Είναι προφανές πλέον στη σχολή μας ότι υπάρχουν προβλήματα που μας απασχολούν όλους. Προβλήματα καθημερινά όσο και μακροχρόνια, που ενοχλούν τον καθένα από μας (τουλάχιστον στιγμιαία). Τέτοιo πρόβλημα είναι ας πούμε το πρόγραμμά μας, που μας αναγκάζει να τρέχουμε δύο(!) φορές την εβδομάδα από την Πατησίων στην Πολυτεχνειούπολη για να προλάβουμε ίσα ίσα να φάμε και να συνεχίσουμε το μάθημα. Ή για παράδειγμα το ότι μερικοί καθηγητές ξεχνούν με σταθερή συχνότητα τι ώρα αρχίζει το μάθημα και μάλιστα μερικές φορές δε διστάζουν να παρατείνουν τη διάρκεια του μαθήματος για να καλύψουν το χαμένο χρόνο της ώρας που έλειπαν (στο τέλος θα μας ζητήσει κάποιος να πηγαίνουμε την Κυριακή για μάθημα επειδή άργησε ή δεν ήρθε καν, με κίνδυνο να μας στήσει και την Κυριακή). Τέτοιο πρόβλημα είναι, επίσης, η κατάσταση στη γραμματεία, με τις ευγενέστατες και καθόλα εξυπηρετικές κυρίες, που όμως (μερικές φορές μόνο) είναι λίγο απασχολημένες να μιλάν στο τηλέφωνο ή να κουτσομπολεύουν και δεν μπορούν να μας βοηθήσουν αμέσως. Δεν διστάζουν όμως να σχολιάσουν ακόμα και την ανατροφή μας ή να χαρακτηρίσουν και τους γονείς μας σχετικά (ναι, έγινε κι αυτό), αν εκφράσουμε την αγανάκτησή μας για την αδιαφορία τους.

Υπάρχουν όμως και προβλήματα πιο σοβαρά με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Το κυριότερο, ίσως, είναι η κατάσταση με τα κονδύλια για την έρευνα και τις σχέσεις καθηγητών-μεταπτυχιακών-επιχειρήσεων. Πού διατίθενται τόσα δισεκατομμύρια για τα οποία διαβάζουμε στις εφημερίδες και ποιος αποφασίζει για αυτό;

Όλα αυτά είναι θέματα που μας ενδιαφέρουν όλους (ή τουλάχιστον θα έπρεπε). Αντί όμως να τα αντιμετωπίζουμε συλλογικά ως μια ομάδα ατόμων με κοινές επιδιώξεις, προτιμάμε να αφήνουμε να τα διαχειρίζονται για μας άλλοι (βλέπε κόμματα), ενώ ξέρουμε ότι αυτοί δρουν περισσότερο με βάση την ιδεολογία τους (τελοσπάντων) ή τη γραμμή του κόμματος (συχνότερα). Ξέρουμε ότι όταν φτάσει η στιγμή να παρθεί κάποια απόφαση μερικοί θα αντιταχθούν μόνο και μόνο για να αντιταχθούν. Θα βρουν τρόπους να πολεμήσουν οποιαδήποτε προσπάθεια που δεν εμπνεύστηκαν οι ίδιοι, απλώς και μόνο διότι δεν είναι δυνατόν να δράσουν από κοινού με τους κομματικούς τους αντιπάλους.

Είναι καιρός λοιπόν να διεκδικήσουμε εμείς από μόνοι μας ως Ηλεκτρολόγοι ή ως μηχανικοί τα δικαιώματά μας, να αναλάβουμε τις τύχες μας. Όσο για αυτούς που πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός, επαφίεμαι στο εγγύς μέλλον του Νύγματος για να τους διαψεύσει.

Χριστάκης Στέφανος