Pasalo. Αυτό συνέβη στη Μαδρίτη το Σάββατο 13/3/2004.

Pasalo, δηλαδή Διαδώστε το! Έτσι τέλειωνε το μήνυμα που δέχτηκα γύρω στις τρεις το απόγευμα. Ανακοίνωνε μια σιωπηλή συγκέντρωση, μια συγκέντρωση για την αλήθεια, στα γραφεία του Λαϊκού Κόμματος, του PP, στην οδό Γένοβα.

Έτσι ξεκίναγε κάτι που, λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα διαδόθηκε σαν αστραπή, διαχύθηκε στη πόλη. Για κάθε μήνυμα που ένας δεχόταν, στέλνονταν δέκα, δεκαπέντε, είκοσι μηνύματα ακόμα. Υπήρξε κόσμος που δέχτηκε ως και δέκα μηνύματα από διαφορετικές ομάδες: από την οικογένεια, από τη δουλειά, από συμφοιτητές, από συμμαθητές από γείτονες. Και τα μηνύματα πολλαπλασιάζονταν επ' άπειρον, εξαπλώνονταν σαν φλόγες πυρκαγιάς από τον άνεμο. Στις έξι το απόγευμα ήδη αστυνομικές δυνάμεις σε ανάπτυξη προστάτευαν τα γραφεία του κόμματος και οι αξιωματικοί ζητούσαν ταυτότητα και χαρτιά από κάθε διαδηλωτή που έφτανε. Μισή ώρα μετά, ωστόσο, η συγκέντρωση τόσων μαδριλένιων ξεπέρασε τις δυνατότητες της αστυνομίας και μία ώρα μετά η οδός Γένοβα ήταν μια κοσμοπλημμύρα που κραύγαζε με οργή και απαιτούσε εξηγήσεις από την κυβέρνηση του έθνους. Υπήρχε κόσμος που έκλαιγε, άλλοι έκφραζαν την αγανάκτησή τους με κραυγές, "ψεύτες, δολοφόνοι, σας είπαμε όχι στον πόλεμο, ο πόλεμος είναι δικός σας, οι νεκροί είναι δικοί μας, δεν είμαστε όλοι, λείπουν διακόσιοι, ψεύτες, εσείς έχετε σοφέρ, εμείς πάμε με τα τρένα, όλος ο κόσμος ξέρει την αλήθεια εκτός από μας, μη χρησιμοποιείτε τους νεκρούς μας, φτάνει η χειραγώγηση".

Τα μέσα ενημέρωσης που βρίσκονταν πίσω από τον αστυνομικό κλοιό ήταν, στην πλειοψηφία τους, ξένα και υπήρχαν πολλές αντένες ευρωπαϊκών τηλεοράσεων. Από τους παρακείμενους δρόμους και τους σταθμούς του μετρό έβγαινε όλο και πιο πολύ κόσμος, άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των φυλών ενωνόταν με την συγκέντρωση που τίποτα το σιωπηλό δεν είχε πια, μας ήταν δύσκολο να κρατηθούμε σιωπηλοί όταν προτεινόταν ενός λεπτού σιγή. Πάντα κάποιος έσπαζε τη σιωπή με μια κραυγή: ψεύτες, δολοφόνοι. Τα δάκρυα και η οργή εξαπλώνονταν όπως και οι πληροφορίες. Ο κόσμος ήταν κολλημένος στα τραντζιστοράκια και τα κινητά χτυπούσαν ακατάπαυστα, μετέδιδαν πληροφορίες κι ο κόσμος με τη σειρά του τις διέδιδε, οι ειδήσεις έτρεχαν από στόμα σε στόμα. Όταν ο Ραχόι δήλωσε στα μέσα ενημέρωσης πως η συγκέντρωση ήταν παράνομη και κατηγόρησε το PSOE (Σοσιαλιστικό Κόμμα) πως την είχε οργανώσει, το πλήθος ούρλιαξε και απάντησε: "μας κάλεσαν οι νεκροί", και "η φωνή του λαού δεν είναι παράνομη". Πώς μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι παράνομοι, όταν η κυβέρνηση εξακολουθούσε να λεει ψέματα, να κρύβει την αλήθεια και να παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα του λαού: το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Η TVE 1 έδειχνε σινεμά.

Στην οδό Γένοβα περνούσαν οι ώρες και τα πνεύματα εξάπτονταν όλο και περισσότερο. Όλο κι έφτανε κόσμος, πουθενά σημαίες πολιτικών κομμάτων ή συνδικάτων. Μόνο αυτοσχέδια πλακάτ από χαρτόνι και μαρκαδόρο. Και ούτε τραγουδούσε ο κόσμος. Όλα ήταν κραυγές πόνου και οργής. Ο επικεφαλής των Μονάδων Αντιμετώπισης Ταραχών εξομολογήθηκε σε ένα δημοσιογράφο της SER πως δεν μπορούσαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση με τη βία, γιατί ήμασταν πια πάνω από 5.000 άνθρωποι και δεν μπορούσαν να επιτεθούν σε ένα πλήθος στο οποίο υπήρχαν γέροι και παιδιά. Κάθε φορά που κάποιο στέλεχος του PP ξεμύτιζε στο παράθυρο ο κόσμος ούρλιαζε και ζητούσε την αλήθεια. Και εν τω μεταξύ συνέχιζαν να φτάνουν ειδήσεις για αυθόρμητες συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις της Ισπανίας. Είχε φτάσει εννιά το βράδυ και κανείς δεν κουνιόταν από κει παρά το κρύο. Μας έφτασε ένα σημείωμα που κυκλοφορούσε χέρι με χέρι σ’ όλο τον κόσμο: στις 12 στην Σολ. Pasalo.

Ξαφνικά μια είδηση διαδίδεται στον κόσμο: πέντε συλλήψεις, δύο ινδοί και τρεις μαροκινοί. Οι μυστικές υπηρεσίες από τη μια, η κυβέρνηση από την άλλη. Ισπανοί από το εξωτερικό, φίλοι από όλα τα σημεία του πλανήτη συνεχίζουν να μας στέλνουν ειδήσεις από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια του κόσμου: ο Μπους λυπάται που η στήριξη της Ισπανίας στον πόλεμό του ενάντια στο Ιράκ είχε τέτοιες συνέπειες για τη Μαδρίτη. Αντίθετα η κυβέρνηση δεν λυπάται, παρά κρύβει όλες τις πληροφορίες και καλεί σε ηρεμία, και επιμένει πως μια τέτοια μέρα στοχασμού ο λαός δεν μπορεί να βγει στους δρόμους για να εκφραστεί. Ουρλιάζουμε ακόμα πιο πολύ: «δε φεύγουμε, βγείτε έξω, να δούμε το πρόσωπό σας, το Ρρ φέρει την ευθύνη, το ΡΡ ένοχο, δικός σας ο πόλεμος, δικοί μας οι νεκροί, εσείς έχετε σοφέρ, εμείς πάμε με τα τρένα, εσείς φασίστες είστε οι τρομοκράτες». Δέκα τη νύχτα κι ο κόσμος ξεκινάει για τη Σολ καταλαμβάνοντας τους δρόμους χωρίς άδεια.

Πάω στη Λαβαπιές για να φαω κάτι και να βάλω κάνα ρούχο, δεν νιώθω πια τα χέρια μου από το κρύο. Η πλατεία είναι άδεια, φτάνοντας στην οδό Καβέθα συναπαντιέμαι με μια κοπελιά, είναι στην πόρτα του σπιτιού της, χτυπάει μια κατσαρόλα με το κεφάλι ψηλά και σοβαρό πρόσωπο. Δειλά βγαίνουν στα μπαλκόνια οι γείτονες και ξεκινάνε να χτυπάν τις κατσαρόλες. Στην αρχή είναι ένα μαλακό ντιντίνισμα, μετά αρχίζουν ν’ ανοίγουν οι πόρτες σ’ όλους τους δρόμους και ένα εκκωφαντικό βουητό απλώνεται σ’ όλη τη συνοικία. Κατεβαίνουμε στην πλατεία, η πλατεία γεμίζει κόσμο που χτυπάει κατσαρόλες, τηγάνια, κουζινικά με όλη του τη δύναμη. Εμφανίζεται ένα γερμανικό τηλεοπτικό κανάλι, η πλατεία και οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο που διαμαρτύρεται χωρίς λόγια, και, για μια πολύτιμη στιγμή, συντονιζόμαστε όλοι στον ίδιο ρυθμό. Ένα ρυθμό πένθιμο και επιθετικό, στεγνό, σκληρό, γεμάτο οργή και μεγαλοπρέπεια. Και βαδίζουμε όλοι προς την Σολ, όπου ούτε καν μπορούμε να πλησιάσουμε γιατί όλη η Μαδρίτη είναι στο δρόμο. Οι ειδήσεις εξακολουθούν να πετάνε, εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται τα μηνύματα αλληλεγγύης με διαμαρτυρίες στις άλλες πόλεις, οι ειδήσεις εξακολουθούν να απλώνονται. Η αστυνομία χτύπησε τον κόσμο στην Σαραγόσα και τη Βαρκελώνη. Σκέφτονται να αναβάλλουν τις εκλογές, ως δια μαγείας, εμφανίστηκε στα χέρια του ΡΡ ένα βίντεο όπου η Αλ Κάιντα αναλαμβάνει την ευθύνη, και ο κόσμος σχολιάζει έκπληκτος και οργισμένος πως τα μέσα ενημέρωσης δεν λένε τίποτα για μας. Στις ειδήσεις της SER λένε πως, παρά τις καταλήψεις δρόμων εκ μέρους των πολιτών δε θα μεταδώσουν ρεπορτάζ για να διατηρήσουν την ηρεμία και να μην εξάψουν τα πνεύματα. Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ του 20ου αιώνα. Οι κάμερες, τα μικρόφωνα και τα φώτα εξαφανίζονται. Μένουν μονάχα οι γερμανοί δημοσιογράφοι που δουλεύουν εξαντλητικά, και εμείς κραυγάζοντας, και οι γεμάτοι δρόμοι, όλοι οι δρόμοι που εκβάλλουν στην Σολ είναι φρακαρισμένοι. Δεν υπάρχουν σημαίες, δεν υπάρχουν κόμματα, δεν υπάρχουν μικρόφωνα, δεν υπάρχουν διοργανωτές, δεν υπάρχουν εντολές. Το πλήθος προχωράει αυθόρμητα προς τη λεωφόρο Ατότσα και η αστυνομία αποσύρεται διακριτικά. Ο δρόμος είναι δικός μας, βαδίζουμε όπου θέλουμε κόβοντας την κυκλοφορία. Κανείς δεν σπάζει τζαμαρίες, κανείς δεν καταστρέφει, η Μαδρίτη διαδηλώνει ειρηνικά και ο Ανσουάτεγκι διατάζει συσκότιση. Η αστυνομία σβήνει τις σειρήνες και οι μπάτσοι μόλις που διακρίνονται.

Η οργή γίνεται κραυγή, γίνεται λόγια. Ο κόσμος απαιτεί από την κυβέρνηση να μας πληροφορήσει, από τα μέσα ενημέρωσης να πληροφορήσουν, ο κόσμος απαιτεί να αναλάβει η κυβέρνηση τις ευθύνες της, να πάψει να κοροϊδεύει μια χώρα ολόκληρη, μια χώρα που μέσω του ίντερνετ και των κινητών έχει συνδεθεί με τον κόσμο ολόκληρο. Τα εθνικά μέσα ενημέρωσης μηδενίζουν τη διαμαρτυρία και αφήνουν ξεκάθαρα να φανεί με ποιανού το μέρος είναι. Ο κόσμος σηκώνει ψηλά τα κινητά για να νιώσουν αυτοί που ακούνε, στην άλλη άκρη της γραμμής, την ατμόσφαιρα που υπάρχει στη Μαδρίτη. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι κατεβαίνουν προς την Ατότσα από την οδό Πράδο και την οδό Ατότσα. Και κυκλοφορεί άλλο χαρτάκι: στις δύο ακριβώς πέντε λεπτά σιωπής. PASALO.

Όλοι καθισμένοι κατάχαμα. Νεκρική σιωπή. Δεν υπάρχουν κάμερες. Χιλιάδες κεριά αναμμένα, και σπάζει τη σιωπή η κραυγή: VIVA MADRID! Μια κραυγή γεμάτη περηφάνια, και όλοι κραυγάζουμε, viva, viva Madrid. Aznar escucha, el puelblo esta en lucha, και τα ανθρώπινα ποτάμια ξεχύνονται προς το Κογκρέσο. Στα ραδιόφωνα ούτε λέξη, παίζουν μόνο μουσική και ανακοινώνουν τα αποτελέσματα της Ρεάλ Μαδρίτης. Οι φωνές τσακισμένες μετά από τόσες ώρες, τα πόδια πονάνε, αλλά δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει αστυνομία, μονάχα το ελικόπτερο να βουίζει πάνω απ’ τα κεφάλια μας και μια αίσθηση ευφορίας βλέποντας πως είμαστε τόσοι πολλοί, πως είμαστε αμέτρητοι. «Είμαστε και στη χθεσινή διαδήλωση» έλεγαν μερικά πλακάτ. Μπροστά στο Κογκρέσο, και οι μπάτσοι να προστατεύουν τον ιερό περίφρακτο χώρο όπου κάποιοι λίγοι παίρνουν τις αποφάσεις χωρίς να ρωτάνε. Ο κόσμος αρχίζει πάλι να κραυγάζει, «dijimos no a la guerra, dijimos no a la guerra, vuestra guerra, nuestros muertos, ένα πηγάδι πετρέλαιο για ένα πηγάδι αίμα, ψεύτες σκυλιά του Μπους, ναζί, θέλουμε την αλήθεια».

Περνάμε από το Κογκρέσο, φτάνουμε στη Γκραν Βία, συνεχίζουμε από την Ορταλέθα. Από τα μπαρ, τις πάμπ και τις ντισκοτέκ βγαίνει κόσμος, μερικοί ενώνονται μαζί μας, άλλο προκαλούν ρωτώντας τι τρέχει και πήραμε τους δρόμους. Και η Μαδρίτη προχωράει, τίποτα δε μπορεί να την σταματήσει, προχωράει κάτω από την άγρυπνη ματιά του ελικόπτερου. Οι πορτιέρηδες στις ντισκοτέκ, απ’ όπου ξεχύνεται χαρούμενη μουσική, μας κοιτάνε σαστισμένοι και προσπαθούν να προστατέψουν τις επικράτειες του αλκοόλ και της διασκέδασης. Φτάνουμε πάλι στα γραφεία του ΡΡ και ο κόσμος, παρά την κούραση, εξακολουθεί να ουρλιάζει. Τέσσερις, πέντε τα ξημερώματα και ο κόσμος φωνάζει, hoy protestamos manana os cesamos, σήμερα διαδηλώνουμε αύριο θα σας διώξουμε, a la hora de votar se tiene que notar, δολοφόνοι, ψεύτες.

Εξαντλημένη ξεκινάω για το σπίτι. Στην Σολ υπάρχουν εκατοντάδες κεριά αναμμένα, δεκάδες μπουκέτα με λουλούδια, φωτογραφίες, γράμματα, κραυγές στο χαρτί όπου ο κόσμος εκφράζει την αλληλεγγύη και την τρυφερότητά του. Ο κόσμος γονατίζει, κι άλλα κεριά ανάβουν, όλα είναι σιωπή. Πλακάτ είναι ακόμα κρεμασμένα σε κάθε γωνιά της Πουέρτα δελ Σολ. Οι υπηρεσίες καθαριότητας αυτή τη φορά σεβάστηκαν τον πόνο μιας πόλης ολόκληρης που κλαιει τους νεκρούς της. Σημαίες απ΄’ όλα τα μέρη του κόσμου και συνθήματα στα αραβικά, όχι στην τρομοκρατία, το ΡΡ να απαντήσει, μηνύματα από τις οικογένειες των νεκρών, θέλουμε την αλήθεια, τηλεόραση=χειραγώγηση, και τέσσερις ζητιάνοι ακουμπισμένοι στον τοίχο, περιτριγυρισμένοι από κεριά. Και από σιωπή. Ο λαός κλαιει, η κυβέρνηση ψεύδεται. Λουσία δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Μπαμπά σε θέλω. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μας. Εξαντλημένη, δεν μπορώ να φύγω από εκεί. Γιατί αν στην οδό Γένοβα ο κόσμος έκφραζε την οργή του για το ψέμα, εδώ συγκεντρώνεται ο πόνος, η σιωπή, κεριά αναμμένα και λουλούδια παγωμένα από το κρύο.

Αυτό συνέβη στη Μαδρίτη την παραμονή των εκλογών. Και εάν τα μέσα ενημέρωσης δεν θέλησαν να δείξουν την κατάληψη των δρόμων από το λαό της Μαδρίτης, τουλάχιστον ας διαδοθεί από το Δίκτυο αυτό που θέλησαν να αποσιωπήσουν και να κρύψουν. Γιατί κάτι έχει αλλάξει από χθες βράδυ: δε φοβόμαστε πια. Ούτε στη Μαδρίτη, ούτε στις άλλες πόλεις, ούτε στα χωριά. Και δεν έχουμε ανάγκη πολιτικά κόμματα για να οργανώσουν διαδηλώσεις: τώρα ξέρουμε πως το ιντερνέτ και τα κινητά μπορούν να διαδώσουν ότι τα επίσημα μέσα θέλουν να κρύψουν. Και ξέρουμε πια πως έχουμε ένα εργαλείο επικοινωνίας για να εκφραστούμε: από στόμα σε στόμα. Μας αρνήθηκαν θεμελιώδη δικαιώματα που τα αναγνωρίζει το σύνταγμα, και ο λαός πλήρωσε ακριβά την εμπλοκή της κυβέρνησής του σε έναν πόλεμο για το πετρέλαιο. Ένας λαός που ποτέ δεν είχε προβλήματα με τον αραβικό κόσμο, ένας λαός που οργίζεται για το ψέμα και την ύβρι του υποψήφιου για την προεδρία της Ισπανίας. Η Μαδρίτη έδειξε πως κατοικείται από ανθρώπους με ευαισθησία, ανθρώπους όλων των εθνοτήτων, όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Και υπήρξε χθες η αληθινή δημοκρατία, αυτή της κυριαρχίας του λαού, αυτή στην οποία οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα. PASALO.

Gema Martin Tenedor. 16/03/2004 14.43.23. Madrid

«Το θέμα δεν βρίσκεται στο με τι γράφει κανείς,
αλλά στο χέρι που ονειρεύεται όταν γράφει,
κι αυτό είναι που φοβάται το μολύβι, δηλαδή η εξουσία:
μήπως και καταλάβουμε πως δεν μας είναι απαραίτητη»
Subcomandante Marcos

Μας το έστειλε ο φίλος

Σεραφείμ Κοτρώτσος ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ.& Μηχ Η/Υ) Άλλα άρθρα του