με ηλεκτρονική επεξεργασία. Η Τίνα γέρνει πάνω μου και την αγκαλιάζω και τη φιλάω. Φεύγουμε πρώτοι από το πάρτι όχι γιατί νυστάζω αλλά θέλω να βρεθώ μόνος μου με τη Τίνα. Είναι και κείνη πολύ ανυπόμονη. Όταν φθάνουμε σπίτι δεν θέλει να ξεκολλήσει από πάνω μου. Δεν καταλαβαίνουμε ούτε τη ψύχρα που είναι διαπεραστική ούτε τη κούραση. Όταν τελικά την παίρνω στα χέρια μου για να πάμε στο σπίτι έχουμε αφήσει στο αμάξι τα παπούτσια της, το σακάκι μου και το Φοίβο με την Αθηνά με φορεμένες ακόμα τις βέρες τους...

...Χριστός Ανέστη, Χρόνια πολλά.

THEODOROS PRITZIS ΙΑΤΡΙΚΗ Άλλα άρθρα του