| Κείμενο |
Πώς τα κατάφερε η κυβέρνηση να φθάσει σε αυτό το σημείο είναι απορίας άξιο. Μετά την επίτευξη του κεντρικού στόχου της ΟΝΕ και την πολύ σημαντική πρόοδο στα οικονομικά της χώρας, μετά από νίκη στις εκλογές με σαφές πολιτικό μήνυμα και από σχηματισμό κυβέρνησης στα γούστα του Σημίτη, φθάσαμε εδώ που φθάσαμε μέσα σε ένα χρόνο μόλις.
Σε έναν χρόνο που υποτίθεται ότι θα γίνονταν οι μεγάλες τομές, ώστε το (άτιμο) πολιτικό κόστος να ξεπεραστεί, η κυβέρνηση κατόρθωσε να ανοίξει μεγάλα ζητήματα, αλλά δεν φάνηκε προετοιμασμένη να δώσει και λύσεις. Και το δυστύχημα είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις τις λύσεις δεν τις είχε.
Νομίζω ότι στην περίπτωση του ασφαλιστικού (που είναι ίσως το μεγαλύτερο θέμα), η κυβέρνηση καλώς έριξε πρόταση στο τραπέζι εξ'αρχής, δεν την είχε μελετήσει όμως και δεν είχε εξασφαλίσει την κατάλληλη υποστήριξη από την κοινωνία (ούτε από το ίδιο το κόμμα). Δεν πάμε να κάνουμε μεγάλες κινήσεις χωρίς υποστήριξη, είναι προφανές. Νομίζω ακόμη ότι η υπαναχώρηση προς την κατεύθυνση που έγινε μπορεί να χαϊδεύει τους εργαζόμενους, δεν συνάδει όμως με την εκσυγχρονιστική πολιτική. Μην πάμε τώρα που εμφανίστηκε το πλεόνασμα να τα δώσουμε όλα έτσι αψήφιστα...
Στο θέμα της παιδείας τα θέματα τέθηκαν προς διάλογο εγκαίρως. Το συγκροτημένο σχέδιο όμως έλλειψε και αρχίσαμε κόψιμο-ράψιμο για να περάσει το νομοσχέδιο, τα επιχειρήματα δε που δόθηκαν στους "αντιφρονούντες" ήταν σημαντικά. Αναμενόμενες λοιπόν ήταν και οι κινητοποιήσεις.
Στις ιδιωτικοποιήσεις, υπήρξε μεγάλη κινητικότητα προσφάτως, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν καθυστέρησαν υπερβολικά και ότι δεν πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες.
Στο θέμα των προσωπικών δεδομένων, δεν μπορώ ακόμη να χωνέψω πώς κάτι το τόσο προφανές όπως η προστασία του πολίτη έγινε αντικείμενο σφοδρών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Προφανής η ρύθμιση, πάλι απροετοίμαστο όμως το έδαφος.
Κρίνοντας από τα παραπάνω, η κυβέρνηση μπορούμε να πούμε ότι δεν άγγιξε καν τις προσδοκίες. Δεν νομίζω ότι διανύουμε περίοδο πολιτικής κρίσης, αλλά πολιτικής ανικανότητας.
Υπάρχουν στην κυβέρνηση στελέχη που χωρίς μεγάλη φασαρία και με (σχετική) υπευθυνότητα, προγραμματισμό και σοβαρότητα κατόρθωσαν να παράγουν εντωμεταξύ σημαντικό έργο (π.χ. Χριστοδουλάκης, Βερελής, Παπαδόπουλος). Ας γίνουν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους.
Η πολιτική είναι σοβαρή υπόθεση και απαιτεί δουλειά. Ο εκσυγχρονισμός με τη σειρά του είναι κάτι απλό και η χώρα το έχει ανάγκη.
Ας δείξει λοιπόν η κυβέρνηση σοβαρότητα και ας μην πορεύεται με τη λογική του πολιτικού κόστους και των εσωτερικών συγκρούσεων. Ούτως ή άλλως, όπως έχει φανεί ήδη στο παρελθόν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, οι πολιτικές λύσεις και η ανάπτυξη και όχι οι χρηματικές παροχές είναι αυτό που ανταμοίβεται εκλογικά, αν αυτό είναι που τους ενδιαφέρει.
|
