Ή αλλιώς, όπως έλεγαν και οι Nirvana... Serve the Servants.
Σήμερα μου έστειλαν ένα πολύ όμορφο email, όπου γινόταν σύγκριση ανάμεσα στην δουλειά και την φυλακή! Και φυσικά σε όλα η φυλακή υπερτερούσε!
Έχω καθίσει και το έχω σκεφτεί όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Τελικά τι μας προσφέρει η δουλειά; Ικανοποιεί αυτή την περίφημη «έμφυτη τάση» του ανθρώπου να δημιουργεί; Καλά, ποιον κοροϊδεύουν;
Από μικρά παιδάκια στο σχολείο οι δάσκαλοι προσπαθούν να μας σφηνώσουν τις ίδιες παπαγαλίστικες εκφράσεις. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, η δουλειά είναι αναγκαία για τον άνθρωπο, θα βαριέσαι να κάθεσαι, οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και διάφορες άλλες αερολογίες.
Δε θα αναλύσω τώρα το γιατί πιστεύω ότι δεν είμαστε κοινωνικά όντα, αλλά ατομιστές με ορισμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά (για να εξυπηρετήσουμε το «εγώ» μας για παράδειγμα), αλλά θα ήθελα να μιλήσω για τη δουλειά.
Ναι, το ξέρω γαμώτο ότι είναι αναγκαία. Αλλά δεν μπορώ να τρώω το παραμύθι ότι την έχουμε ανάγκη γιατί θέλουμε να διοχετεύσουμε κάπου την δημιουργικότητα μας. Ρε παιδιά, αν θέλετε να δημιουργήσετε εσείς τι κάνετε; Βγάζετε φωτοτυπίες; Μαζεύετε σκουπίδια; Κάθεστε με τις ώρες μπροστά από μια βαρετή οθόνη υπολογιστή συμπληρώνοντας νούμερα; Μήπως παίρνετε το πηλοφόρι;
Γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα είναι ωραία; Οποίος θέλει να δημιουργήσει να δουλεύει χωρίς να πληρώνεται! Οποίος θέλει να δημιουργήσει να πάρει ένα πινέλο και να φτιάξει ο,τι του κατεβεί σε έναν κατάλευκο μουσαμά. Ή με μερικά σπρέι σε έναν τοίχο. Ή να γράψει ένα τραγούδι που δεν θα πουληθεί στα σκυλάδικα και τις δισκογραφικές. Ή να κάνει έρωτα με τον άνθρωπο που αγαπάει! Ναι κι αυτό δημιουργικότητα είναι! Ή να φτιάξει ένα σπιτάκι από σπίρτα. Ή να γράψει τις σκέψεις του σε ένα κομμάτι χαρτί και να τις διαδώσει με έναν πρωτότυπο τρόπο. Ή να φτιάξει ένα περίεργο φαγητό.
Πρέπει να πειστούμε ότι στη δουλεία ανοίγουν οι ορίζοντες μας, συναντάμε ανθρώπους, γνωρίζουμε συνάδελφους. Βέβαια, για να αποδίδουμε όσο το δυνατόν περισσότερο πρέπει να τα χωνέψουμε αυτά. Ναι, θα μου πεις κι εσύ δε δουλεύεις; Ναι, αλλά τουλάχιστον θέλω να ξέρουν ότι δεν έχω ψευδαισθήσεις. Κι ας έχω σπουδάσει, κι ας έχω τη δυνατότητα να δω κάτι που έχω "δημιουργησει". Εμένα με νοιάζει ότι αυτό που σήμερα κομψά αποκαλούμε εργασία έχει όλα τα συμπτώματα της δουλείας. Αφεντικά, πίεση, απάνθρωπα ωράρια, ψυχοσωματική κόπωση και αμοιβή εντελώς δυσανάλογη με τον ανθρώπινο χρόνο και κόπο.
Φτιάξαμε μηχανές, υπολογιστές, ρομπότ, αυτόματα συστήματα, τα πάντα, για να μην κουραζόμαστε. Κι όμως το 8ωρο παραμένει. Γιατί το κέρδος πρέπει συνέχεια να αυξάνει. Ναι αυτή είναι η ουσία. Το 1/4 της μέρας δουλεύεις. Και τρως άλλες δυο με τρεις ώρες πηγαίνοντας στη δουλεία μποτιλιαρισμένος, κλεισμένος σε ένα βαγόνι του μετρό ή στοιβαγμένος σε ένα λεωφορείο. Και μετά γύρνα στο σπιτάκι σου, ξεθεωμένος, ξεζουμισμένος από κάθε θέληση για ζωή. Ζωή ε; Όχι αυτό το τυποποιημένο πράγμα που αποκαλούμε ζωή. Όχι να ξαπλάρω στον καναπέ να δω τηλεόραση. Όχι να πάω στα σκυλάδικα γιατί «ρε φίλε πρέπει να ξεσκάσω». Ζωή!
Γι’ αυτό μάγκα μου πρέπει να μάθεις τις αξίες της κοινωνίας από μικρός. Να κανείς οικογένεια, μη σου ξεφύγει! Γιατί άμα σου διαφύγει αυτό ρε, θα έχεις τα μυαλά πάνω απ’το κεφάλι σου, θα λες στον εργοδότη «άντε γεια ρε φιλαράκο». Πρέπει να θρέψεις και μερικά κουτσούβελα για να έχεις μόνιμα σκυμμένο το κεφάλι. Α και να πας και Στράτο, για να σφίξει η θηλειά γύρω από τον όμορφο λαιμουλη σου. Τελείωσες τις σπουδές κι έχεις όρεξη να κανείς τρελές; Ξανασκέψου το μάγκα μου! Η πατρίδα σε καλεί! Μετά είσαι ένα με δυο χρόνια μεγαλύτερος και ο χρόνος κυλά. Τι θα κάνεις; Θα καταπιείς αυτές τις αηδίες περί δημιουργικότητας και θα κάνεις αυτό που σου λέω Εγώ!
Τεμπέλη!
Έτσι, σκύβε κεφάλι, μη μιλάς. Έχεις δικαίωμα να απεργήσεις. Αλλά εκεί είναι το θέμα;
Το κείμενο αυτό το γράφω γιατί έστω και σιωπηρά θέλησα να φωνάξω για τη ζωή μας που χάνεται ...Ωραίος τρόπος να εκτονώσω την δημιουργικότητά μου δεν βρίσκετε;