ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Παιδεία
 printer friendly version  -  στείλτε τη σελίδα με e-mail ]

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας 30/7/2003

«O κανόνας της πλειοψηφίας μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο αν δεχθούμε την ίση αξία (...) της γνώμης, της δόξης των ελευθέρων ατόμων. Προκειμένου όμως η ισοτιμία να μη μείνει «εξωπραγματική αρχή», ψευδο-υπαρξιακό τέχνασμα, θα πρέπει η διαρκής εργασία της κοινωνικής θέσμισης να δημιουργήσει άτομα για τα οποία να μπορούμε να υποθέσουμε, λογικά, ότι οι γνώμες τους έχουν το ίδιο βάρος στον πολιτικό χώρο. Ακόμα μια φορά, το πρόβλημα της παιδείας εμφανίζεται αναπόφευκτο.(...) Το εκ περιτροπής αξίωμα, η κλήρωση, η απόφαση μετά από διάσκεψη ολόκληρου του πολιτικού σώματος, οι εκλογές, τα δικαστήρια του δήμου δεν βασίζονταν μόνο σ’ένα αξίωμα περί της ικανότητας όλων να αναλάβουν δημόσια καθήκοντα: ήταν τα στοιχεία της παιδαγωγικής πολιτικής διαδικασίας, της ενεργητικής παιδείας, που στόχο της είχε να εξαoκήσει, και συνεπώς να αναπτύξει σε όλους, τις αντίστοιχες ικανότητες, κάνοντας έτσι όσο γίνεται περισσότερο πραγματικότητα το αξίωμα της πολιτικής ισότητας.» (Κορνήλιος Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας.)

«Να πάρουμε σβάρνα τους Ρωμιούς που έχουν καζαντίσει και να ζητήσουμε τη βοήθειά τους. Χρειάζεται να ταρακουνήσουμε τη Φιλεκπαιδευτική Αδελφότητα στην Πόλη, αλλά και το Σύλλογο για τα Ελληνικά Γράμματα στην Αθήνα. Και στη σειρά μετά όσους συλλόγους και σωματεία θα μπορούσαν να συνδράμουν. (...) Να πιάσουμε τον Σίνα, τον Ζάππα, τον Ζωγράφο. Να φτάσουμε, αν χρειαστεί, μέχρι τον Μπάγκα στην Αίγυπτο, τον Μαρασλή στην Οδησσό, στη Μάλτα τον Παπάφη. (...) Πρώτα τα γράμματα κι ανατροφή και μετά τα όπλα." (Νίκος Θέμελης, Η ανατροπή.)

«Είμαι καλά, περνάω μια χαρά» (Πέγκυ Ζίνα)

Βάλανε κάτω τα κουκιά και τα μετρήσανε. Βάλανε κάτω τα κεφάλια και τα μετρήσανε κι αυτά. Είδαν ότι δεν τους βγαίνουν, ότι μάλλον το χάνουν το παιχνίδι, ότι η εξουσία κάνει φτερά. Η λύση; Αλλαγή του εκλογικού νόμου και προσαρμογή στις ανάγκες τους. Η δικαιολογία; Το αναλογικότερο και επομένως το δημοκρατικότερο του νέος νόμου. Αμέσως η Αντιπολίτευση προβαίνει σε δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις, “δεν συζητάμε και απέχουμε”. Τα μικρότερα κόμματα δηλώνουν ότι συντηρείται ο δικομματισμός. Ίδωμεν. Για το πυροτέχνημα του εκπαιδευτικού προγράμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης όμως τίποτα. Αντέδρασε η Κυβέρνηση με τις διαφημίσεις της για το Γ΄ ΚΠΣ και για την Ελλάδα που αναπτύσσεται με αίθουσες πληροφορικής, με βιβλιοθήκες και με νέες αίθουσες και το πνίξαμε το θέμα. Όλα καλά κι όλα ωραία. Σε πρόσφατο άρθρο του «Νύγματος» διάβαζα την αγωνία νέων ανθρώπων σχετικά με τη θέση που έχουν οι τέχνες στο εκπαιδευτικό σύστημα. Πριν λίγο καιρό τέθηκε στις πανελλήνιες εξετάσεις θέμα για τα reality και για τον ελεύθερο χρόνο των νέων. Ζητήματα ασυσχέτιστα; Κάθε άλλο. Ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα, τη συμμετοχή στα κοινά, την εκπαίδευση, τη δημοκρατία. Σε ένα κλίμα παγκόσμιας παράνοιας, όπου οι ηγέτες αναζητούν τη συγγνώμη (και όχι συγνώμη) της Ιστορίας για τα ακούσια ή εκούσια ατοπήματά τους, όπου οι ηγέτες της Ευρώπης αναλώνονται σε αναζήτηση νέων αγορών για την ενίσχυση του νομίσματος και την ανάθεση καινούριων διοικητικών θέσεων, σε μια υπερδύναμη όπου εκλέγονται πρόεδροι μειοψηφώντας, σε έναν πλανήτη που δείχνει να μην αντέχει άλλο την κατασπατάληση πόρων και την έκλυση ρύπων, η σημασία που αποδίδεται στην παιδεία ολοένα και φθίνει.

Η απορία είναι αν αυτή η αδιαφορία είναι σκόπιμη ή όχι. Αν η οικουμενική τηλεοπτική δημοκρατία αρκείται στους Μεγάλους Αδερφούς και στους Επιβιώσαντες ή αν αναζητεί κι άλλα κανιβαλιστικά θεάματα. Αν ο πάτος έχει φτάσει ή αν πρέπει να βρούμε κι άλλες ανάσες για τη συνεχιζόμενη κατάδυση.

Τα στοιχεία είναι αρκετά και επικίνδυνα. Απαξίωση της πολιτικής ζωής, προαιρετική ψηφοφορία, εξιδανίκευση της σύγχρονης δημοκρατίας, εξωραϊσμός του σύγχρονου τρόπου ζωής, συνεχείς αναφορές σε οικονομικά στοιχεία και ιδιαίτερα σε βομβαρδισμό αριθμών και στατιστικών στοιχείων, θρίαμβος του life-style, αύξηση του ιδιωτικού δανεισμού μέσω καρτών και άλλων τραπεζικών προϊόντων, αναγωγή της επαγγελματικής καταξίωσης σε μοναδικό αγαθό, καταργώντας παράλληλα κάθε ίχνος εργασιακών δικαιωμάτων. Μήπως τελικά όλα αυτά σκιαγραφούν τον σύγχρονο άνθρωπο; Μήπως τελικά όλοι δουλεύουμε για το αύριο δίχως να ζουμε το σήμερα; Μήπως γινόμαστε αυτό που κοροϊδεύαμε τόσα χρόνια;

Η καθημερινότητά μας, η απουσία ποιότητας από τη ζωή μας (γιατί ποιότητα ζωής δεν είναι μόνο τα καλά αυτοκίνητα, τα ακριβά έπιπλα και οι σύγχρονες οικιακές συσκευές), η συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου και η κακή αξιοποίησή του μπροστά σε ένα χαζοκούτι, μπροστά στις βιτρίνες ή στα κυριλέ εστιατόρια, η αδιαφορία ενασχόλησης με τα κοινά και η πλήρης ανάθεση των ευθυνών στους άλλους, στο Κράτος, στα κόμματα, στη λέσχη Μπίλντενμπεργκ, στο διεθνή σιωνισμό, στην Κόζα Νόστρα ή στο κακό το ριζικό μας (εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;) είναι στοιχεία που αποδεικνύουν ότι κλεινόμαστε σε ένα καβούκι το οποίο συστέλλεται εδώ και χρόνια, το οποίο είναι στα όρια της καταστροφής και τείνει να μας πλακώσει. Εκεί όπου κάποτε ήταν η γειτονιά, τώρα υπάρχει μόνο το διαμέρισμα. Ο γείτονας είναι ο κακός άνθρωπος που θα μας πάρει τη θέση στο παρκάρισμα, θα βάλει τα σκουπίδια του μπροστά στο σπίτι μας, θα παίζει δυνατά τη μουσική στο DVD (παλιά CD). H εύρεση εργασίας γίνεται με βύσμα (ή αλλιώς με μέσο). Το βόλεμα του γιου στο στρατό το ίδιο. Το κλείσιμο μιας συμφωνίας, επίσης. Αξιοκρατία, φιλότιμο, άμιλλα λέξεις άγνωστες (παλιά στο Τέξας). Αρπαχτή, βόλεμα, deal, inside information λέξεις καθημερινές και γνωστές σε όλους. Κι όλα αυτά στην ακμάζουσα και εκσυγχρονιζόμενη ελληνική δημοκρατία, όπου τα δημοκρατικά μας δικαιώματα είναι αναμφισβήτητα και θεμελιωμένα. Μόνο που το δημοκρατικό μας πολίτευμα εξαντλείται στην επιλογή τριακοσίων ανθρώπων, από πεντακόσιους υποψήφιους, οι οποίοι θα ορίσουν δυο-τρεις χιλιάδες άλλους που θα αναλάβουν ρόλους στη ραχοκοκαλιά της κρατικής διοίκησης σε θέσεις διευθυντών, συμβούλων, αυλικών και παρατρεχάμενων. Εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία μας και την αναγκαστική επιλογή κάποιων από αυτούς με το status αυτό να διαιωνίζεται κληροδοτώντας τις βουλευτικές έδρες και τα αξιώματα στους απογόνους τους και καλλιεργώντας έναν νεποτισμό που θα ζήλευαν και οι καλύτερες μοναρχίες.

Πριν χιλιάδες χρόνια σε αυτόν τον τόπο άκμαζε ένας πολιτισμός, από τον οποίο προήλθαν πολλά στοιχεία των σύγχρονων κοινωνιών. Η πολιτική, η φιλοσοφία, οι τέχνες, τα γράμματα, οι επιστήμες. Σύμφωνα με πολλούς σύγχρονους ευρωπαίους ιστορικούς, φιλόσοφους και ακαδημαϊκούς ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης είναι δύο από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του ανθρώπινου γένους. Δεν γνωρίζω κατά πόσο είμαστε ή όχι άμεσοι απόγονοι των κοινωνών αυτού του πολιτισμού, κατά πόσο οι σημερινοί Έλληνες έχουμε έστω και την παραμικρή βιολογική συσχέτιση με εκείνους. Αδιάφορα με όλα αυτά θα έπρεπε η συμβίωση κάτω από τον ίδιο ουρανό, στον ίδιο τόπο, κυκλωμένοι από τις ίδιες θάλασσες, με το γλωσσικό στοιχείο τόσο κοινό, να υπάρχει περισσότερη ευαισθησία. Η ευαισθησία αυτή υπήρξε σε ανθρώπους αγράμματους, όπως ο Μακρυγιάννης και ο Κολοκοτρώνης οι οποίοι μιλούσαν για τα μάρμαρα που δεν πιάσανε σκουριά τόσους αιώνες και που δεν πρέπει να παραδοθούν σε ξένο. Υπήρξε σε ανθρώπους με λιγότερες ευκολίες και ανέσεις από τις δικές μας, όπως οι έμποροι και οι πνευματικοί άνθρωποι που για τέσσερις αιώνες συντηρούσαν τη φλόγα της απελευθέρωσης και της κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, λέξεις που τείνουν να εκλείψουν σήμερα. Άνθρωποι όπως οι αστοί του νεοσύστατου ελληνικού κράτους που θεωρούσαν τιμή τους να κληροδοτήσουν στον τόπο τους ένα σχολείο, ένα λιμάνι, ένα κτήμα ή ένα πλοίο. Για το καλό του Γένους, όπως πίστευαν.

Ώστε να φτάσει το Γένος, το οποίο εκείνοι οραματίστηκαν, για το οποίο πάλεψαν και θυσιάστηκαν, να υφίσταται σήμερα. Να διαπρέπει στις Τέχνες και στα Γράμματα; Να ιδρύει έδρες Ελληνικών σπουδών στα μεγαλύτερα διεθνή πανεπιστήμια; Να διακρίνεται στο εμπόριο και στη ναυτιλία ακολουθώντας τα δικά τους βήματα; Να μάχεται για τις ελευθερίες και για τα ιδανικά άλλων λαών; Να ανοίγει νέους ορίζοντες στις σύγχρονες επιστήμες; Όχι βέβαια! Να περιμένει να πάρει την κοινοτική επιδότηση, να περιμένει πως θα κοροϊδέψει τον ξένο τουρίστα, να πουλάει τα παραθαλάσσια οικόπεδά του, να χτίζει γκαρσονιέρες για να γίνει εισοδηματίας, να σπεύδει στις εκπτώσεις να αγοράσει παπούτσια και ρούχα για να ντύσει τη γύμνια του φορτώνοντας την πιστωτική, να τζογάρει για να βρει το εύκολο χρήμα, να μπορέσει να ξεγελάσει όποιον γίνεται για να κρατήσει τη δουλειά του, τη θέση του, την εξουσία του. Να έχει ως πρότυπο τον κομπιναδόρο έλληνα επιχειρηματία που κατάφερε να ανοίξει παρτίδες με το δημόσιο, να ξεπουλήσει την πραμάτια του, να αγοράσει έναν αθλητικό σύλλογο, έναν τηλεοπτικό σταθμό ή να ελέγχει εφημερίδες και περιοδικά. Ή ακόμα χειρότερα εκείνον που κατέφερε να βολευτεί ο ίδιος και η οικογένειά του σε κάποια θέση στο Δημόσιο εκμεταλλευόμενος το πολιτικό μέσο που διέθετε. Ασχολήθηκε ποτέ κανείς με ανθρώπους της Επιστήμης και της Τέχνης; Γνωρίζει κανείς το Νανόπουλο που έχασε την έδρα εξαιτίας μιας δράκας «καθηγητών»; Γνωρίζει κανείς πόσοι Έλληνες επιστήμονες μένουν στο εξωτερικό γιατί στην πατρίδα τους δεν έχουν κανένα μέλλον; Πρότεινε ποτέ κανείς στην Αρβελέρ να διδάξει και στην Ελλάδα; Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι μπορεί να επιβιώσει ως δάσκαλος ή καθηγητής στην Ελλάδα; Πιστεύει κανείς ότι ο δάσκαλος και ο καθηγητής είναι λειτουργοί και όχι δημόσιοι υπάλληλοι; Ξέρει κανείς καλλιτέχνες εκτός από τον Παπακαλιάτη και την παρέα του; Γνωρίζουμε πόσοι άλλοι παλεύουν για μια παράσταση, για μια έκθεση ή για την παραχώρηση ενός συναυλιακού χώρου; Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα μελετούν τον Παπαδιαμάντη, που αναζητούν στοιχεία της παράδοσής μας στη λογοτεχνία και στοιχεία της θρησκείας μας στα δημοτικά τραγούδια και ότι όλοι αυτοί ούτε στο Χρηματιστήριο θα μπουν, ούτε ο Πρετεντέρης θα τους βγάλει στο γυαλί, ούτε στο Nitro θα τους κάνουν αφιέρωμα; Ότι απαξιούν για όλα αυτά (και πολύ καλά κάνουν);

Μάθαμε να τα μετράμε όλα με το χρήμα. Πιστεύουμε ότι με το να πιάσουμε την καλή θα βρούμε το νόημα της ζωής, λες και θα τα πάρουμε μαζί μας. Ότι είμαστε μάγκες. Μαγκιά είναι να πας δάσκαλος στη Γαύδο, παπάς στην Ίμβρο, ή να ξημεροβραδιάζεσαι σε ένα εργαστήριο, σε μια βιβλιοθήκη ή σε μια ανασκαφή αναζητώντας απαντήσεις σε διαχρονικές και πανανθρώπινες απορίες. Δυστυχώς αδιαφορούμε για ό,τι μπορεί να αφήσουμε πίσω μας πενήντα ή εκατό χρόνια αργότερα. Μετατρέψαμε την Ελλάδα σε μια land of opportunity, μόνο που αντί να εκδιώκουμε τους Ινδιάνους, εκδιώκουμε τις ίδιες τις παραδόσεις και τον τρόπο ζωής μας. Δυστυχώς γίναμε κι εμείς reality!

Τάσος Τάσκαρης
ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
Άλλα άρθρα του

Σχολιασμός Άρθρου
( πατήστε εδώ για καταχώρηση σχολίου )

 printer friendly version  -  στείλτε τη σελίδα με e-mail ]

Σπίτι
Παιδεία
Προηγούμενο Επόμενο
Αναζήτηση 'Αρθρων
Σχολιασμός Άρθρου
Περιοδικό
   Editorials
   Sex
   Αθλητισμός
   Ακαδημαϊκά
   Αποκρυφισμός
   Αυτοκίνητο 2001
   Βία
   Γλώσσα
   Δραστηριότητες
   Εδώ Πολυτεχνείο (;)
   Εθνικά Θέματα
   Εικόνες
   Εκπαίδευση
   ΕΜΠ-ΕΠΙΣΕΥ
   Ενημερωτικά
   Επιστημ. φαντασία
   Έρευνα στο ΕΜΠ
   Ιστορίες
   Καθημερινότητα
   Κοινωνία
   Μ.Μ.Ε.
   Μόδα
   Παιδεία
   Ποιήματα
   Πολιτική
   Προσωπικά
   Σκέψεις
   Σκίτσα
   Τέλος εντύπου
   Τέχνες
   Τεχνολογία-Επιστήμες
   Φοιτ. Εκλογές `96
   Φοιτ. Εκλογές '95
   Χαβαλές
   Χαβαλές '96
   Χριστούγεννα '96
   Ψυχαγωγία
Μέλη
Ακαδημαϊκά
Επικοινωνία
Εκδρομές
Διασκέδαση
Σπίτι
Παιδεία
Προηγούμενο Επόμενο

ΝΥΓΜΑ ανλίμιτεντ σαμ ράιτς ρισέρβντ 1994-2099