μιαν άσπρη μέρα. Πέτα ένα γιαούρτι...

Το θέμα της βίας γενικότερα σαν φαινόμενο της κοινωνίας μας (αλλά και διαχρονικά) είναι από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα διαλόγου και αναπτύξεως σκέψεων και γιαυτό ίσως αποτελεί ένα από τα καλύτερα θέματα αναφοράς που έχει επιλέξει το Νύγμα κατά καιρούς. Με παραξένεψε ωστόσο ότι στην αναγγελία του θέματος της βίας στο προηγούμενο τεύχος ανάμεσα στις αναφορές (βία στα γήπεδα κ.τ.λ.) υπήρχε και το γιαούρτωμα. Ευθεία αναφορά στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Πρυτανεία πριν μερικές μέρες. Θεωρώ τον χαρακτηρισμό του γιαουρτώματος ως μορφή «βίας» ατυχή και άστοχο μιας και χαρακτηρίζοντάς το ως «βία» προκαταλαμβάνει κανείς τον αναγνώστη αρνητικά προς το περιστατικό μια και η πλειοψηφία των σύγχρονων ανθρώπων καταδικάζει την βία ως αξία και ως μέθοδο. Αλλά και από αυτή την πλευρά να μην δούμε το θέμα (που είναι αρκετά σημαντική μια που κανείς, ακόμα και πρόθεση μπορεί να καταλογίσει), διαφωνώ στο ότι το γιαούρτωμα ως πράξη, είναι βία.

Το γιαούρτωμα είναι κατά βάση πολιτική πράξη. Είναι ένας από τους λίγους τρόπους αντίδρασης στην σημερινή πραγματικότητα της δικτατορίας των ΜΜΕ του μύθου της δημοκρατίας και του διαλόγου, καθώς και της εγκατάλειψης του πολίτη στην τύχη του. Μια τύχη που διαμορφώνουν οι πολυεθνικές, ο καθωσπρεπισμός, το ΚΙΤΣαριό που μας περιβάλει και η λογική του βολέματος. Με χαρά παρακολουθώ τον κ. Μαρκάτο σε συνεντεύξεις του, να παίζει το ρόλο του κριτή και κατόπιν του διαμορφωτή της κοινωνίας μας, στα Πανεπιστήμια και τους φοιτητές. Μόνο που η αντίδραση του στα γεγονότα δεν ήταν ανάλογη των θέσεών του. Γιατί; Επειδή πρέπει να σεβόμαστε τους θεσμούς; Και οι θεσμοί που δεν σέβονται εμάς; Έναν θεσμό δεν τον σέβεσαι όταν διαλογίζεσαι επ' άπειρο μαζί του χωρίς οράματα, και γνωρίζοντας ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα αρκετό. Οι Θεσμοί, οι Κυβερνήσεις, οι Υπουργοί, οι Πρυτάνεις και όλοι αυτοί, υπάρχουν για να μας υπηρετούν. Όταν αυτό δεν το καταφέρνουν το λιγότερο που μπορούν να πάθουν είναι να «φάνε» κανένα γιαούρτι. Ούτε βάρεσε κανείς τον υπουργό, ούτε τον δολοφόνησε έτσι ώστε να πλήξει τους θεσμούς. Ένα γιαούρτι του έριξαν για να θυμηθεί ότι οι φοιτητές δεν είναι ούτε ο κομματάρχης της περιφέρειάς του, ούτε ο ψηφοφόρος που τον επισκέπτεται για ρουσφέτι, ούτε κανένας από τους «γλείφτες» δημοσιογράφους της σειράς με τους οποίους καταδέχεται να συνδιαλέγεται το θέμα της παιδείας διαμέσου θέματος Τόλη Βοσκόπουλου και ανεύρεσης χαμένης «κορασίδος» από τον Χαρδαβέλα. Και με την λέξη υπουργός, δεν εννοώ τον σημερινό υπουργό μόνο.

Βία είναι η επίθεση των ΜΑΤ, βία είναι ο βομβαρδισμός αμάχων στην Γιουγκοσλαβία, βία είναι να χάνεται η οντότητα του ατόμου κάπου στον δρόμο προς την ανεύρεση του σωστού εκπροσώπου του (ανάμεσα στους πολλούς που έχει καθένας μας), για να πει την γνώμη του.

Ας μην στερήσουμε λοιπόν την ικανοποίηση από κανένα, με το να χαρακτηρίσουμε το γιαούρτωμα ως μορφή βίας (και άρα να το στιγματίσουμε ως πράξη), αφού δεν μπορεί να ακουστεί, να τρίψει ένα γιαούρτι στην μούρη αυτού που υπάρχει για να τον υπηρετεί και έχει μάθει να τον αγνοεί.

Στάθης Μαρίνος Ηλ/γος Μηχανικός Άλλα άρθρα του συγγραφέα