Παρακολούθησα, στις 23 Μαρτίου, την επίσημη παρουσίαση των χορηγών της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου που θα συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Πορτογαλία. Και προσωπικά παραξενεύτηκα από τα δείγματα γραφής της ομοσπονδίας. Δείγματα που δε ταιριάζουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο που ήρωας είναι ο Κόκκαλης, που κατάφερε να βγάλει τον Ολυμπιακό από το οικονομικό αδιέξοδο αλλά να τον ρίξει σε προπονητικό και αγωνιστικό αδιέξοδο. Ήρωας είναι ο Βαρδινογιάννης, που διατηρεί τον Παναθηναϊκό σε οικονομική ευρωστία αλλά και σε προπονητικό και αγωνιστικό αδιέξοδο. Ο Ντέμης που προσπαθεί να αφυπνίσει την ΑΕΚ και να την τραβήξει από όλα τα αδιέξοδα του κόσμου. Ο Αναστασιάδης που έβγαλε τον ΠΑΟΚ από το αγωνιστικό και προπονητικό αδιέξοδο αλλά δε μπορεί να τον αναστήσει οικονομικά. Αυτά είναι τα συνηθισμένα και τα καλύτερα δείγματα γραφής που έχει να δώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και το χειρότερο είναι η μορφή του ελληνικού πρωταθλήματος. Το πλέον αδιάφορο και το λιγότερο θεαματικό, με τους χειρότερους φιλάθλους και τους πιο ελεεινούς παράγοντες. Με τους πιο στραβωμένους με τη δουλειά που κάνουν παίχτες. Και έρχεται ο Γκαγκάτσης και η ΕΠΟ να τα γκρεμίσουν όλα.

Δεν με απασχολεί αν χρειάστηκε και τύχη ή αν όλα ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού. Αυτό που είναι φως φανάρι είναι το αποτέλεσμα. Η Εθνική Ομάδα έχει προπονητή, αγωνιστική προσωπικότητα και λειτουργεί στα πρότυπα στα οποία όλοι θα θέλαμε να λειτουργούν και οι σύλλογοι μας. Και αυτά τα πρότυπα φαίνονται, τουλάχιστον σε μένα, απλά και σαφώς ορισμένα μέσα από προσπάθειες που έχουν κάνει αμέτρητοι σύλλογοι ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα για την Εθνική Ομάδα, η μορφή αυτή λειτουργίας κατέστησε αναγκαία την κατασκευή ενός άρτιου αθλητικού κέντρου και την προώθηση της κατασκευής άλλων 47 ανά τη χώρα, τη δημιουργία οχτώ σχολών προπονητών και γενικά την εναρμόνιση με τις οδηγίες της ΟΥΕΦΑ και τα παραδείγματα ξένων ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών. Και έφτασε η ΕΠΟ να έχει προϋπολογισμό 10 δις δραχμές από τα οποία μόνο το 27% προέρχεται από το κράτος, να έχει προπονητή και αξιόμαχη ομάδα.

Ενώ κατά τ' άλλα έχουμε ως πρότυπο επιχειρηματία τον Κόκκαλη και το Βαρδινογιάννη. Που και άλλα πεντακόσια χρόνια να μείνουν στο ποδόσφαιρο δε θα ξεστραβωθούν να δουν πως δουλεύουν οι ξένες ομάδες και μετατρέπονται σε κερδοφόρες επιχειρήσεις και ποδοσφαιρικά πρότυπα. Που βλέπουν τον Ανρί, να παίζει μέσα στην έδρα της Τσέλσι, σε προημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ, να περνάει εκατοστά δίπλα από τους αντίπαλους φιλάθλους, να τον χωρίζει μόνο μία διαφημιστική ταμπέλα από αυτούς, και οι 'Αγγλοι, που κάθε χρόνο έρχονται διακοπές στην Ελλάδα για να παίζουν το πουλί τους δημοσία θέα μέσα στα μπαρ της Χερσονήσου, να μην τολμούν να κινηθούν ή να πετάξουν τίποτα. Και σκέφτονται, «Κρίμα να μην είναι ο Τσουκαλάς οπαδός της Τσέλσι. Να δούνε τι πάει να πει ποδόσφαιρο!». Το κρίμα είναι που οι πρόεδροι και οι παράγοντες των ομάδων μας φοβούνται, θαυμάζουν και κατευθύνονται από μάζες τσουκαλάδων και λοιπών άμπαλων οπαδών. Ελπίδα μου είναι να γλυκαθούν από την εικόνα της ΕΠΟ, την ευκολία και την τύχη με την οποία έφτασε σε αυτή τη θέση, τον επαγγελματισμό και πρωταθλητισμό που αποπνέει από το πουθενά, και να προσπαθήσουν να της μοιάσουν. Ήμαρτον δηλαδή που θα 'λεγε κι ο Γεωργίου. τελευταία μας ελπίδα είναι ο Γκαγκάτσης!

Νάσος Δροσόπουλος ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ/ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ Άλλα άρθρα του