Μες την γαλήνη της ημέρας,
κάτω απ’ τον καυτό ήλιο και την παγωμένη συννεφιά,
αφουγκράζομαι...
Κρωγμοί πουλιών ξεσκίζουν τον αέρα,
ατσάλινοι ήχοι στ’ αυτιά μου φτάνουν,
τα γεράκια...
Δυνατές φτερούγες ανοίγουν διάβα κόντρα στη δύνη του ανέμου,
που έπαψε από ώρα το πένθιμο μουρμουρητό του,
κίνδυνος...
Αργά κι επιβλητικά ο γέρακας ‘πο πάνω μου πετάει,
φωνάζει και προειδοποιεί, μου λέει :
«Φύγε»...
Όμως, εγώ παλεύω σε μια θάλασσα από άμμο,
Δίχως προσμονή κι ελπίδα το σώμα να ορίζουν,
μόνος...
Οφθαλμαπάτες σαγηνεύουν το μυαλό μου,
ψεύδονται και χαρίζουν όμορφα όνειρα,
σειρήνες...
Άραγε είναι αυτό που αναζητούσα όταν ξεκίνησα ;
Όχι, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι αυτή
η δική μου όαση...
«Φύγε», η φωνή του γέρακα αντιλαλεί στ’ αυτιά μου .
-Μα πως, δεν μπορώ, μου κόψαν τα φτερά !
«Εμπιστοσύνη»...
Και να! Η άμμος φεύγει απ’ την πεδινή θωριά μου
δεσμά δεν δένουν τα πόδια μου, τα χέρια μου... δεν έχω,
φτερά...
Ένα με τον αέρα πια, συνάντησα το γέρακα
κουκίδα στον ορίζοντα μου δείχνει η ματιά του, δεν γελιέμαι...
Νάτην...

KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΟΒΙΘΑΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗ (ΠΛΕΟΝ ΓΙΑΤΡΟΣ (φυλαχθειτε!)) Άλλα άρθρα του