Παραμιλητό

Ματωμένο και σκοτεινό αλώνι η καρδιά μου.

Μέσα της αντιπαλεύουν το όνειρο, το χώμα, ο χρόνος.

Πολλά τα φαντάσματα που χορεύουν μέσα της με ρυθμό γρήγορο.

Πολλές οι πεθυμιές, πολλή και η λάσπη που εμποδίζει

τα ονείρατα να ντυθούν τη σάρκα.

Σπάνια συνάντηση θεού κι ανθρώπου μοιάζει η κορυφή τούτη.

Μέσα στο πηχτό, όλο πνεύμα φως,

αναπαύοντας όλα τα όνειρα των ανθρώπων.

Βαρέθηκαν τη σκοτεινή σάρκινη κατοικία τους, το κρανίο

και ξεχύθηκαν στον αέρα.

Στη θέα τους τρομάζεις!

Πως μπορεί να χωρέσει τόσα όνειρα η ανθρώπινη ψυχή!

Κι αυτά ξεθαρρεύουν, ντύνονται τον ήλιο και σκορπούν στον αέρα.

Πέρα μακριά, μέσα στην πύρινη κατακόκκινη κολυμπήθρα,

οι δύο μεγάλες αδερφές, η ψυχή και η σάρκα,

παίζουν, γελούν, ερωτεύονται και μισιούνται.

Παράξενο φως βγαίνει μέσα από το άγιο τούτο αλώνι.

Δεν είναι τίποτα άλλο από εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν ουσία.

Κολοκυθάς Γιώργος

4^ο έτος Φαρμακευτικής Αθηνών