| Κείμενο |
Η αντιπαράθεση επιβεβαιώνει το από καταβολής ιστορίας επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, το δράμα της φυλής μας: μετατρέπουμε την αντιπαράθεση επί θεμάτων και απόψεων σε προσωπική αντιπαράθεση. Γιατί άραγε να μη μιλάμε επί του θέματος, νηφάλια και παραγωγικά; εντάξει διαφωνούμε αλλά γιατί η διαφωνία μας να μην προάγει τη σκέψη και να μην παράγει νέες ιδέες και λύσεις σε προβλήματα; Εδώ έχουμε κάτι συγκεκριμένο: Ελλάδα και Τουρκία έχουν πολλά που τις ενώνουν και πολλά επίσης που τις χωρίζουν.
Το πρόβλημα δημιουργεί σειρά από δυσκολίες και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου. Εμείς φυσικά από την πλευρά μας θα πρέπει να δούμε πρωτίστως τα δικά μας συμφέροντα και δευτερευόντως των γειτόνων μας. Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις σε σχέση με τον τρόπο αντιμετώπισης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Το πρόβλημα με εμάς τους έλληνες είναι ότι αφενός στρατηγική σαν κράτος δε διαθέτουμε, έτσι ώστε να έχουμε συγκεκριμένους στόχους και να λαμβάνουμε μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση. Επιπλέον, όταν συζητάμε σχετικά με κάποια κίνηση, δεν ενδιαφερόμαστε για το θετικό ή μη αντίκτυπό της, ενδιαφερόμαστε πρωτίστως αν αυτή εντάσσεται και ντύνεται με το άλφα ή το βήτα πολιτικό χρώμα. Οι γείτονές μας από απέναντι, μπορεί να έχουν χαμηλότερο μέσο βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο, αλλά τέτοια λάθη δεν κάνουν. |
