Άφησες μισοφαγωμένο το μήλο στο τραπέζι,

στο μαξιλάρι τη ζεστασιά του κορμιού σου

δεν τέλειωσες καν τον καφέ σου

μετά το επίμονο χτύπημα στην πόρτα

- Θα γυρίσω αμέσως, μου είπες απλά

Τράβηξα ανυπόμονα τη βαρειά κουρτίνα

να δω τη μορφή σου να χάνεται

στο σκοτάδι και τη βουή του δρόμου

Σε περίμενα...

Τριγυρνώ στο εφηβικό σου δωμάτιο

με τις μπλε σκονισμένες κουρτίνες.

Στον τοίχο κρεμασμένη η αφίσα του Τσε

ξεθωριασμένη απ' τα χρόνια

Πιο πέρα η φωτογραφία σου

μικρούλης με τις ολόχρυσες μπουκλίτσες

και τα ρόδινα μάγουλα

Απέναντι αραδιασμένα τα σχολικά βραβεία

στέκουν βουβά σ' αταίριαστες κορνίζες

Μια αρχινισμένη ζωγραφιά - που δεν τελείωσε

ποτέ - δίπλα στα μισοφαγωμένα μολύβια

Ριγμένο πάνω στην καρέκλα,

το άσπρο πουλόβερ που σου έπλεξα,

με τα ξεχειλωμένα μανίκια,

κρατάει το σχήμα των χεριών σου

Στο καρυδένιο κομοδίνο, ανοιχτά

τα ποιήματα του Χικμέτ...

Είναι όλα όπως τ' άφησες, σε περιμένουν.

Είπες πως θα γυρίσεις αμέσως,

όμως δεν κράτησες το λόγο σου...

'ΘΑΛΛΩ' - 1/10/'95

Το ποίημα αφορά την επέτειο του Πολυτεχνείου και γράφτηκε από μία 21χρονη φοιτήτρια του Παντείου (τότε) που έζησε από πολύ κοντά τα γεγονότα.