Η σημασία στη λεπτομέρεια...

Παρατηρώντας πολλές φορές ανθρώπους στο δρόμο, βλέπει κανείς πράγματα που προκαλούν το γέλιο, την οργή, την αηδία, τη συμπάθεια. Ανάλογα με την ψυχική κατάσταση και τη διάθεση του παρατηρητή.

Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη. Το φανάρι για τους πεζούς αναβοσβήνει πράσινο. Το φανάρι για τους οδηγούς που στρίβουν δεξιά αναβοσβήνει πορτοκαλί. Μια ηλικιωμένη κυρία, κρατώντας μια σακούλα με τα ψώνια της προσπαθεί έντρομη και αγχωμένη να διασχίσει το δρόμο. Η πρώτη της απόπειρα αποτυγχάνει πλήρως, όταν ο ταξιτζής με το Nissan Bluebird παίρνει τη στροφή με πολλά χιλιόμετρα, τα λάστιχα σφυρίζουν πάνω στη ζεστή άσφαλτο και η γιαγιά πετάγεται προς τα πίσω πάνω στο πεζοδρόμιο. Η δεύτερη απόπειρα έχει παρόμοια κατάληξη. Η γιαγιά δεν έχει δει, ούτε έχει ακούσει, το 200αρι δίχρονο μηχανάκι ιαπωνικής κατασκευής και προσπαθεί να περάσει απέναντι. Ο αναβάτης της μηχανής, χωρίς να κορνάρει, αρκείται στη φραστική αποπομπή της: "Ρεεεεε!". Η γιαγιά μετά βίας γλυτώνει το εγκεφαλικό και αφού έχει χάσει αρκετές από τις λιγοστές ημέρες που τις έχουν απομείνει, αποφασίζει να στρίψει στη Χαριλάου Τρικούπη και να περάσει απέναντι στο φανάρι της Ακαδημίας.

Τράπεζα Εργασίας, ώρα 11.17. Οι ουρές γεμάτες, οι υπάλληλοι έχουν αγγίξει τα όρια της αποδοτικότητάς τους, οι πελάτες έχουν αγγίξει τα όρια της αντοχής και της υπομονής τους. Περιμένουν στην ουρά χτυπώντας νευρικά τα βιβλιάρια καταθέσεων στο χέρι και κοιτώντας με ψυχρό και δολοφονικό βλέμμα τους υπαλλήλους στα γκισέ. Οι υπάλληλοι αισθάνονται το διαπεραστικό τους βλέμμα και προσπαθούν να το αποφύγουν μένοντας σκυμμένοι ή συνομιλώντας λακωνικά με τον διπλανό τους συνάδελφο. Ξαφνικά ένας κύριος (ε, δεν παίρνω και όρκο), φορώντας τη βερμουδίτσα με το χαμηλό παπουτσάκι, ξεκάλτσωτος, και με το φανταχτερό φούξια πουκαμισάκι ριγμένο έξω από τη βερμούδα για να σκεπάζει το ενοχλητικό και κακόγουστο όγκο που έχει συγκεντρωθεί στην κοιλιακή του χώρα μπαίνει ασθμαίνοντας στην ουρά. Τα βλέμματα αρκετών πέφτουν πάνω του. Τα βλέμματα όλων πέφτουν πάνω στο σκυλάκι τύπου λουκάνικου, το οποίο σέρνει μαζί του. Το σκυλάκι, με τη σειρά του, σέρνει στο πάτωμα την κοιλιά του, που συναγωνίζεται σε όγκο την κοιλιά του αφεντικού του. Ως δια μαγείας ο εκνευρισμός που υπήρχε στην ατμόσφαιρα εξαφανίζεται και τη θέση του παίρνουν μειδιάματα και ειρωνικά σχόλια για την ομοιότητα του τετράποδου με το αφεντικό του.

Τόπος: Πολυτεχνειούπολη. Ώρα: Περασμένες δύο. Σκοπός: Εκτέλεση εργαστηριακής άσκησης. Τη δυσάρεστη αίσθηση της αναμονής διακόπτει μια παρουσία αξιοπρόσεκτη. Ένας νεαρός κρατάει στο ένα του χέρι μια καφέ δερμάτινη τσάντα, κακή αντιγραφή γιάπικης. Είναι αρκετά παλιά (προφανώς κάποιου ατυχούς συγγενή) και φθαρμένη. Λόγω της υψηλής θερμοκρασίας της ώρας, τα πάνω κουμπιά του μπλε-άσπρου ριγέ πουκάμισου είναι ανοιχτά. Τα μανίκια όμως είναι κουμπωμένα με ευλάβεια μέχρι κάτω (μάλλον η τελευταία ματιά της μαμάς πριν φύγει ο γιόκας από το σπίτι). Λόγω των μεγάλων διανυόμενων καθημερινά αποστάσεων, φοράει παπούτσια άνετα: μαύρα αθλητικά μποτάκια, άγνωστης προέλευσης και ποιότητας, τα οποία συναγωνίζονται σε παλαιότητα την τσάντα του. Το αποκορύφωμα: τζην ποιότητας λαϊκής αγοράς, λίγο κοντύτερο από το κανονικό για να φαίνεται μόλις η άσπρη κάλτσα, ψηλοκάβαλο τόσο, ώστε μόλις να ενοχλεί στις μασχάλες. Η απουσία της ζώνης αντισταθμίζεται από τις σκούρες κόκκινες τιράντες που έχουν παραμορφώσει τις άκρες του παντελονιού και τονίζουν ακόμη περισσότερο τη σωματική διάπλαση του καλοντυμένου νεαρού. Χτένισμα ανάλογο. Σχόλιο ουδέν.

Και πάλι στην Πολυτεχνειούπολη, αυτή τη φορά στον υπόγειο υγρό και σκοτεινό χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων. Η ώρα προσέλευσης είναι ώρα αιχμής για τους χώρους αυτούς: γύρω στις 10 το πρωί, όταν οι περισσότεροι έχουν έρθει για μάθημα ή για οποιαδήποτε άλλη ασχολία. Οι προσπάθειες για εντοπισμό χώρου στάθμευσης ικανού για το περιορισμένων διαστάσεων αυτοκίνητό μου αρχίζουν να γίνονται απεγνωσμένες. Έχοντας γυρίσει όλα τα επίπεδα, δεν υπάρχει πουθενά χώρος. Η αιτία; Κάποιοι ευσυνείδητοι και ευαίσθητοι συνάνθρωποι, οι οποίοι παρότι φοιτούν σε σχολές υποτίθεται πρακτικής κατεύθυνσης αγνοούν, προφανώς, ότι το όχημά τους καταλαμβάνει το μικρότερο δυνατό χώρο όταν το παρκάρουν κάθετα στον αντίστοιχο χώρο και όχι παράλληλα ή διαγώνια. Επίσης, μάλλον δεν κατανοούν ότι αν δεν παρκάρουν τόσο χαλαρά και αραιά τα τετράτροχά τους, αλλά φθείρουν λίγο παραπάνω τον δίσκο, το πλατώ και το κιβώτιο ταχυτήτων τους κάνοντας μερικές μανούβρες με σκοπό να καταλάβουν όσο το δυνατό λιγότερο χώρο ίσως να χωρέσουν και τα αυτοκίνητα κάποιων άλλων και να μην αναγκαστούν να παρκάρουν είτε σε τραγικά μεγάλη απόσταση από τον προορισμό τους είτε σε σημείο όπου πιθανόν να εμποδίζει την κυκλοφορία. Λίγο περισσότερη προσοχή και λίγο περισσότερος σεβασμός προς τους υπολοίπους ίσως να ήταν καλύτερα για όλους.

Ακαδημίας. Μεσημβρινή ώρα, γυρίζοντας από μάθημα και προσπαθώντας να περπατήσω πάνω στο πεζοδρόμιο εξαιτίας της πυκνής ροής των διερχόμενων πεζών, παρατηρώ τον μεσήλικα ο οποίος έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Έχω προσέξει ότι εδώ και λίγη ώρα βήχει, προσπαθώντας να καθαρίσει το λαιμό του. Δυστυχώς για εκείνον και για μένα, δεν τα καταφέρνει, παρά μόνο όταν φτάνει σε πολύ κοντινή απόσταση. Με μια φοβερή έκφραση ανακούφισης στο πρόσωπό του και με έναν εκκωφαντικό θόρυβο κατορθώνει να φτύσει λίγο πριν με προσπεράσει. Το γλοιώδες πράσινο προϊόν του κατευθύνεται προς το παντελόνι μου και με μια γρήγορη κίνηση προς τα δεξιά το αποφεύγω. Χωρίς να το καταλάβω, όμως, έχω βρεθεί στο οδόστρωμα και παραλίγο να χτυπήσω με το διερχόμενο "κουρεμένο" παπί ενός δεκαεπτάχρονου. Αφού απαντήσω με το ανάλογο ύφος και περιεχόμενο στις φιλικές και εγκάρδιες προσφωνήσεις του, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πώς γλύτωσα από το τοξικό απόβλητο του μεσήλικα. Σαν να μην αρκούσαν τα όσα είχα δει, σταματώντας στο φανάρι για να διασχίσω την Ακαδημίας, σταματά δίπλα μου μια κυρία ικανών διαστάσεων, η οποία έχει πιάσει με μια λαβή ελληνορωμαϊκής ένα τεράστιο τοστ, το οποίο ξεχειλίζει από τυροσαλάτα, μπέικον, ντομάτα και σαλάτα Βουδαπέστης (αν δεν με απατά η όραση και η όσφρησή μου) και το σφυροκοπά αλύπητα με τα σαγόνια της που δουλεύουν με ταχύτητες μικροϋπολογιστή. Το θέαμα αυτό, σε συνδυασμό με τη ζέστη, την κούραση και την οσμή της εξάτμισης του λεωφορείου που ξεκινά στο φανάρι, αποτελούν το τελειωτικό χτύπημα.

Αν τα περιστατικά αυτά σας μοιάζουν φανταστικά, την επόμενη φορά που θα κυκλοφορήσετε προσέξτε λίγο όσα συμβαίνουν γύρω σας. Αξίζει τον κόπο.

Τάσος Τάσκαρης