Ελευθερία, ευγενής ανταγωνισμός, αξίες, ιδανικά, πάθος, διάκριση, ομοσπονδιακό πνεύμα, συμπάθεια, δικαιώματα, αγαθά.
Εδώ και αρκετό καιρό, ίσως και σε όλα τα 17 μου χρόνια, παρακολουθώ διάφορους πολίτες, -νέους, γέρους, γυναίκες, άνδρες-, να προσπαθούν να «αλλάξουν» τον κόσμο. Δεν σκέφτηκαν όμως ούτε σε τι θα τον «αλλάξουν» ούτε και το τίμημα. Διαμαρτυρίες, εξεγέρσεις, φωνές χαμένες σε μεγάλες διαδηλώσεις με διαφορετικές –ανάλογα με το θέμα τους ονομασίες -«λαοθάλασσες» «λαοπλημμύρες» «επαναστάσεις» και διάφορες άλλες υποκατηγορίες, αγωνίζονται συνεχώς να «διορθώσουν» το κράτος, τη χώρα, το έθνος, το κόσμο ολόκληρο.
Πολεμήσαμε αρκετά βέβαια για το αγαθό της ισότητας του λόγου, της ελεύθερης βούλησης αλλά και αυτό της διαδήλωσης, της διαμαρτυρίας. Είναι αυτά τα αγαθά ίσως τα στοιχεία που θεμελιώνουν το δημοκρατικό πολίτευμα που είχε φανταστεί ο Περικλής, μία δημοκρατία μέσα στην οποία ο πολίτης θα απολάμβανε την παρρησία και την ισηγορία.
Αυτά όμως τα αγαθά με λύπη μου διαπιστώνω, πως έχουν σφετεριστεί από ιδεολογίες, προπολιτικές οργανώσεις και διάφορους οργανισμούς οι οποίοι ως κύριο μέλημα τους έχουν τον αποπροσανατολισμό της μάζας, και τη χαλιναγώγηση της ανθρώπινης θέλησης. Πιστεύω ακράδαντα πως αυτοί οι κοινωνικοί παράγοντες δεν προσπαθούν παρά μόνο τα συμφέροντά τους να προάγουν.
Δίκαιο, κατ’ εμέ, είναι αυτό που υπερασπίζεται τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, όχι ενός κλάδου, μιας κοινωνικής ομάδας, αλλά της ίδιας της Ελληνικής, στη περίπτωσή μου κοινωνίας.
Με ενοχλεί όταν βλέπω καθε μήνα, τέσσερις τουλάχιστον διαδηλώσεις, διαφορετικών ομάδων, με διαφορετικά θέματα να αγωνίζονται με πάθος για –πολλές φορές- αντικρουόμενα αιτήματα. Οι παραγωγοί και οι έμποροι στις λαϊκές αγορές παλεύουν για αύξηση τιμών ενώ οι καταναλωτές π.χ. για μείωση τιμών στα διάφορα αγαθά.
Δεν θέλω να εξετάσω ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο, δεν είναι αυτός ο ρόλος μου ούτε και θα είναι το μελλοντικό μου επάγγελμα. Αυτό που με απασχολεί είναι πως όλοι με το ίδιο μένος και ορμή προσπαθούν να διορθώσουν το κόσμο να τον φέρουν στα δικά τους μέτρα και σταθμά χωρίς να υπολογίζουν το συνάνθρωπό τους ή αν θέλετε χωρίς να υπολογίζουν τις άλλες διαφορετικές ομάδες.
Και αυτό που με εκπλήσσει σε όλη αυτή την ελληνική πραγματικότητα είναι η ουτοπία του μέσου Έλληνα. «Για όλα φταίει το κράτος» τουλάχιστον εμένα σε αυτό το συμπέρασμα με οδηγούν να καταλήξω οι αξιότιμοι «εκπρόσωποι» του Έλληνα –και δεν εννοώ τους αιρετούς βουλευτές-. Και το χειρότερο από όλα είναι πως φταίει και θα φταίει για πάντα αδιαφορώντας κάθε φορά ποια παράταξη είναι στην εξουσία υιοθετώντας τις ευθύνες άλλων οι οποίοι νομίζουν ότι απαλλάσσονται από αυτές πλένοντας τα χέρια τους, όμως δεν βλέπουν το δημιούργημά τους αυτό που κατάντησαν να λένε πως είναι η Ελλάδα ένας οργανισμός αλάθητος στον οποίο τα σφάλματα φέρει το κράτος.
Αυτό που φταίει περισσότερα απ’ όλα τα άλλα και επιφέρει τη μεγαλύτερη ζημιά στον αντίπαλό του –την κριτική σκέψη- για μένα είναι ο Τύπος σε όλες τις μορφές ακόμα και ηλεκτρονικός, ο οποίος αφήνει και τον παίζουν σαν μαριονέτα οι διάφοροι οργανισμοί που «αγωνίζονται» για τα συμφέροντα του Έλληνα νομίζοντας πως όλα πρέπει να τελειώνουν «μετά πατάγου» ξεχνώντας όμως πως ο μεγαλύτερος και πιο κραυγαλέος ήχος έρχεται μετά την αστραπή σε μια καταιγίδα.
Ειλικρινά πιστεύω πως η Ελλάδα θα ήταν σε καλύτερη μοίρα αν οι Έλληνες αγωνίζονταν για το εθνικό συμφέρον και όχι για το υπερβολικό συμφέρον της κοινωνικής τους ομάδας.
Ίσως να είμαι υπερβολικός όμως θα δεχτώ αν κρίνετε πως έχω λάθος. Αυτά τα είπα γιατί απλά θέλω να δώ και τι γνώμη έχουν και οι άλλοι Έλληνες για να παρατηρήσω αν έχουμε καμιά ελπίδα να ξεφύγουμε απο το λούκι των διαδηλώσεων και των «επαναστάσεων» για να ασχολήθεί και καμιά φορά ο Έλληνας με τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας.