| Κείμενο |
Η απορία του Πρετεντέρη: «Από πότε άραγε ο Νόαμ Τσόμσκι και οι απόψεις του αποτελούν αξιομνημόνευτο σημείο αναφοράς για τον δεξιό ή κεντροδεξιό ή φιλελεύθερο ή συντηρητικό ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τον χώρο;» φανερώνει την πεποίθησή του ότι τα κόμματα και οι παρατάξεις θα πρέπει να λειτουργούν με ολοκληρωτικές διαδικασίες, όπου οι προβληματισμοί, οι ιδέες και η παραγωγή πολιτικής λειτουργούν με στεγανά που περιορίζουν από την υπόλοιπη κοινωνία. Το στοιχείο αυτό είναι αναχρονιστικό και προωθεί τη λογική που υπαγορεύει στους πολίτες όχι μόνο να διαβάζουν την εφημερίδα τους με μοναδικό κριτήριο την κομματική τους επιλογή, αλλά και τις εφημερίδες να φιλοξενούν συνεντεύξεις και άρθρα ανθρώπων που ανήκουν στον αντίστοιχο χώρο. Υπάρχει πληρότητα στην ενημέρωση με αυτή τη λογική; Υπάρχει δυνατότητα προβληματισμού για την ορθότητα των θέσεων και των απόψεων των πολιτών; Και από πότε, κ. Πρετεντέρη, οι εφημερίδες οφείλουν να λειτουργούν ως κομματικά όργανα και όχι ως Μέσα Ενημέρωσης και Πληροφόρησης των πολιτών; Θα πρέπει κατά τη γνώμη σας, να λειτουργούν ως φερέφωνα του κάθε κόμματος, προωθώντας μόνο τις απόψεις των στελεχών τους ή το πολύ-πολύ των ανθρώπων που συμφωνούν με αυτά; Ενδεχομένως αυτός είναι και ο λόγος που η δημοσιογραφία που παράγει ο κ. Πρετεντέρης και όσοι ανήκουν στη σχολή αυτή (και δυστυχώς είναι πολλοί) έχει τα χαρακτηριστικά της μονομέρειας, της υποκειμενικότητας, της κατά παραγγελία αρθρογραφίας και της υποτέλειας προς συγκεκριμένους πολιτικούς. Για αυτό και ο κ. Πρετεντέρης και οι συν αυτώ, προώθησαν για πολλά χρόνια τον «ηγέτη» Σημίτη, ως εικόνα και ως πρότυπο πολιτικού ανδρός, ο οποίος θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία μαζί με τον Καποδίστρια, τον Τρικούπη, τον Βενιζέλο, τον Καραμανλή. Εκεί φτάσαμε!
Είναι χαρακτηριστικό της σύγχυσης που επικρατεί στον κ. Πρετεντέρη και σε όσους υπηρετούν τη δημοσιογραφία με τον ίδιο τρόπο, το γεγονός ότι προσπαθούν εδώ και χρόνια να πλάσουν ένα προφίλ το οποίο το βάφτισαν «εκσυγχρονιστικό» και να ανακαλύψουν ανυπόστατα ιδεολογήματα. Ακούσαμε πολλά για «φιλελεύθερο σοσιαλισμό», για «Κοινωνικές Χάρτες», για «ευρωπαϊστές σοσιαλιστές» και άλλα χαρωπά και ευφάνταστα ονόματα. Επιχείρησαν υπό το πέπλο αυτό να καλύψουν την ιδεολογική γύμνια που τους περιέβαλε και να προωθήσουν την πολιτική του «δήθεν» και του «lifestyle». Όταν σκοπίμως μείωναν τη σημασία τραγικών ολισθημάτων των πολιτικών και μεγαλοποιούσαν εντυπωσιοθηρικές δηλώσεις ποιόν υπηρετούσαν; Την ενημέρωση ή τους πολιτικούς; Όταν με το πέρασμα του χρόνου ανακαλύπτουμε ότι οι γίγαντες που μας παρουσίαζαν ήταν τελικά νάνοι τι πρέπει να κάνουμε;
Ας αφήσουν τους εξυπνακιδισμούς περί ιδεολογικών συγχύσεων και περί ανυπαρξίας πολιτικών ιδεών και σχεδίων, γιατί αποδεικνύεται ότι εκείνοι ήταν που στερούνταν αυτών των εννοιών, με όσα αποκαλύπτονται με την πάροδο του χρόνου. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις εξελίξεις στην Κύπρο...
|
