Η δικιά μας θάλασσα

Σαν μια ήσυχη θάλασσα

σε τοπίο γαλήνης και άφατης ομορφιάς

ο βυθός της ψυχής σου

καθρεφτίζεται με την βοήθεια ενός ήλιου

Ένα φως που λάμπει και λάμπεις μαζί του

Ένα μπλε που χάνεται και χάνεσαι κι εσύ

Και βράχια περήφανα υψώνονται

αξίες που βάλθηκαν να σ’ οδηγήσουν.

Μια πορεία μοναχική που σκίζει τα νερά στα δύο

και ύστερα τα φέρνει και τα κάνει ένα πάλι

Και ο ουρανός · ο μεγάλος, ο γαλανός

μυστηριώδης κι ανοιχτός για να πετάξεις

Ν' ανοίξεις τα φτερά σου, να νιώσεις ελεύθερος,

ταξίδι απέραντο, όμορφο, γλυκό.

Ένας γλάρος λευκός φτερουγίζει, κόβει τον ορίζοντα

-μα και τον ενώνει

Και σαν χάνεται μαζί του γίνεται κουκίδα

Ένα στίγμα μαύρο μες την λαμπερή φυγή του

Μια φωνή βουβή που δείχνει την πορεία

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όσο σε ζηλεύω θα σ' αναζητώ

Κι αν μου λείπεις ή μου φτάνεις εγώ θα σε κοιτώ

μες στα μπλε σου μάτια τα θαλάσσια, τα ουράνια

Μ' ένα γλυκό ευχαριστώ και πίκρα.

Την πίκρα που μου χάρισε η απουσία

και που την φορώ σα φυλαχτό

Έτσι, για να διώχνω το κακό

Κι Αγάπη. Κόκκινη, στερνή, ωραία

Έτσι θέλω να την νιώθω

Καθώς φεύγει._

Θωμάς Σπυρίδης

3^ο έτος Νομικής Αθήνας