| Κείμενο |
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να διευκρινίσω κανά-δυο σημαντικά στοιχεία πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κειμενάκι. Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να ζητήσω εκ των υστέρων συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά εδώ και αρκετό καιρό δε μπορούσα να μπω στο Νύγμα από το net café της πόλης μου (τι θα γίνει ρεεεεεε;) και την προηγούμενη φορά που μπόρεσα να μπω, δεν είχα χρόνο να γράψω όσα θα ήθελα. Δεύτερον πιστεύω ειλικρινά πως το μέλος της πύλης tassos είναι πέρα από κάθε ελπίδα σωτηρίας. Καθώς όπως έχω διαπιστώσει δε μπορεί να γίνει διάλογος με ρατσιστές (θα δικαιολογήσω την άποψη αυτή, μη βιάζεστε να μειδιάσετε), δεν κάνω post για να γίνει διάλογος και ειλικρινά, αν και θα διασκεδάσω αφάνταστα με όλα τα γελοία σχόλια που μπορεί να κάνει εις βάρος μου, δε θα ασχοληθώ μαζί τους.
Γιατί ασχολούμαι τώρα; Γιατί του απαντάω;
Ε, καλό είναι να ακούγεται και μια αντίθετη άποψη που και που.
Και επίσης μπορεί να το διαβάσει και κάποιος άλλος πέρα από αυτόν.
***
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, από την αιτία δηλαδή που ώθησε τον άνθρωπο αυτό να κάνει post στο forum “Αυτό το άκουσες;”. Ας πούμε λίγο για την τηλεοπτική σειρά.
Η σειρά αυτή μου είναι παντελώς αδιάφορη και δεν έχω δει ποτέ ολόκληρο επεισόδιο, πέρα από κάποιες διαφημίσεις και τυχαία όταν την πετυχαίνω. Έχω δει δηλαδή 5 λεπτά από ‘δω και 5 από ‘κει.
Η σειρά αυτή ακολουθεί τη συνταγή που τόσα χρόνια τώρα μας σερβίρει κρύα και ξαναζεσταμένη ο Μανούσος Μανουσάκης. Αρχικά έκανε ένα σήριαλ για τον έρωτα μιας γυναίκας με έναν ιερωμένο. Στη συνέχεια για τον έρωτα ενός άντρα με μια τσιγγάνα. Αργότερα για τον έρωτα μιας γυναίκας με έναν Αλβανό και τώρα τελευταία για τον έρωτα ενός κοριτσιού με έναν Τούρκο. Από ότι κατάλαβα η σειρά που «ενόχλησε» τον tassos έχει σαν θέμα τον έρωτα μιας Τουρκάλας με έναν Έλληνα.
Έχει ενδιαφέρον να προσέξει κανείς την ουσία αυτών των ιστοριών σε συνδυασμό με το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Οι σειρές αυτές δημιουργούν ένα πολύ έξυπνο δίλημμα. Το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι κυρίως γυναίκες, νοικοκυρές που εκείνη την ώρα ξεκουράζονται μετά από τις οικιακές ασχολίες τους. Σε αυτό το κοινό λοιπόν υπάρχουν πολύ έντονα στοιχεία ρατσισμού και εκεί έγκειται και το έξυπνο στοιχείο με το οποίο «παίζουν» οι σειρές.
- Από τη μία βλέπουμε έναν αγνό έρωτα δύο ανθρώπων. Δυνατό στοιχείο. Επίσης υπάρχουν διάφορα εμπόδια στον έρωτά τους από εξωτερικούς παράγοντες και ο θεατής έχει την αγωνία να δει τους κεντρικούς ήρωες να τα υπερβαίνουν.
- Από την άλλη, ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές είναι ο στόχος του ρατσισμού. Είναι γύφτος, Αλβανός, Τούρκος κτλ.
Επομένως μέσα στο μυαλό του θεατή δημιουργείται το εξής δίλημμα: Αντιπαθεί τον «βρωμιάρη Αλβανό» (όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλά επειδή είναι Αλβανός), αλλά θέλει να δει και την αγάπη να νικά στο τέλος. Οι σειρές παίζουν από τη μία με τη φοβία των μανάδων να δουν τις κόρες τους να τα φτιάχνουν με τέτοιους τύπους και από την άλλη με το ρομαντικό στοιχείο που θέλουν να δουν να νικά.
Δεν είναι τυχαίο πως στην ελληνική σειρά με το θέμα Τουρκίας – Ελλάδας η κοπέλα είναι Ελληνίδα, ενώ στην Τούρκικη Τουρκάλα.
Δεν είναι όμως το θέμα της σειράς που ενόχλησε το μέλος tassos.
Τον ενόχλησε το γεγονός πως η σειρά είναι Τούρκικη.
Επίσης φοβάται μήπως αρχίσουν να προβάλλονται Αλβανικές σειρές.
Χμμ…
Μέσα στην σιδερένια (irony) απάντησή μου έθεσα και ένα θέμα. Τι γίνεται με τις Αγγλικές σειρές; Με τις Γαλλικές; Με τα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Γιαπωνέζικα, Ρώσικα και οποιασδήποτε άλλης καταγωγής έργα που παίζονται κατά καιρούς στην τηλεόραση; Αυτά δεν τον ενοχλούν;
Ίσως θα πρέπει να θυμηθούμε λίγο την άποψη του ανθρώπου αυτού για τους γείτονές μας…
------------------------------------------------------------------
QUOTE :
edo pou ta leme...
den tha itan kai asxima na ksefortonomastan merikous apo daftous. an eksaireseis tous tourkous ton dytikon paralion tis tourkias, diladi tis ellinikis mikras asias opou logo mias kapoias epafis me tin evropi, deixnoun kapos ligotero varvaroi, ta ypoloipa 60-70 ekatommyria apolitiston moggolon den exoun logo yparksis. gemisame sta parasita!
END QUOTE.
-------------------------------------------------------------------
Προσωπικά δε θα χαλιόμουν καθόλου να δω στην τηλεόραση μια Αλβανική σειρά. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι έχουν ταλέντο να φτιάξουν κάτι εμπορικό και να την προωθήσουν και στο εξωτερικό κάτι που εμείς οι μεγάλοι και δυνατοί Έλλλλληνες (προφορά Λιακόπουλου) δεν έχουμε καταφέρει ακόμα. Αν μάλιστα μου άρεσε και το θέμα της, θα την παρακολουθούσα κι όλας.
Όσων αφορά τους χαρακτηρισμούς «ρατσιστής» ή «φασίστας» κτλ, θα ήθελα να δώσω ένα ακόμα παράδειγμα από μια κουβέντα που είχα πρόσφατα.
Κάποιος μου έλεγε πως οι Αλβανοί κατηγορούν της τράπεζες για ρατσισμό επειδή δεν τους δίνουν δάνεια. Έλεγε πως είναι λάθος να λένε κάτι τέτοιο, αφού ένας Αλβανός μπορεί να πάρει δάνειο και στη συνέχεια να εξαφανιστεί, γυρνώντας πίσω στη χώρα του, με αποτέλεσμα η τράπεζα να μην μπορεί να πάρει πίσω τα λεφτά της.
Με αυτήν την άποψη συμφωνώ, εφ’ όσων η επιλογή της εκάστοτε τράπεζας να μη δανείσει σε κάποιον στηρίζεται σε οικονομικά κριτήρια. Δείγμα ρατσισμού θα ήταν αν δε δάνειζαν σε Αλβανούς, αλλά δεν είχαν κανένα πρόβλημα να δανείσουν σε Βούλγαρους, Κινέζους, Πακιστανούς κτλ.
Το να υποστηρίξει κάποιος πως ο tassos δεν είναι ρατσιστής λοιπόν, είναι μάλλον αστείο.
***
Βέβαια, σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ρατσιστές. Απλά δε μας αρέσουν οι ξένοι, ειδικά αν είναι Αλβανοί ή Τούρκοι. Δεν υπάρχουν εθνικιστές. Υπάρχουν όπως πατριώτες ή «εθνιστές» όπως αδόκιμα έλεγε ο Καραντζαφέρης. Επίσης όπως έλεγε και κάποιος χρυσαυγίτης, ενώ έδερνε μια κοπέλα στην Πάντειο, «Δεν είμαστε φασίστες μωρή! Νεοναζί είμαστε!»
Παρατηρώ το κλίμα του ρατσισμού που ολοένα αυξάνεται στη χώρα μου και νοιώθω πολύ άβολα. Σε αυτό το κλίμα βοήθησαν πάρα πολύ η κυρία Παπαρίζου με την «Εθνική» νίκη της στη γιουροβίζιον, αλλά και η εθνική Ελλάδος πέρισυ, όπου όπως θυμάμαι κάποιος είχε πει πως «με τη βοήθεια της Υπερμάχου Παρθένου Στρατηγού κατατροπώσαμε τους αλλόθρησκους» ενώ κρατούσε στα χέρια του μια Ελληνική σημαία με το στέμμα στη μέση.(Ρε βλάκα, και οι Γάλλοι, χριστιανοί είναι!)
Και αν αυτό με κάνει να νοιώθω άβολα, υπάρχει και κάτι άλλο που με τρομάζει. Όταν είχα δει πρώτη φορά τον Άδωνη και τον Λιακόπουλο να πουλάνε από την τηλεόραση τις στερεοποιημένες μάζες πολτού που αποκαλούν βιβλία, δε μπορούσα παρά να γελάσω. Διαπίστωσα όμως πως υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων στη χώρα μου που πιστεύουν αυτές τις αηδίες. Πολύ μεγαλύτερος απ' ότι φανταζόμουν.
Δε μιλάω βέβαια για παπαριές όπως οι ΕΛ ή η καταγωγή των Ελλήνων από το Σύριο, αλλά για άλλα πράγματα. Όπως το ότι τις πυραμίδες στην Αίγυπτο τις έχτισαν Έλληνες. Όπως πως τα παλάτια των Ίνκας τα έχτισαν κι αυτά Έλληνες. Όπως πως η Φοινίκη ήταν Ελληνική αποικία και το αλφάβητό μας δεν το πήραμε εμείς από αυτούς, αλλά αυτοί από εμάς.
Όσο όλα αυτά θρέφουν το ήδη παραφουσκωμένο αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειάς μας, δεν έχω δει κανέναν να αναρωτιέται:
- Ποιος είναι ο πολιτισμός της χώρας μας σήμερα;
- Ποια είναι η προσφορά της χώρας μας στις τέχνες;
- Τι παράγει η Ελλάδα;
- Τι γίνεται με την οικονομία της χώρας;
- Τι γίνεται με την παιδεία;
Ναι, εγώ το βλέπω κάθε μέρα. Το ακούω κάθε μέρα. Όλο και περισσότερο, από όλο και περισσότερους Έλληνες. Βλέπω κάθε μέρα να εκφράζεται η άποψη του μέλους tassos.
Αλλά η «μεγάλη και δυνατή» Ελλάδα μας, τις τελευταίες δεκαετίες είναι ένα παράσιτο που ζει και υπάρχει σαν χώρα από τις ελεημοσύνες της Ευρώπης. Όσο μάγκες κι αν μας κάνει να νοιώθουμε η δήλωση του Πάγκαλου πως «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια», εξίσου δυνατή είναι και η δήλωση του Τζίμη Πανούση:
«Αυτοί φτιάχνουν αμάξια, τσίχλες, προφυλακτικά… Εμείς δε μπορούμε…»
|
