Στολίζοντας το δέντρο

Πολλά μικρά πράγματα μετά, είναι καιρός για κάτι μεγάλο.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος να γεμίσει ο αέρας μουσική.

Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβεις γιατί θέλεις να είσαι αγκαλιά με τη νύχτα.

Λείος κόσμος, στρογγυλή ένταση, παντού δυνατοί κτύποι με συνέχεια.

Η σύγχυση μοιάζει μακρινή.

Προσπαθείς να κοροϊδέψεις ή ν'απαγκιστρωθείς;

Κόλλες πεταμένες.

Μελάνι χύνεται ασταμάτητα, άσκοπα.

Σκέψεις χορεύτριες ντυμένες στ'άσπρα με τριγυρίζουν.

Πολλά χρώματα, φόντο μαύρο, αυτές άσπρες.

Χαμόγελο. Κλείνω τα μάτια.

Γυρίζω πίσω. Γεμίζεις ένα βαρέλι που είχε αδειάσει.

Η ίδια μυρωδιά.

Σιγουριά, νεύρο, σημάδια μιας άλλης ζωής.

Λανθασμένες επιλογές. Όνειρα αγάπης σε ζάχαρη άχνη.

Θυμός για υποσχέσεις που δεν τήρησες.

Τσιγάρο αντίδοτο στη δειλία.

Και ο ποιητής ανήμπορος να φωνάξει.

«Ένοχη σιωπή».

Αλλού άνθρωποι λίγοι, μικροί, περιποιούνται το εγώ τους.

Πάνε να ντύσουν την αλήθεια...

Αλλαγή ύφους. Ανοίγω τα μάτια.

Καταδίκη σε βαλς δίχως τέλος.

Φυλακισμένος σε κελλί ξεκλείδωτο.

Η κασέτα τελείωσε, η μουσική συνεχίζει να φτάνει στ'αυτιά σου.

Ποιος είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος;

Γιατί τόσα γιατί κρύβουν τον ουρανό, διώχνουν τη θάλασσα;

Δεν έχεις τίποτα να πεις;

Χάσου από μπροστά μου.

Το μάτι γυαλίζει μες στη χρυσή μπάλα.

Πρόσεχε... πάει, έσπασε.

Και ο ποιητής ανήμπορος να διορθώσει._

Γιώργος Μπενέκος / Δεκ.'95