Να βυθίζεσαι σε απέραντες πρασινογάλαζες διαφάνειες. Μακαριότητα. Η αρμύρα να ποτίζει το σώμα. Οι πόροι κλείνουν. Νηφαλιότητα. Το δροσερό φως παιγνιδίζει από ψηλά με τις μαύρες κορδέλες στον χλωμό, ασημένιο του δρόμο. Τύλιξέ με στη λευκότητά σου. Ρουφώ τις υποτονικές μυρωδιές της αβύσσου και γεύομαι το κάλλος. Μάνα το νερό. Ο χρόνος απών. Ο κίτρινος Ιππόκαμπος πρόβαλλε με μειλίχιες κινήσεις.

Ήρθε και στάθηκε στον κρόταφό μου. Ψιθύριζε μελωδίες απόκοσμες που με έκαναν να ξεχνώ και να θυμάμαι. Έμεινε εκεί, μέχρι να βρω την Ατλαντίδα. Δανείζομαι τη μάνα - με έβαλε να την επιστρέψω με τα μάτια. Ζωογόνησε εμπρός μου τα ακτινοβόλα πλάσματα του κόσμου του. Του κόσμου. Τα πλησιάσαμε μαζί, νωχελικά, γαλήνια. Αλλα ταξιδεύουν, άλλα μένουν. Οι ήχοι ξύπνησαν. Το φως και τα χρώματα πληθαίνουν. Οι οσμές διασπάρθηκαν απ'τα ρουθούνια στο λαιμό. Το αλάτι έκαψε τα ξεραμένα χείλη. Το ρεύμα παρασέρνει ορμητικά. Ρίγος και τέρψη. Πάλλεται το κορμί του δελφινιού. Σιωπή. Ο χρυσωπός πυθμένας με αγκάλιασε. Ο Ιππόκαμπος ψέλλισε ότι με αφήνει πια ελεύθερο. Στ' αλήθεια, συμφύεται εκεί, ώσπου να βρω την ολότελα χαμένη Ατλαντίδα.

Γιώργος Βότσης ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (Ηλεκτρολόγος Μηχ. & Μηχ. Η/Υ ΕΜΠ)