Κείμενο |
Αλήθεια, θυμόσαστε εκείνο το παλιό τραγούδι του '60 για τις Αζόρες; Αν όχι, μου επιτρέπετε να το παραθέσω εδώ, το τέλος του ειδικά είναι προφητικό και επίκαιρο. θα το γράψω με την ορθογραφία του αειμνήστου Μποστ(αν και δεν έχω πνεύματα και τόνους):
Ένα πλοίον ταξιδέβων με υπέροχον κερόν, εφνιδίως εξοκήλη ακοικτά των Αζορών. Φοβηθέντες των κηρίων κέ ανήσηχοι κηρίε, πίπτουν όλοι εις τό κύμα κε τούς τρώγουν καρχαρίε.
Ένας νέος κέ μιά νέα,ορεότατα πεδιά, φθάνουν κολυμβών γενέος εις πλησίον αμουδιά νήστις όντες κε διψόντες εις τήν νήσον αφιχθείς, έτρογον καρπούς των δένδρων κέ συλάβοντες ιχθείς.
Ζώντες βίον προτογόνου κέ ο νέος μέ τήν κόρη, κύταζαν κέ κάπου-κάπου εάν έρχετε βαπόρι αλά φθάσαντος χειμόνος κέ μήν φθάνοντος βαπόρι απεβίοσεν ο νέος κέ απέθαναιν η κόρη.
Αργότερα, αργότερα, πλησίασαν δύο κότερα κι' ήρθε κι'ενά βαπόρη ματέος ψάχνων γιά νά βρή τόν νέον κέ τήν κόρη.
Κατηραμένη νήσος, νήσος τών Αζορών, πού καταστρέφης νέους καί θάπτης τών κορών νά πέση τιμορία από τόν ουρανόν, να λείψης απ' τούς χάρτας κέ τόν οκεανόν.
|