| Κείμενο |
Εγώ δε κατάλαβα να ετέθη ποτέ θέμα ηγεσίας όπως μάλλον δε το κατάλαβαν και οι ευτραφείς. Εγώ παρατήρησα το εξής: Τα φιλικά στο πασοκ μμε και γενικότερα οι υποστηρικτές του αντιπολιτεύονται τον Σημίτη, τα ίδια προτείνουν το Γιωργάκη, ο σημίτης την κάνει και διορίζει το γιωργάκη, και όλοι ψάχνουν να δουν από που τους χτύπησε.
Τώρα να περάσουμε στις υπόλοιπες υποψηφιότητες. Είναι ελεεινό, τουλάχιστον, το ότι δεν υπήρξε άλλος υποψήφιος. Φαίνεται πόσο εξουσιολάτρες είναι γιατί κανείς δεν είχε τα κότσια να πει ότι βάζω εγώ για τον τάδε λόγο με κίνδυνο να χαθούν οι εκλογές λόγω εσωτερικών διαμαχών. Η ακόμα να γίνει ρεζίλι και να χάσει το υπουργιλίκι. Είναι τα κλασσικά αντανακλαστικά προεκλογικής συσπείρωσης του πασοκ. Μπορεί να μην ανταλάσσουν καλημέρα αλλά προεκλογικά μαγικά αγαπιούνται και συνεργάζονται όλοι. Δηλαδή το πολυσυλλεκτικό κεντροαριστεροδεξιο κίνημα με τις ανοιχτές αγκάλες στην κοινωνία εκπροσωπείται απόλυτα και ιδανικά από τον ΕΝΑΝ, τον Γιωργάκη. Δεν υπήρχε καμία άλλη άποψη άξια εκπροσώπησης ή υποψηφιότητας. Όλοι θαμπώθηκαν από το μεγαλείο αυτού του ηγέτη και αποφάσισαν: Η αυτός ή το λευκότερο λευκό του Εύρηκα (το οποίο εννοείται δε στο έδιναν αν δε το ζητούσες).
Αυτή είναι η δημοκρατία, να μη τολμάει να βάλει κανείς υποψήφιος κόντρα στον εκλεκτό του Θεού μη τυχόν και χαθούν οι εκλογές. Οι απόψεις της μειοψηφίας να μην υπάρχουν. Δύο κόμματα στη βουλή. Οπως αμερική που λέει κι η διαφήμιση. Μόνο που στην Αμερική όταν δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος για το χρίσμα (βλ. Μπους) δε γίνονται εκλογές, το παίρνει αυτόματα. Βέβαια αυτός έχει λεφτά για πιο ακριβές διαφημίσεις (βλ. Ιράκ) από ένα συνέδριο με εκλογές. |
