| Κείμενο |
Κατ' αρχήν, μια που απορείς εσύ για τη φάση του Τζιοβάνι, να απορήσω κι εγώ για τη φάση του 1-1: από την αντίθετη κάμερα φαίνεται ότι η μπάλα σκάει πίσω από το Χαλκιά, μπροστά από τη γραμμή του τέρματος, αναπηδάει και αμέσως τη διώχνει ο Μόρις. Απορία: πόσο μπορεί να προχώρησε σε αυτό το κλάσμα δευτερολέπτου, από την αναπήδηση (έξω από τη γραμμή , θυμίζω) μέχρι να τη διώξει ο Μόρις; Και για να λύσω την απορία μου, βρήκα και σκανάρισα μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία- θα τη λάβεις...
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: στη φάση του 1-1 ο Δούρος αδίκησε τον Παναθηναϊκό και στη φάση της αποβολής Τζιοβάνι τον Ολυμπιακό. Σε καμία από τις δύο φάσεις δεν το έκανε με πρόθεση, γιατί σε καμία από τις δύο φάσεις δεν είχε οπτικό πεδίο. Άρα δε νομίζω ότι δικαιολογούνται απορίες...
Όσο για το ποιος είναι ο ηθικός νικητής, αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Όχι γιατί ήταν καλύτερος (δεν ήταν) ή γιατί μπορούσε να νικήσει (και ο Ολυμπιακός μπορούσε να νικήσει). Είναι ηθικός νικητής γιατί δεν ανταπέδωσε τα αίσχη της Ριζούπολης. Οι παίκτες του Ολυμπιακού ΔΕΝ έφαγαν βροχή πέτρες κατά την άφιξη με το πούλμαν, ΔΕΝ υπέστησαν εισβολή τραμπούκων στα αποδυτήριά τους, ΔΕΝ έφαγαν ξύλο στη φυσούνα, ΔΕΝ εμποδίστηκαν να βγουν για ζέσταμα ούτε έφαγαν βροχή αντικειμένων. Αυτό, φίλε, είναι διαφορά κλάσης. Όχι απαραίτητα παικτών ή ομάδας, γιατί οι παίκτες έρχονται και παρέρχονται. Είναι διαφορά κλάσης φιλάθλων, και κουλτούρας μιας ομάδας.
Άντε γεια σε όλους τους Τσουκαλάδες. Ο Παναθηναϊκός χθες δίδαξε πολιτισμό. |
