| Κείμενο |
Παιδιά (Μαριλένα και Κώστα) δεν είμαι παντογνώστης, δεν είμαι μετά Χριστό προφήτης, δεν κάνω ότι τα ξέρω όλα, δεν είμαι υπέρ της 17Ν, ΔΕΝ είμαι εμπαθής, είμαι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ.
Παιδιά (γενικά), μιλάμε για κοινωνική αδικία, κουβαλάμε τον σπόρο της δικαιοσύνης, μιλάμε για ευαισθησία, θέλουμε μια καλύτερη πραγματικότητα από αυτή που βιώνουμε, έχουμε αυτό που δίνει στους ανθρώπους τροφή - την προσδοκία για το μέλλον. Γι' αυτό παθιαζόμαστε και γράφουμε, συμμετέχουμε και διεκδικούμε. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, σκεφτείτε πως έχουμε αυξημένο μερίδιο ευθύνης, ίσως έχουμε να δώσουμε κάτι παραπάνω από όλους αυτούς που σφυρίζουν αδιάφορα, που γυρνούν το κεφάλι, που κλείνουν την πόρτα στις τρομακτικές ανισότητες, στην φοβερή υποκρισία της εποχής.
ΑΓΑΝΑΚΤΩ, όμως, να βλέπω το μυαλό – και των - νέων ανθρώπων να το οδηγεί σαν οπερατέρ εκεί που μόνο αυτός θέλει, ο τηλεοπτικός φακός.
ΑΓΑΝΑΚΤΩ να ακούω ανθρώπους να μηρυκάζουν ό,τι τους σερβίρει η χ φυλλάδα και ο ψ πολιτικάντης με την ψευδευχέρεια του "επίλεξε το Χ ή το Ψ, αλλιώς είσαι εκτός παιχνιδιού, εκτός λογικής, εκτός πραγματικότητας".
ΑΓΑΝΑΚΤΩ όμως πιο πολύ, με την έλλειψη συναίσθησης του τί γίνεται, πού πάμε. Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο κάποιων φελλών, κάποιων στείρων, κάποιων συμφεροντολόγων παρτάκηδων, δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να κάνουν τις μαριονέτες αυτών των καραγκιοζοπαικτών.
ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ. Όλοι μας.
Θέλουμε να μιλήσουμε για δικαιοσύνη και αρπαζόμαστε για το αν αυτή υπάρχει ή όχι, με αφορμή τους Ξηρούς και όλο τους το σόι.
Θέλουμε να μιλήσουμε για ατομικά δικαιώματα και φανφαρολογούμε γύρω από τις ταυτότητες ή τις συνθήκες κράτησης του Γιωτόπουλου.
Θέλουμε να αντιδράσουμε στην γελοιότητα και ταυτόχρονα επικροτούμε τους γελοίους καθώς κρεμόμαστε από τα χείλη τους ή τα χέρια τους.
Θέλουμε αλήθεια, θέλουμε ελευθερία, θέλουμε ισότητα, ισονομία και περιμένουμε υλικό για να τις κατακτήσουμε πολεμώντας τους... κακούς, από τον Τράγκα, τον Κακαουνάκη, τον Τριανταφυλλόπουλο, τον Λιάγκα, τον Ευαγγελάτο, την Κανέλλη, τον Ρίζο, κλπ κλπ.
Με τέτοια όνειρα πορευόμαστε;
Κι ο τύπος... Ο τύπος είναι πράγματι η τέταρτη εξουσία. Ο τύπος όμως παγκόσμια αυτή την στιγμή βρίσκεται σε τεράστια κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης. Ο τύπος έχει πλέον άμεση ανάγκη χειραφέτησης από το οικονομικό συμφέρον, ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Αν κάποτε ήταν ο Γκέμπελ, σήμερα είναι κάποιοι πολύ πιο επικίνδυνοι, γιατί φοράνε χαμόγελο, γιατί πλασάρονται ως προστάτες, ως τιμητές – και δεν λέω, υπάρχουν και σωστοί, υπάρχουν περιπτώσεις που έχουμε και καλά αποτελέσματα, μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Εμείς, όμως δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα ούτε την πολυτέλεια να περιμένουμε ΠΟΤΕ αυτή η κατάσταση θ’ αλλάξει, να γίνουμε εραστές της συνήθειας.
Αυτή η κολόνια καλά κρατεί στις ΗΠΑ (που την εξέθρεψαν) εδώ και 50 χρόνια – τι λέτε, να περιμένουμε άλλα 50 σχολιάζοντας μεταξύ τυρού και αχλαδιού και χαβαλεδιάζοντας μονίμως ; Η ζωή περνάει, πάνε 10 χρόνια από τον πόλεμο στο Ιρακ και βλέπεις σα να μην άλλαξε τίποτα, ετοιμασίες για νέα επίθεση, πιο χοντροκομμένη. Πάνε 20 χρόνια από τότε που η Ελλάδα φώναζε για αλλαγή και πού να ξερε τότε, ότι έπρεπε να φωνάζει «ολυμπιάδα». Πάνε περί τα 30 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο και ακόμα βλέπεις το νησί στα 2, νέες Κύπρους σε όλη σχεδόν την Ασία, στη Λατινική Αμερική, στον κόσμο όλο. Πάνε 40 χρόνια από την κορύφωση της μετανάστευσης, όπου 7.000.000 Έλληνες χτίσαν σε όλο τον κόσμο μικρές Ελλάδες και σήμερα που ο μετανάστης έρχεται σπίτι μας, στον τόπο μας, ρακένδυτος, κάνουμε τους ψηλομύτες, του ανώτερους.
Τι συμβαίνει, δεν είναι πια ώρα κάτι να γίνει; Μέχρι πότε η πρώτη και η τελευταία μας ανάσα θα είναι η επικαιρότητα, τα δελτία, οι ζωντανές συνδέσεις; Το σύμπαν συγκλονίζεται, οι αριθμοί που ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα, είναι απλά ενδεικτικοί, είναι ψήγμα μπροστά στην ΟΔΥΝΗ, την ΚΑΤΑΡΑ, την ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ, την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ που βιώνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ - σαν κι εμένα, εσένα, όλους. Και το πιο ανατριχιαστικό, οι άνθρωποι αυτοί είναι πλειοψηφία. (Όχι Κώστα, δεν είναι τα παιδάκια της Αφρικής, είναι τα παιδιά όλου του κόσμου αυτά στα οποία αναφέρεται η μελέτη της Unicef – με ‘c’). Παιδιά, γυναίκες, άντρες, πρόσφυγες, λειψοί, αβοήθητοι. Λοιπόν;
Ναι, να πούμε και για τη 17Ν, τον ΕΛΑ, τον ΙΡΑ ξέρω ‘γω, τα νερά της βροχής, την κίνηση στους δρόμους, τα κουμπιά της Αλέξαινας – όπα όμως. Εδώ ο κόσμος καίγεται και η γριά ξεροχτενίζεται. Δεν λέω να αλλάξουμε τον κόσμο, άλλωστε όσοι το'παν τους έφαγε η μαρμάγκα. Ας αλλάξουμε όμως την αντίληψη μας γι’ αυτόν – ή τουλάχιστον ας αποκτήσουμε επίγνωση.
(ΥΓ) Τέλος, συγνώμη αν πείραξα κάποιους, με κανένα δεν έχω τίποτα, αντίθετα με αρκετούς είμαι και φίλος.
|
