Απόψεις

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε κάθε κοινωνία η νεολαία να αμφισβητεί, αλλά ταυτόχρονα να αμφισβητείται από τους μεγαλύτερους σε ηλικία, που έχουν ανελιχθεί κοινωνικά και έχουν προσδώσει στην κοινωνία τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. xωρίς ασφαλώς να είμαι σε θέση να συγκρίνω τη σημερινή κατάσταση με αντίστοιχες άλλων εποχών, αισθάνομαι ότι η αμφισβήτηση σήμερα είναι εντονότερη. Ίσως επειδή οι προηγούμενες γενιές είχαν τις ευκαιρίες, λόγω συγκυριών, να αποδείξουν, όταν χρειάστηκε, την αξία τους και τον καταλυτικό τους ρόλο στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα.

Δεν είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν ότι η κοινωνική και η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας είναι η καλύτερη δυνατή, δεν πιστεύω όμως ότι απειλείται άμεσα το πολίτευμα ή η ειρήνη σε αυτή. Υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι παράγοντες ανωμαλίας, όπως για παράδειγμα η επιθυμία μερικών επιχειρηματιών να επηρεάσουν την πολιτική (ακόμα και να καταλάβουν υπουργικό ή πρωθυπουργικό θώκο) και η ευμετάβολη κατάσταση στην περιοχή μας. Οι παράγοντες αυτοί απαιτούν την επέμβαση των φοιτητών, όχι όμως με τα ίδια μέσα και τους ίδιους τρόπους που πραγματοποιήθηκε στο παρελθόν, όταν οι περιστάσεις το επέβαλαν. Η έλλειψη της αναγκαιότητας αυτής δεν θα ήταν σωστό να μας οδηγήσει σε ένα κλίμα τεχνητής έντασης για να επιβεβαιωθεί η παρουσία μας.

Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε την επικινδυνότητα της επικρατούσας κατάστασης, η οποία έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει τις συνειδήσεις των πολιτών και να τους αλλοτριώσει-διαφθείρει με αργό αλλά σταθερό ρυθμό. Αποτέλεσμα αυτής της διαφθοράς είναι η υπονόμευση των θεσμών και των λειτουργιών, αλλά και η αδιαφορία για την παραμικρή ενέργεια που θα αποσκοπούσε στον επαναπροσδιορισμό τους. Οι περισσότεροι πολίτες, καλυπτόμενοι από την ανικανότητα της πλειονότητας των σημερινών πολιτικών, καταδικάζουν την πολιτική, γεγονός που ευνοεί την ανάπτυξη κάθε είδους αντιδημοκρατικών ιδεολογιών.

Ζώντας μέσα σ' αυτό το περιβάλλον αλλοτρίωσης, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μην έχουμε επηρεαστεί. Η ωφελιμιστική και ευδαιμονιστική νοοτροπία που επικρατεί, μας έχει ωθήσει στη διαρκή απαίτηση δικαιωμάτων και στην παραμέληση των υποχρεώσεών μας, ή τουλάχιστον στην αγνόηση εκείνων των υποχρεώσεων που δεν αποσκοπούν στην ατομική προβολή και καταξίωση.

Επειδή, όμως, η επιστήμη δεν είναι μια δραστηριότητα πέρα και έξω από την κοινωνία και επειδή η ύπαρξη επιστημόνων που αδιαφορούν για την κοινωνία δεν συμβάλλει στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, που είναι ο σκοπός της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο χώρος απόκτησης γνώσεων αλλά και χώρος διακίνησης ιδεών. Στα πλαίσια αυτά, ο αναθεωρητικός μας ρόλος συνίσταται στην προσπάθεια δημιουργίας και προώθησης μιας υγειούς πολιτικής και δράσης.

Τάσκαρης Τάσος