Μπορεί η φετινή χειμερινή περίοδος μετεγγραφών να ήταν μάλλον υποτονική στο ποδόσφαιρο – με εξαίρεση τον βαζελομεσία Γκονζάλες, για τον οποίο εύχομαι για το καλό του ποδοσφαίρου να δικαιολογήσει μεσοπρόθεσμα το θόρυβο που έγινε για χάρη του – όμως ο στίβος της πολιτικής δείχνει σαφώς μεγαλύτερη κινητικότητα.

Οι ανακοινώσεις συνεργασιών των τελευταίων ημερών (Παπαθεμελής, Μάνος, Ανδριανόπουλος κλπ), επιδέχονται κατά τη γνώμη μου πολλών αναγνώσεων. Από τη μια επισημοποιούν τον όρο επαγγελματίας πολιτικός. Όπως ένας ποδοσφαιριστής ή ένας προπονητής μπορεί να μετακινηθεί από ομάδα σε ομάδα – παρά τις αντιρρήσεις κάποιων θερμοκέφαλων κιτρονόμαυρων - λίγο πολύ ανάλογα φαίνεται να μπορεί να μετακινηθεί κι ένας πολιτικός. Αυτό για πολλούς δεν είναι νέο, καθώς παλαιότερα φαινόμενα (Πέτσος, Κοντογιαννόπουλους κλπ) το είχαν ξαναδείξει.

Η δεύτερη ανάγνωση όμως έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η κυβερνητική παράταξη, φαίνεται εδώ και χρόνια να βρίσκεται σε μια διαρκή εξελικτική διαδικασία μεταστροφής προς πιο ρεαλιστικές πολιτικές, αποβάλλοντας τα παλαιά συμπλέγματα απέναντι στην αγορά. Φαίνεται να ακολουθεί αν όχι να δίνει τον τόνο του παλμού της εποχής. Πολλοί εκλαμβάνουν αυτή την μεταστροφή ως δεξιοποίηση, αλλά για άλλους που θεωρούν ξεπερασμένη αυτή την διαλεκτική, βλέπουν αυτή τη μετατροπή θετικά, υπό την προϋπόθεση να είναι ειλικρινής κι όχι ευκαιριακή, και να εκφράζει την διάθεση της ηγεσίας της για βελτίωση της ελληνικής κοινωνίας. Περίπου αντίστοιχα ισχύουν και για την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία παρά το ότι δείχνει σαφώς μεγαλύτερη δυσκολία προσαρμογής στα σημεία των καιρών, φαίνεται τελευταία πιο ανοιχτή από παλαιότερα.

Κι εδώ ερχόμαστε στο κρίσιμο σημείο, αυτό που αφορά στο κριτήριο με το οποίο πολιτικά στελέχη μετακινούνται από χώρο σε χώρο και τη λογική με την οποία οι παρατάξεις τα υποδέχονται. Για εμένα τα πράγματα εκεί δείχνουν τη μεγάλη διαφορά των δυο ηγετών που φιλοδοξούν να γίνουν αυριανοί μας πρωθυπουργοί: ο ένας είναι φανερό ότι διέπεται από το άγχος της συγκέντρωσης προσώπων ανεξαρτήτως της ιστορίας τους, της δυνατότητας προσφοράς τους και της ποιότητάς τους. Ο άλλος φαίνεται να κοιτάζει περισσότερο αυτούς τους παράγοντες ακόμα κι αν κάποια πρόσωπα μπορεί αν δημιουργούν και αντιδράσεις εκ των έσω και ως εκ τούτου πολιτικό κόστος. Ας κρίνει ο καθένας μόνος του ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος. Όμως είναι σαφές πλέον για εμένα ότι ο ένας έχει θέσει ως προσωπικό του στόχο την κατάληψη καρέκλας και κάπου εκεί κάνει τερματίζει η κούρσα του, ενώ ο άλλος δείχνει να στοχεύει στην αλλαγή της κοινωνίας μας προς το καλύτερο.

Ας ελπίσουμε ότι δε θα διαψευσθούμε.

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ)