Κείμενο |
...μου άρεσε η νοσταλγία που αποπνέει το σημερινό σχόλιο. Το βρίσκω πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι με τις πανεπιστημιακές σου παρέες . Νομίζω ότι κάτι τέτοιο σε βοηθάει να επαναπροσδιορίζεσαι , πράγμα που έχουμε όλοι ανάγκη σήμερα. Προσωπικά σπανίως συναντάω τους φίλους μου απο το πανεπιστήμιο και έχω την εντύπωση ότι έχουμε φθάσει οι περισσότεροι να δημιουργούμε "φιλίες" πέριξ του επαγγελματικού μας χώρου. Αυτό το πράγμα δεν συνέβαινε πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Η δουλειά ήταν δουλειά και οι φιλίες είχαν να κάνουν με την προσωπική ζωή. Οι σημερινές συνθήκες μας έχουν κάνει στρατιωτάκια. Θυμάστε στο στρατό; Προσωπικά και στρατός γινόταν ένα. Είναι πράγματι παράλογο σε τέτοιες συνθήκες (δημοκρατίας) η δουλειά να καθορίζει τόσο πολύ το υπόλοιπο κομμάτι του εαυτού μας: "το νηπιαγωγείο" . Πραγματικά θαυμάζω την επιμονή σας όχι μόνο να μη χαθείτε αλλά και να δημιουργήσετε ένα "νύγμα" λίαν απαραίτητο στις σημερινές συνθήκες αποχαύνωσης. Θ. Πρίντζης |