ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Κοινωνία
 printer friendly version  -  στείλτε τη σελίδα με e-mail ]

Θυμάμαι 21/3/2003

Ακούω τις σειρήνες του πολέμου και τρέχω... τρέχω... και μαζί μου και άλλα παιδιά... όλοι τρέχουμε, κατεβαίνουμε τα σκαλιά του πρώτου ορόφου και βγαίνουμε έξω... στο προαύλιο. Ήταν άλλη μια άσκηση, το 1985 αν θυμάμαι καλά, τότε που πάλι λέγανε για πόλεμο και οι μανάδες μας είχαν πάρει κούτες τα εβαπορέ, τα μακαρόνια και κονσέρβες!

Και εμείς, μόλις 11 χρονών τότε, γελάγαμε.... το θεωρούσαμε τόσο αδιανόητο να γίνει πόλεμος! τους πολέμους τους γνωρίζαμε μόνο από τον Οδυσσέα στην Τροία, από το Μέγα Αλέξανδρο, την επανάσταση του ’21 και τόσες άλλες εξεγέρσεις που μαθαίναμε στην Ιστορία, διαβάζοντας μερικές σελίδες! Γινόντουσαν και οι ασκήσεις ετοιμότητας του πληθυσμού και εμείς βρίσκαμε ευκαιρία να χάσουμε ώρες από το μάθημα. Γυρνώντας σπίτι, παίρναμε τα ποδήλατα και βουρρρ.... έξω στο δρόμο ατελείωτες ώρες παιχνίδι μέχρι να μας φωνάξουν οι γονείς (οι άμοιροι, τι έχουν τραβήξει;) για να πάμε να φάμε και να μας βάλουν να διαβάσουμε! Τι ανέμελα χρόνια πραγματικά.... σχολείο, παιχνίδι, διάβασμα, ύπνος, αυτή ήταν η ρουτίνα μας! Και ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε, κιόλας, νομίζοντας ότι αυτό που μας περίμενε ήταν, λίγο ακόμη διάβασμα σε όποια σχολή περνούσαμε και μετά δουλειά!

Αλλά ακόμη και μετά...μεγαλύτερη, όταν έγινε η «καταιγίδα της ερήμου», πάλι και εκεί σαν ψέματα μου φαινόταν...» δεν μπορεί να συμβαίνει πραγματικά αυτό», έλεγα! Και όμως, συνέβαινε!!! Αλλά πάλι ένιωθα ότι τα γεγονότα δεν μας άγγιζαν, εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό όσο σήμερα! Γινόντουσαν μερικά συλλαλητήρια με μερικές εκατοντάδες ανθρώπων να συμμετέχουν και αυτό ήταν όλο... ξαναγυρνούσαμε σε ότι κάναμε!

Χτες, όταν είδα όλο αυτό τον κόσμο ανά την Ελλάδα, να έχει βγει στους δρόμους και ειδικά τα μικρά παιδιά, τα οποία δεν βγήκαν μόνο για χαβαλέ αλλά νιώθανε και ζούσανε τον λόγο που βρίσκονται εκεί, συγκινήθηκα! Δεν περίμενα από παιδιά 15 ετών, να βγουν έτσι στους δρόμους και μόλις τα πλησίαζε η κάμερα και τα ρώταγε, εκφέρανε γνώμη σαν ενήλικες! Πρώτη φορά χτες που παραδέχτηκα αυτό που λέμε «νέα γενιά». Εμείς πριν από 12-13 χρόνια, σίγουρα δεν είμαστε έτσι, τόσο ψαγμένα και τόσο ενημερωμένα! Εμάς μας παρακαλούσαν, θυμάμαι, οι καθηγητές να διαβάζουμε εφημερίδες για μπορέσουμε να έχουμε ευχέρεια λόγου και να γράψουμε καλές εκθέσεις στις Πανελλήνιες. Σήμερα παρακολουθούμε τα όσα γίνονται και μένουμε με το στόμα ανοιχτό.... βγαίνουμε στους δρόμους.... υπογράφουμε διαμαρτυρίες μέσω ίντερνετ..... φωνάζουμε.... και ελπίζουμε κάτι να γίνει, κάπου να ακουστούμε! Οι εξελίξεις τρέχουν με τέτοιους ρυθμούς που καμιά φορά νιώθω ότι ούτε εγώ η ίδια, που ζω μέσα σε αυτόν τον κόσμο, δεν τις προλαβαίνω.

Άλλα όνειρα έκανα μικρή! Και σκέφτομαι, ξαπλωμένη στο κρεββάτι, κοιτώντας το ταβάνι (κλασσική μέθοδος η ταβανοθεραπεία), έτσι ονειρεύτηκα τη ζωή μου; Αυτά περίμενα ότι θα ζούσα στα 29 μου χρόνια; Γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει νιώθω ότι πάλι κάτι θα πάει στραβά; Και γιατί τελικά πηγαίνει όντως στραβά; Γιατί να πρέπει να αγωνιώ αυτές τις τελευταίες μέρες αν θα μας αγγίξει ο πόλεμος; Ο πόλεμος που ακόμη και τώρα μου φαίνεται ως μια πράξη που διαβάζω μόνο στην Ιστορία και θεωρώ αδιανόητο να συμβαίνει τη σημερινή εποχή! Και όμως.... είναι αλήθεια και συμβαίνει εκεί κάτω και εμείς ελπίζουμε απλά να μην είμαστε οι επόμενοι!

Παρόλα αυτά, ελπίζω.... κάτι μέσα μου, μου λέει ότι υπάρχει η δυνατότητα για κάτι καλύτερο! Μακάρι!!!

Μίνα Βακάλη
ΔΗΜΟΣΙΟ (ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ)
Άλλα άρθρα της

Σχολιασμός Άρθρου
( έχουν καταχωρηθεί ήδη 1 σχόλια )

daphne: Μίνα το θέμα είναι να κάνουμε κάτι γι αυτό. Δυστυχώς στην ηλικία που φτάσαμε - πλησιάζουμε αισίως τα 30, ποιός είπε ότι στο Νύγμα κυριαρχεί πιπινοκατάσταση? - δεν έχουμε πλέον δικαιολογίες να μην κάνουμε τίποτα. Ας μην επαναπαυθούμε όλοι με την ταβανοθεραπεία - εγώ έχω κάνει ολόκληρη διατριβή στο ταβάνι μου, φτάνει πια. Γιατί πέρα απ τα ταβάνια μας, όχι πολύ μακρυά, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος. Ας ανταλλάξουμε καμιά ιδέα για το τι μπορούμε να κάνουμε, δεν είμαι τόσο αφελής να πιστεύω ότι θα μπορούσαμε ποτέ να σταματήσουμε ένα πόλεμο αλλά υπάρχουν χίλια δυο άλλα πράγματα που απαιτούν προσοχή και ενεργή συμμετοχή. Ας μην ξεχνάμε, τα ταβάνια δημιουργήθηκαν γι αυτό ακριβώς το σκοπό, για να μας κρατάνε μέσα.. (1/4/2003)
[εισαγωγή σχολίου]
 printer friendly version  -  στείλτε τη σελίδα με e-mail ]

Σπίτι
Κοινωνία
Προηγούμενο Επόμενο
Αναζήτηση 'Αρθρων
Σχολιασμός Άρθρου
Περιοδικό
   Editorials
   Sex
   Αθλητισμός
   Ακαδημαϊκά
   Αποκρυφισμός
   Αυτοκίνητο 2001
   Βία
   Γλώσσα
   Δραστηριότητες
   Εδώ Πολυτεχνείο (;)
   Εθνικά Θέματα
   Εικόνες
   Εκπαίδευση
   ΕΜΠ-ΕΠΙΣΕΥ
   Ενημερωτικά
   Επιστημ. φαντασία
   Έρευνα στο ΕΜΠ
   Ιστορίες
   Καθημερινότητα
   Κοινωνία
   Μ.Μ.Ε.
   Μόδα
   Παιδεία
   Ποιήματα
   Πολιτική
   Προσωπικά
   Σκέψεις
   Σκίτσα
   Τέλος εντύπου
   Τέχνες
   Τεχνολογία-Επιστήμες
   Φοιτ. Εκλογές `96
   Φοιτ. Εκλογές '95
   Χαβαλές
   Χαβαλές '96
   Χριστούγεννα '96
   Ψυχαγωγία
Μέλη
Ακαδημαϊκά
Επικοινωνία
Εκδρομές
Διασκέδαση
Σπίτι
Κοινωνία
Προηγούμενο Επόμενο

ΝΥΓΜΑ ανλίμιτεντ σαμ ράιτς ρισέρβντ 1994-2099