Αφιερώνεται σε όλους αυτούς που καθημερινά αγωνίζονται να γνωρίσουν τον εαυτό τους και την ίδια την αλήθεια. Σε αυτούς που είναι ερωτευμένοι με τη ζωή.

Είναι ήδη 16:00. Το ρολόι στον τοίχο χτυπά ρυθμικά και εκείνη πάνω σε μια πολυθρόνα αγναντεύει τη θάλασσα. Πάντα της άρεσε να την κοιτά. Το βαθύ μπλε χρώμα της την ηρεμεί, την κάνει να ξεχνά τα προβλήματα και να βυθίζεται στη γαλήνη της. Έτσι και τώρα χαλαρωμένη απολαμβάνει την ανοιξιάτικη αύρα που μπαίνει από το ανοικτό παράθυρο.

Όλο το χειμώνα περίμενε την άνοιξη με αγωνία. Και να σήμερα που έκανε δειλά την πρώτη της εμφάνιση φωτίζοντας αυτή τη γκρίζα πόλη με τις χρυσές ηλιαχτίδες.

Για όλους τους υπόλοιπους είναι απλά μια ανοιξιάτικη μέρα, μια συνηθισμένη μέρα ίσως με λίγο περισσότερο χρώμα. Για εκείνη όμως είναι η μέρα που της ξανάδωσε τη ζωή.

Μήνες τώρα ήταν κλεισμένη στον εαυτό της αρνούμενη να δεχτεί την ήττα. Θυμόταν με πίκρα το κομμάτι εκείνο του εαυτού της που χωρίς δισταγμό χάρισε σε κάποιον άλλον, μαζί με τη φιλία της.

Και εκείνος έτσι απλά τα τσαλαπάτησε όλα, τα σκότωσε με λίγες μόνο λέξεις. Ίσως να μην κατάλαβε βυθισμένος μέσα στον εγωισμό του. Ίσως να ήταν 'πολύ' για εκείνον μια αγάπη τόσο σφαιρική, τόσο ολοκληρωμένη. Ίσως να φοβόταν τον ίδιο του τον εαυτό. Ίσως...

Και το ερώτημα που βασανίζει όλους ερχόταν στη σκέψη της. Και αν έφταιγε εκείνη; Αν τα λάθη ήταν δικά της; Αν προσπάθησε να ξεπεράσει τον εαυτό της; Οι ενοχές την τύλιγαν όλους εκείνους τους μήνες και η ζωή της ήταν μελαγχολική και γκρίζα. Προσπαθούσε να βρει από κάπου να πιαστεί αλλά όλα φαίνονταν ξένα. Ζούσε σε ένα λαβύρινθο χωρίς να μπορεί να καταλάβει και να εντοπίσει την αρχή του τέλους. Η πραγματικότητα όμως ξεπρόβαλλε απειλητικά: Όλα είχαν τελειώσει.

Και ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι η μόνη σωτηρία ήταν ο ίδιος της ο εαυτός. Μόνο αν τον γνώριζε θα λυτρωνόταν. Μόνο αν ελευθέρωνε όλη τη λύπη και τον πόνο θα ξαναζούσε από την αρχή, Και αυτό έκανε.

Έτσι για εκείνη αυτή η ανοιξιάτικη μέρα είναι η μέρα που την έκανε να συνειδητοποιήσει πόσο ο εαυτός της την χρειάζεται χωρίς να τον απορρίπτει. Πόσο λάθος έκανε που δεν έβλεπε ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι τα λάθη όσο σκληρά και αν είναι αποτελούν τη βάση για μια καινούρια αρχή, ένα βήμα προς τη ζωή.

Τίποτα δεν είχε πετάξει, τίποτα δεν είχε θάψει γιατί θα ήταν σαν να πρόδιδε τον εαυτό της. Τα φύλαγε όλα βαθιά μέσα στην καρδιά της. Μετέτρεψε τις πιο ωραίες στιγμές στην πιο γλυκιά ανάμνηση. Ήταν στιγμές που πέρασαν και την έκαναν ευτυχισμένη. Μόνο αυτό ήθελε να σκέφτεται.

Ξέρει τώρα πια ότι τίποτα δεν γυρίζει τον χρόνο πίσω. Είναι όμως ζωντανή, πιο ώριμη και έτοιμη να ξαναρχίσει.

Βράδιασε πια. Η ματιά της πέφτει τυχαία στην μπαλαρίνα από πορσελάνη που κάποτε της είχε χαρίσει. Την κοίταξε και χαμογέλασε!

Επιτέλους ήταν ελεύθερη!

Ε.Σ.

Τμήμα Χημικών Μηχανικών Ε.Μ.Π.

Υ.Γ. Προσπαθώ να αποτυπώνω πάντα τα συναισθήματά μου πάνω σε χαρτί. Είναι όμως η πρώτη φορά που επιχειρώ κάποιο κείμενο να το διαβάσουν και άλλοι εκτός από μένα. Το ότι θέλω να κρατήσω την ανωνυμία μου δεν είναι δειλία απλά αμηχανία.